Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
ποτὲ δὲ λένε τὴν ἀλήθεια
ὁ κόσμος ὑποφέρει καὶ πονᾷ
κι ἐσεῖς τὰ ἴδια παραμύθια
Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
εἶναι πολὺ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν σὲ σοκολατόπαιδα
μὰ δὲ ταιριάζουνε γιὰ μένα
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Και έτσι με ένα στεναγμό τελειώσαν όλα. Όλες οι ελπίδες ότι είμαστε οι πολλοί, οι περισσότεροι, το 90%. Οι ελπίδες ότι όλοι οι γείτονες μας είναι μαζί μας, όλοι οι συμφοιτητές μας είναι μαζί μας, όλοι οι συγγενείς μας είναι μαζί μας, όλοι οι συνάδελφοι μας είναι μαζί μας.
Δεν είναι και ούτε μας πρόδωσαν. Πάντα έτσι ήταν.
Ίσως πράγματι να είναι στα αλήθεια μαζί μας αλλά να μη το έχουν καταλάβει ακόμα. Ακόμα....
Ο χρόνος μας όμως εσώθη. Πλέον μιλάμε για τις ζωές μας. Δεν υπερασπιζόμαστε ένα παρκάκι, τα δωρεάν συγγράμματα, τη μια μέρα παραπάνω άδεια. Ζωές.
Άνθρωποι, οικογένειες κατεστραμμένες και όνειρα γκρεμισμένα. Νεκροί.
Ναι μάλλον έχουμε πόλεμο. Αυτή είναι η αλήθεια.
Και η συζήτηση στα κανάλια για τη μακροοικονομία, το ευρώ, την ανταγωνιστικότητα, τις "αναγκαίες δομικές μεταρρυθμίσεις" νεοφιλελεύθερης εμπνεύσεως φαντάζουν τόσο μικρές και γελοίες μπροστά στο δράμα που εξελίσσεται στους δρόμους αυτής της πόλης. Δεν έχουν να υποσχεθούν ένα καλύτερο αύριο. Μόνο αποφυγή μιας καταστροφής που έχει ήδη επέλθει.
Γελοίος και ο κάθε Βενιζέλος και Σαμαράς, ο κάθε πολιτικάντης της δεκάρας που αγορεύει με μια απίστευτη αλαζονεία. Λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Τα media κάθε μέρα που περνά όλο και πιο στρατευμένα για να κουρκουτιάσουν τα μυαλά των τηλεθεατών. Πόσα ψέμματα...
Τα αστεία τέλειωσαν όμως. Είτε το χεις καταλάβει είτε όχι έχουν ήδη επιλέξει για σένα το στρατόπεδο που είσαι. Ο διαχωρισμός είναι πριν απ' οτιδήποτε άλλο ταξικός. Και όχι δεν θα σε ρωτήσω τι ψήφισες.
Τι ειρωνεία. Να χρειάζεσαι τις "κότες" για να τα καταφέρεις.
Και ο χρόνος να τελειώνει.
Οι ζωντανοί παρακαλώ να προσέλθουν. Έχουμε επιστράτευση.
