Για τον ΣΥΡΙΖΑ που γνώρισα και αυτόν που δεν θέλω να γνωρίζω
Θυμάμαι παιδί ακόμα αν και από ΠΑΣΟΚική οικογένεια, με μια γιαγιά φουλ ΠΑΣΟΚ που υπεραγαπώ και που στην ουσία μαζί της πέρασα τα παιδικά μου χρόνια βλέποντας Λάμψη και ομιλίες του Σημίτη, έβλεπα με συμπάθεια αυτό το κίτρινο αστέρι του ΣΥΝ τότε με τις γραμμούλες και αυτή τη κίτρινη μπάρα και ήθελα να ανεβαίνει όλα και πιο ψηλά. Μεγάλωσα βέβαια και η διαίσθηση έδωσε τη θέση της στη γνώση και στη λογική.
3 χρόνια σε σχήμα της Αριστερής Ενότητας, ποτέ όμως στην Αριστερή Ενότητα. Όχι γιατί δεν ήθελα αλλά γιατί αυτή δεν υπήρχε. Ποτέ δεν υπήρξα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Πάντα φίλος. Επίσης ποτέ δεν ταυτίστηκα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τον συμπάθησα. Τον συμπάθησα πολύ, ίσως και να τον αγάπησα όλα αυτά τα πολλά, για τη μικρή μου ζωή, χρόνια.
Αγάπησα το ΣΥΡΙΖΑ που γνώρισα το 2008 με τον Α.Αλαβάνο να βγαίνει και να υπερασπίζεται αυτούς που είχαν πλημμυρίσει την Αθήνα με οργή, και ας πέταγαν και καμμια πέτρα. Αγάπησα το ΣΥΡΙΖΑ που δεν δίσταζε να μπει σε καταλήψεις: στο Info Cafe του Ζωγράφου, στο Βοτανικό Κήπο, στην Αγορά Κυψέλης. Αγάπησα το ΣΥΡΙΖΑ που διάβαζε indymedia για να μάθει τι παίζει, που έβαζε κόσμο στα μπλοκ για να τον γλιτώσει από τους μπάτσους και ας φορούσαν κουκούλες, το ΣΥΡΙΖΑ που στήριξε την απεργία πείνας των μεταναστών στην Υπατεία. Αγάπησα το ΣΥΡΙΖΑ που είπε ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ, που είπε όχι στη λογική της ανάθεσης και ότι μόνο με το λαό στους δρόμους μπορεί να γίνει το οτιδήποτε, που καταλαβαίνει ότι το ζήτημα είναι πριν απ' οτιδήποτε άλλο ταξικό. Αγάπησα το ΣΥΡΙΖΑ που δεν καταδικάζει τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, που βγάζει αγωνιστές από τα κρατητήρια, που τον νοιάζουν οι απεργίες όσο και οι εκλογές (αν όχι περισσότερο), που έρχεται στις συνελεύσεις γειτονιάς, που δεν καπελώνει τίποτα και κανέναν, που τον νοιάζει περισσότερο να γίνουν τα πράγματα παρά να λέει ότι τα έκανε αυτός. Αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει ανοιχτά τα αυτιά του και ακούει για αυτονομία, άμεση δημοκρατία, αποανάπτυξη. Τον ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζεται πάνω απ' όλα στο κίνημα και τους αγωνιστές.
Δεν δεν είναι όμως μόνο αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι και ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ που δεν θέλω να γνωρίσω. Ο ΣΥΡΙΖΑ που νοιάζεται μόνο για τα ψηφαλάκια, ο ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να κάνει την Αριστερή Ενότητα παράταξη, ο ΣΥΡΙΖΑ που νομίζει ότι μπορεί μόνος του και δεν τον νοιάζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που στις γειτονιές εμφανίζεται μόνο στις δημοτικές, που έχει στα ψηφοδέλτια του λαμόγια όπως ο Α.Μητρόπουλος, που δεν έχει θέμα με τις παρέες που κάνει ο "Νέος Αγωνιστής", που ξεχνά τις λαμογιές του Κουρουμπλή, που βλέπει παντού προβοκάτορες και προβοκάτσιες. Είναι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει πρόβλημα με την "καλή" επιχειρηματικότητα, που έχει ξεχάσει το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, που τηρεί κάθε νόμο σα καλό παιδί υπακούοντας στα κελεύσματα του Πρετεντέρη. Ο ΣΥΡΙΖΑ του αρχηγισμού, όπου πλακώνονται για τις καρέκλες και τις υποψηφιότητες, που θέλουν με το στανιό να γίνουν περιφερειάρχες. Είναι εκείνος ο ΣΥΡΙΖΑ που θεωρεί όλους τους αναρχικούς μπάχαλους, που δεν ξέρει τι να κάνει αν δεν έχει γραμμή, που δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει κίνημα, που θέλει να τους κάνει όλους μέλη του σαν άλλο ΚΚΕ, που οργανώνει ένα πατριωτικό και όχι ένα ταξικό μέτωπο. Αυτό τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλω να το γνωρίσω, δεν θέλω να τον ξέρω, δεν θέλω να υπάρξει.
Δεν κάνω μια σύγκριση παρελθόντος και μέλλοντος. Και οι δύο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν σήμερα όπως υπήρχαν και τότε. Ακόμα και μέσα στο ίδιο άτομο. Σα δύο κουβάρια κλωστής μπλεγμένα μεταξύ τους. Ποιος θα μείνει δεν μπορώ να το ξέρω. Να απομυθοποιήσω όμως κάτι. Ο λαός δεν είναι απαραίτητα δεξιός και πρέπει εμείς να πάμε να τον βρούμε. Δεν χρειάζονται εκπτώσεις ή δεξιά πορεία για να τον προσεγγίσουμε και να κερδίσουμε. Χρειάζεται απλά σωστή πορεία, με σεβασμό στο κίνημα και τους ανθρώπους του, με συγκροτημένο πρόγραμμα με τους δικούς μας όμως στόχους όχι αλλoνών. Καλή σας τύχη σύντροφοι.
Θυμάμαι παιδί ακόμα αν και από ΠΑΣΟΚική οικογένεια, με μια γιαγιά φουλ ΠΑΣΟΚ που υπεραγαπώ και που στην ουσία μαζί της πέρασα τα παιδικά μου χρόνια βλέποντας Λάμψη και ομιλίες του Σημίτη, έβλεπα με συμπάθεια αυτό το κίτρινο αστέρι του ΣΥΝ τότε με τις γραμμούλες και αυτή τη κίτρινη μπάρα και ήθελα να ανεβαίνει όλα και πιο ψηλά. Μεγάλωσα βέβαια και η διαίσθηση έδωσε τη θέση της στη γνώση και στη λογική.
3 χρόνια σε σχήμα της Αριστερής Ενότητας, ποτέ όμως στην Αριστερή Ενότητα. Όχι γιατί δεν ήθελα αλλά γιατί αυτή δεν υπήρχε. Ποτέ δεν υπήρξα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Πάντα φίλος. Επίσης ποτέ δεν ταυτίστηκα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τον συμπάθησα. Τον συμπάθησα πολύ, ίσως και να τον αγάπησα όλα αυτά τα πολλά, για τη μικρή μου ζωή, χρόνια.
Αγάπησα το ΣΥΡΙΖΑ που γνώρισα το 2008 με τον Α.Αλαβάνο να βγαίνει και να υπερασπίζεται αυτούς που είχαν πλημμυρίσει την Αθήνα με οργή, και ας πέταγαν και καμμια πέτρα. Αγάπησα το ΣΥΡΙΖΑ που δεν δίσταζε να μπει σε καταλήψεις: στο Info Cafe του Ζωγράφου, στο Βοτανικό Κήπο, στην Αγορά Κυψέλης. Αγάπησα το ΣΥΡΙΖΑ που διάβαζε indymedia για να μάθει τι παίζει, που έβαζε κόσμο στα μπλοκ για να τον γλιτώσει από τους μπάτσους και ας φορούσαν κουκούλες, το ΣΥΡΙΖΑ που στήριξε την απεργία πείνας των μεταναστών στην Υπατεία. Αγάπησα το ΣΥΡΙΖΑ που είπε ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ, που είπε όχι στη λογική της ανάθεσης και ότι μόνο με το λαό στους δρόμους μπορεί να γίνει το οτιδήποτε, που καταλαβαίνει ότι το ζήτημα είναι πριν απ' οτιδήποτε άλλο ταξικό. Αγάπησα το ΣΥΡΙΖΑ που δεν καταδικάζει τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, που βγάζει αγωνιστές από τα κρατητήρια, που τον νοιάζουν οι απεργίες όσο και οι εκλογές (αν όχι περισσότερο), που έρχεται στις συνελεύσεις γειτονιάς, που δεν καπελώνει τίποτα και κανέναν, που τον νοιάζει περισσότερο να γίνουν τα πράγματα παρά να λέει ότι τα έκανε αυτός. Αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει ανοιχτά τα αυτιά του και ακούει για αυτονομία, άμεση δημοκρατία, αποανάπτυξη. Τον ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζεται πάνω απ' όλα στο κίνημα και τους αγωνιστές.
Δεν δεν είναι όμως μόνο αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι και ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ που δεν θέλω να γνωρίσω. Ο ΣΥΡΙΖΑ που νοιάζεται μόνο για τα ψηφαλάκια, ο ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να κάνει την Αριστερή Ενότητα παράταξη, ο ΣΥΡΙΖΑ που νομίζει ότι μπορεί μόνος του και δεν τον νοιάζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που στις γειτονιές εμφανίζεται μόνο στις δημοτικές, που έχει στα ψηφοδέλτια του λαμόγια όπως ο Α.Μητρόπουλος, που δεν έχει θέμα με τις παρέες που κάνει ο "Νέος Αγωνιστής", που ξεχνά τις λαμογιές του Κουρουμπλή, που βλέπει παντού προβοκάτορες και προβοκάτσιες. Είναι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει πρόβλημα με την "καλή" επιχειρηματικότητα, που έχει ξεχάσει το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, που τηρεί κάθε νόμο σα καλό παιδί υπακούοντας στα κελεύσματα του Πρετεντέρη. Ο ΣΥΡΙΖΑ του αρχηγισμού, όπου πλακώνονται για τις καρέκλες και τις υποψηφιότητες, που θέλουν με το στανιό να γίνουν περιφερειάρχες. Είναι εκείνος ο ΣΥΡΙΖΑ που θεωρεί όλους τους αναρχικούς μπάχαλους, που δεν ξέρει τι να κάνει αν δεν έχει γραμμή, που δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει κίνημα, που θέλει να τους κάνει όλους μέλη του σαν άλλο ΚΚΕ, που οργανώνει ένα πατριωτικό και όχι ένα ταξικό μέτωπο. Αυτό τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλω να το γνωρίσω, δεν θέλω να τον ξέρω, δεν θέλω να υπάρξει.
Δεν κάνω μια σύγκριση παρελθόντος και μέλλοντος. Και οι δύο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν σήμερα όπως υπήρχαν και τότε. Ακόμα και μέσα στο ίδιο άτομο. Σα δύο κουβάρια κλωστής μπλεγμένα μεταξύ τους. Ποιος θα μείνει δεν μπορώ να το ξέρω. Να απομυθοποιήσω όμως κάτι. Ο λαός δεν είναι απαραίτητα δεξιός και πρέπει εμείς να πάμε να τον βρούμε. Δεν χρειάζονται εκπτώσεις ή δεξιά πορεία για να τον προσεγγίσουμε και να κερδίσουμε. Χρειάζεται απλά σωστή πορεία, με σεβασμό στο κίνημα και τους ανθρώπους του, με συγκροτημένο πρόγραμμα με τους δικούς μας όμως στόχους όχι αλλoνών. Καλή σας τύχη σύντροφοι.
