Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Τίποτα δεν ξεχνιέται

5 χρόνια μετά ένα κύκλος κλείνει. 5 χρονιά γεμάτα με πολλές δυσκολίες και πολλούς αγώνες. 5 χρόνια που φαντάζουνε δεκαετίες στα μυαλά των περισσοτέρων. Οι χρόνοι πύκνωσαν και φαίνεται να χωρούσαν χιλιάδες μέρες στον καθένα. Τώρα που αυτός ο κύκλος κλείνει και εκ των πραγμάτων θα κοιτάμε μπροστά δεν θέλω να ξεχάσουμε.

Δεν θέλω να ξεχάσουμε όλη αυτή την αδικία και την φρίκη. Το Μνημόνιο και ότι ακολούθησε. Τους αστέγους και τα συσσίτια, τους 40ρηδες άνεργους με παιδιά και τους 20ρηδες άνεργους θρασίμια, τους κωλοναζί, τους τραμπούκους μπάτσους, τους πνιγμένους μετανάστες, τον Μελισσανίδη, τον Λάτση και τους επίδοξους μικροαστούς ή hipster συνεχιστές τους και πάνω απ' όλους εκείνους τους αδιάφορους που δεν είχε έρθει ακόμα η σειρά τους να κληρωθούν για φάγωμα.

Δεν θέλω να ξεχάσουμε το μεσημέρι της 5η Μαϊού του 2010 και τους 6 εκείνους νεκρούς, το Καστελόριζο, τις πιο όμορφες πλατείες της οργής εκείνου του Ιούνη του 11', τις φοιτητικές καταλήψεις, την μεγάλη απεργία στις 19 και 20 του Οκτώβρη - εκεί που πιστέψαμε ότι όλα είναι δύνατα - και τον νεκρό εκείνης της μέρας. Την εξέγερση στις 12 του Φλεβάρη. Την χαμένη ευκαιρία του Ιούνη. Τις αντιστάσεις στην βροχή και την ακροδεξιά λαίλαπα που ακολούθησε.

Δεν μπορείς να συνοψίσεις. Τι να χωρέσεις μέσα σε ένα κείμενο; Πόσους πόνους και αγώνες, απογοητεύσεις και ελπίδες να απορυθμίσεις; Οροθετικές, Σκουριές, Κερατέα, Ρωμανός, Σακκάς, Χριστούλας, Καντάρης, Καθαρίστριες, Χαλυβουργία, Σχολικοί Φύλακες, Φαρμακονήσι, Αμυγδαλέζα, Λουκμάν, Φύσσας, ΕΡΤ, Βίλα Αμαλίας, Φυλακές, Κυριακάτικη Αργία,

Η αναφορά σε εμβληματικά γεγονότα σκοτώνει όμως την σκέψη. Αυτό που πρέπει να μείνει είναι η ανάλυση μιας διαδικασίας που ούτε ξεκίνησε το 2010 ούτε τελειώνει το 2015, είναι η ίδια η εξέλιξη της πάλης των τάξεων. Η υποβόσκουσα αδικία έγινε φανερή, η καταστολή θεσμοθετήθηκε. Ούτε Χούντα είχαμε ούτε Κατοχή

Οι μέρες και οι αγώνες που έρχονται θα είναι κι αυτοί δύσκολοι και όπως πάντα οφείλουμε να τους κερδίσουμε. Οφείλουμε να κερδίσουμε την ευτυχία μας. Για εμάς αλλά κυριώς για όσους δεν είναι πια μαζί μας.

Ηταν το 2007 που ξεκίνησα στην blogoσφαιρα με το Επίκαιρο Καφενείο με μια αφ υψηλού ιδεολογική αναλύση. Αυτή ευτυχώς σίγησε και το 2010 πέρασα στην εμπειρική καταγραφή σε αυτό το blog. Οι καιροί άλλαξαν. Μαζί μ αυτόν τον κοινωνικό κύκλο που κλείνει, κλείνει και ο κύκλος αυτού του blog όπως και του αντίστοιχου λογαριασμού στο twitter. Το άχτι βγήκε τώρα είναι η ώρα του χτισίματος. Χωρίς αυταπάτες αλλά και χωρίς ηττοπάθεια. Τα λέμε στο δρόμο.

Η ευτυχία όλων μας θα είναι η πιο γλυκιά εκδίκηση





Αν κάτι αισθάνομαι περισσότερο απόψε το βράδυ δυστυχώς δεν είναι χαρά ούτε αγωνία. Είναι πάνω απ όλα φρίκη. Σαν τον φαντάρο που μετά από πολύμηνη μάχη αναγκάζει τον εχθρό να υποχωρήσει έστω και λίγο και αντικρίζει τον τόπο του ξανά αλλά μέσα στα συντρίμια που ο εχθρός εκείνος άφησε στο διάβα του. Όλους τους νεκρούς, όλα τα ρημαγμένα σπίτια στα χωρία και μέσα σ' όλα αναπολεί αυτούς που στις μάχες χάθηκαν. Και μένει μόνο μία σκέψη : Γιατί ; Γιατί έπρεπε τελικά να ζήσουμε όλη αυτή την βαρβαρότητα ;

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

Ποιός ειναι ο Ν.Ρωμανός;

Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία που τα πρόσωπα πάνε πάνω από τους ανθρώπους που τα φορούν και τότε οι πράξεις τους, πέρα από τα πραγματικά τους κίνητρα, πέρα από αυτούς που τις διαπράττουν και τα θέλω τους, αποκτούν άλλα νοήματα. Υπάρχουν στιγμές που γεγονότα και άνθρωποι ανοίγουν τομές πάνω στο κοινωνικό σώμα και αποκαλύπτουν με έμφαση όψεις του. Τέτοιες συγκυρίες αποκτούν οικουμενικότητα πέρα από το εμείς και το τώρα.

Ποιος είναι ο αναρχικός απεργός πείνας Νίκος Ρωμανός; Είναι ένα παιδί που ο Αλέξανδρος πέθανε στα χέρια του και πήρε τον κακό δρόμο; Είναι ένας Νάσιουτζικ, γόνος αστικής οικογένειας με μεγάλη και περιπετειώδη ιστορία; Είναι ένας αναρχικός που δίνει πολιτικό αγώνα; Είναι ένας τρομοκράτης που πρέπει να τιμωρηθεί; Είναι ένας μπάχαλος με σαλεμένα μυαλά;

Σωστά ή λάθος τα παραπάνω, τίποτα δεν προσφέρουν στο να γίνει αντιληπτή η σημασία που έχει αποκτήσει αυτός ο αγώνας και τα συναισθήματα που αυτός δημιουργεί στο κοινωνικό σώμα. Ο Νίκος Ρωμανός πέρα από αυτό που πραγματικά είναι, πέρα από αυτά που θέλει και πιστεύει, αυτή την στιγμή έχει αποκτήσει έναν συμβολισμό στα μυαλά των καταπιεσμένων. Η περίπτωσή του γίνεται ένα αντικαθρέφτισμα της δικής τους καταπίεσης, της δικής τους βίωσης της αδικίας. Αντίστοιχα, και ο αγώνας του γίνεται αντιληπτός σαν την φωνή της αντίστασης που απλώνεται μέσα στο επιβαλλόμενο κοινωνικό νεκροταφείο. Για την Ν. ο Ρωμανός είναι η μητέρα της που πέθανε υπό το βάρος της εφορίας, για τον Κ. η γυναίκα του που πέθανε από καρκίνο ανασφάλιστη, για την Λ. η οροθετική κόρη της που διαπομπεύτηκε και δολοφονήθηκε από τον Λοβέρδο, για τον Φ. ο άνεργος εαυτός του.
Συνάμα, η εκδικητικότητα του αστικού κράτους αναδεικνύεται ως ταξικότητα της δικαιοσύνης. Οι εξαντλητικές ποινές στους πολιτικούς κρατούμενους, τα ειδικά καθεστώτα κράτησης, οι βασανισμοί, συναντούν τους πλειστηριασμούς, την εφορία, τα χρέη. Σε αντιπαραβολή πάντα με την εξόφθαλμη μεροληψία του συστήματος δικαιοσύνης υπέρ των αστών και του πολιτικού τους προσωπικού, την φοροασυλία, την ευνοϊκή μεταχείριση των κάθε λογής Energa Power.

Το φάντασμα του Γρηγορόπουλου είναι ακόμα εδώ, αλλά όχι μόνο με τους ψυχολογικούς όρους για τους όποιους μιλάνε ορισμένοι. Θα μπορούσαν οι δύο νέοι να μην γνωρίζονται καν. Οι ταυτίσεις, όμως, που δημιουργούνται στους καταπιεσμένους είναι παρόμοιες. Από πολλές όψεις ο Δεκέμβρης του 2014 είναι η εξέλιξη του Δεκέμβρη του 2008. Το τέλος του κοινωνικού συμβολαίου της μεταπολίτευσης ακολουθήθηκε από έναν άγριο πολυετή ταξικό πόλεμο. Παράλληλα η υποβόσκουσα φασίζουσα αυταρχικότητα του «μεμονωμένου περιστατικού» θεσμοθετήθηκε, υποστηρίχτηκε δημόσια και μετατράπηκε στην κανονικότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των φυλακών τύπου Γ. Τα ηθικά ή ακόμα και ηλικιακά δίπολα του παρελθόντος σαρώνονται από τις ταξικές διαστάσεις της σύγκρουσης. Αντίστοιχα πρέπει να δομηθεί με μαζικούς όρους, αν δεν δομείται ήδη, η οργάνωση και ο αγώνας των «από κάτω».

Το νήμα είναι σαφές, και χωρίς αυτό ο αγώνας αυτός θα ήταν ολότελα διαφορετικός και ίσως η συζήτηση να είχε προ πολλού τελειώσει. Στο πλαίσιο, όμως, του κοινωνικού πολέμου που ζούμε, οι ρωγμές γίνονται βάραθρα και αποκαλύπτουν τις αποστάσεις καταπιεσμένων και καταπιεστών. Έτσι, και η μικρή ρωγμή ακόμα, αποκτά θέση σημαίνουσα στον κοινωνικό ανταγωνισμό. Τι χώρος όμως μείνει εκεί για τον άνθρωπο, για την ατομική βούληση, για την ζωή ως καθημερινό βίωμα και όχι ως ιστορικό ρόλο; Δεν ξέρω. Αντιστρέφοντας, όμως, την εξίσωση, δεν γίνεται παρά να αποδεχτούμε ότι αν η νίκη του Ρωμανού είναι και δική μας νίκη, αν η ήττα του είναι και δική μας ήττα, έτσι και ο θάνατος του είναι και δικός μας θάνατος. Αν ο Ρωμανός είναι όλοι μας, τότε και όλοι μας είμαστε ο Ρωμανός.

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Το μήνυμα της υποψηφιότητας Βουδούρη


Κάθε προσέγγιση περί διεύρυνσης της απεύθυνσης της αριστεράς πρέπει να γίνεται καθαρά με ταξικούς όρους1 και όχι με δημοκοπικούς, με στόχο να εκφράσει ταξικά συμφέροντα και ν’ αλλάξει τις συνειδήσεις των ανθρώπων και όχι να αφομοιώσει τις ήδη υπάρχουσες. Καταλαβαίνω όμως την αγωνία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσει τον κόσμο που παλαιότερα εξέφραζε η κεντροαριστερά. Δεν συμφωνώ με αυτή την λογική αλλά το καταλαβαίνω. Αυτό που δεν καταλαβαίνω υπό αυτό το πρίσμα είναι την συνεργασία με πολιτικά ρετάλια όπως ο Ο.Βουδούρης. Δεν μπορεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσει αυτόν τον κόσμο και προσεγγίζει άλλα πρόσωπα, και πρόσωπα μάλιστα που καμία απήχηση δεν έχουν στη λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ;2 Γιατί δεν προσπαθεί να κυριαρχήσει ο ίδιος, με τα δικά του στελέχη και πρόγραμμα και νιώθει την ανάγκη για να πετύχει αυτήν την διεύρυνση να συνεργαστεί και να ασχοληθεί με ένα σωρό τελειωμένους γυρολόγους ; Η υποψηφιότητα Βουδούρη δεν αποτελεί "ατύχημα" αλλά συνειδητή πολιτική πράξη, όπως δείχνει και η σημερινή συνέντευξη του Ν.Παππά στην Real News.3  Και εφόσον η υποψηφιότητα δεν μπορεί να γίνει νοητή ούτε με το δικό τους σκεπτικό ,ως πολιτική διεύρυνση προς τις κεντρώες μάζες, είναι σίγουρο πως κάποιον άλλον σκοπό υπηρετεί.

Μέρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι διεξάγει συστηματικά και εντατικά “πρoεκλογικό αγώνα για αστούς”. Μέρος μάλιστα που διαθέτει προνομιακή σχέση με τα ΜΜΕ με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται ενίοτε σαν να εκφράζει τον όλον ΣΥΡΙΖΑ. Από τις εκλογές του 2012 μέχρι σήμερα άλλοτε με περισσότερη άλλοτε με λιγότερη ένταση φαίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ σαν να αγωνίζεται να πείσει τις αστικές ελίτ, ελληνικές και ευρωπαϊκές, για την συστημικότητα του. Σαν να θέλει να περάσει τις εξετάσεις των ελίτ για να τον αφήσουν να κυβερνήσει. Ενίοτε φαίνεται να έχει μεγαλύτερη αγωνία να προσεταιριστεί ή να έρθει τουλάχιστον σε συνεννόηση με αυτές τις ελίτ παρά να προσεγγίσει την εργαζόμενη πλειοψηφία. Οι τοποθετήσεις του προέδρου και διαφόρων στελεχών που ξεσήκωσαν εξ αριστερών αντιδράσεις αυτή ακριβώς την αγωνία εκφράζουν. Στην ίδια ακριβώς λογική εντάσσεται και η υποψηφιότητα Βουδούρη. Αποτελεί ένα πρώτο βήμα, ένα μήνυμα προς τις ελίτ αλλά και στο εσωτερικό του κόμματος για την «βίαιη ωρίμανση» που θα προσπαθήσουν να επιφέρουν. Φαίνεται η ηγετική ομάδα να απεργάζεται την μελλοντική υποχώρηση του κόμματος σε περίπτωση που η "σκληρή διαπραγμάτευση" με την ΕΕ φτάσει σε αδιέξοδο και η προσπάθεια για κινητοποίηση κοινωνικών δυνάμεων στην Ευρώπη αποτύχει. Όσο για το σωστό συμπέρασμα, ότι για να έχει η έξοδος από την ευρωζώνη φιλολαϊκό χαρακτήρα απατιέται  μια οργάνωση των υποτελών πολύ ανώτερη από την σημερινή, αυτό θα έπρεπε να οδηγεί στην εντατικοποίηση της προσπάθειας για την επίτευξη αυτής της οργάνωσης και όχι στην εκ των προτέρων υποχώρηση.

Προφανώς δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες. Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν έρχεται για να μετασχηματίσει την ελληνική κοινωνία με προορισμό τον σοσιαλισμό. Δεν μπορεί εξάλλου μια κυβέρνηση να κάνει κάτι τέτοιο. Άλλες είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να προωθήσουν έναν τέτοιο μετασχηματισμό. Στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ανατεθεί από την πλειοψηφία της ελληνικής εργατικής τάξης η διεκδίκηση εντός του αστικού πολιτικού συστήματος ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, ενός νέου concesus με τις αστικές δυνάμεις. Εκεί βρίσκεται το περιορισμένο εκ των πραγμάτων καθήκον μιας κυβέρνησης της αριστεράς: η βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα αλλά και η νοηματοδότηση αυτής της βελτίωσης ως δικό της κατόρθωμα και όχι ως επίτευγμα του υπάρχοντος συστήματος ώστε να μην οδηγηθεί η τελευταία στην ενσωμάτωση. Η βελτίωση αυτή μπορεί να συνίσταται σε κάποια πολύ βασικά πράγματα: στην αλλαγή της εργατικής νομοθεσίας, στην ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους και της υποχώρησης του κράτους έκτακτης ανάγκης που θα δώσει μια ανάσα στα κοινωνικά κινήματα κοκ. Όμως με τις διεργασίες που προωθούνται από την ηγεσία ακόμα και αυτός ο ελάχιστος εφικτός τακτικός στόχος τίθεται εν αμφιβόλω. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται σαν Ιανός που από την μία θέλει να αποτινάξει τα μνημόνια και να διεκδικήσει για λογαριασμό των πολλών απέναντι στους αστούς και από την άλλη πλασάρεται σαν ικανότερος διαχειριστής του αστικού συστήματος για να επανέλθει η «ανάπτυξη» για το καλό όλης της χώρας συμπεριλαμβανομένου ΣΕΒ και εκκλησίας. Η υπόθεση είναι δύσκολη και δεν μπορεί να αφήνει κανέναν που πραγματικά ενδιαφέρεται για την εξέλιξη της ταξικής πάλης αδιάφορο. Από την κριτική και επιθετική διεκδίκηση ως την ενεργή συμμετοχή η ενασχόληση με αυτήν την υπόθεση αποτελεί ένα απαραίτητο πάρεργο. Και λέω πάρεργο γιατί έργο όλων μας οφείλει να είναι η ανάπτυξη αυτόνομων ταξικών αγώνων και η (αυτο)οργάνωση των «από κάτω». Ο χιλιασμός που έχει προσβάλει μεγάλο μέρος της αριστεράς και η λογική της ανάθεσης που κατάφεραν να καλλιεργήσουν ξανά οι διπλές εκλογές του 2012 έχουν δυσκολέψει την περαιτέρω ανάπτυξη του κινήματος. Η κυβέρνηση της αριστεράς και μπορεί να μην έρθει ποτέ και δεν πρόκειται να μας σώσει ως δια μαγείας. Ο δρόμος του αγώνα μέσα στη κοινωνία είναι αυτός που όπως πάντα θα δώσει την απάντηση.

-----

1 "Ο πρώτος στόχος, δηλαδή, είναι να επεκτείνεις την ταξική σου επιρροή ακριβώς σε εκείνες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες, για τις οποίες η αριστερά ιδρύθηκε και υπάρχει." , Περί Συμμαχιών  Τα  συμπεράσματα όμως του άρθρου φαίνονται να είναι αντίθετα με την παραπάνω λογική, δείτε και εδώ: Να μάθουμε να διορθώνουμε τα λάθη μας

2 "Αν οι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ είχαν σε εκτίμηση τα στελέχη του, δεν θα το εγκατέλειπαν μαζικά το 2012. Δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση για να ξαναφέρουν από το παράθυρο στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτούς που οι ψηφοφόροι τους έδιωξαν από την πόρτα. Αν τους ήθελαν, θα είχαν μείνει στο ΠΑΣΟΚ." Με ποιους θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ;

3 "O κίνδυνος για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να μετατραπεί σε νέο ΠΑΣΟΚ αλλά να γίνει ακόμη ένα ΚΚΕ" Νίκος Παππάς στην RealNews 16.2.14


υγ. ευχαριστώ τον Ian για την δημιουργική συμβολή
από την "ΑΥΓΗ" 16/2/14




Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Με λένε Ασία


Έχω έρθει εδώ στη πλατεία με τις αδελφές μου για βόλτα. Να παίζουν στις κυλιόμενες. Εγώ παίζω με το ποδήλατο. Μ’ αρέσει το ποδήλατο. Όχι δεν είναι δικό μου είναι μιας φίλης μου που θα έρθει σε λίγο από εδώ. Ο μπαμπάς μου, μου είπε ότι θα μου πάρει και εμένα ποδήλατο αν βρει ένα με 15-20 ευρώ αλλά να είναι και λίγο καινούργιο όχι πολύ παλιό. Ο μπαμπάς μου τώρα δεν δουλεύει. Είχε παλιά δουλειά. Τώρα κάθε απόγευμα πάει και μαζεύει σίδερα με το καροτσάκι και μετά τα πουλάει. Η μαμά μου έχει φύγει. Είναι στην Αυστρία. Έτσι εγώ προσέχω το σπίτι. Μαγειρεύω, πλένω, καθαρίζω. Ναι είμαι κάτι σαν μαμά αλλά όχι ακριβώς. Ναι πάω σχολείο κάθε μέρα. Πάω  5η. Το πρωί προσέχει ο μπαμπάς τα μικρά και εγώ πάω σχολείο στην Ομόνοια. Είναι πιο μακριά αλλά εκεί πήγαινα από παλιά και δεν ήθελα ν’ αλλάξω σχολείο. Είναι οι φίλες μου εκεί. Μ΄ αρέσουν η ζωγραφική και τα μαθηματικά. Η δασκάλα λέει ότι είμαι και πολύ καλή στα ελληνικά. Εγώ όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω γιατρός για παιδιά. Παιδίατρος.

Οι φίλες μου θα έρθουν σε λίγο. Μας αρέσει να παίζουμε στη πλατεία. Απλά πρέπει να προσέχω. Χθες χτύπησε η μικρή στις σκάλες και έκλαιγε. Σήμερα δεν πήγαμε στο τζαμί. Ναι σχεδόν κάθε απόγευμα πάμε στο τζαμί και μαθαίνουμε το βιβλίο που έχουμε, το Κοράνι σαν αυτό που έχετε και εσείς. Είμαστε πολλά παιδιά από το Αφγανιστάν, το Ιράν και ένα κορίτσι από το Πακιστάν. Ε είμαστε από το Αφγανιστάν ξέρεις πως είναι τα πράγματα. Δεν είμαστε σαν και εσάς. Οι κοπέλες παντρεύονται 19-20 χρονών, μερικές ακόμα και 15. Τις λένε έλα αυτόν θα πάρεις. Ναι και οι γυναίκες φοράνε μαντίλες, μερικές φοράνε σε όλο το πρόσωπο αλλά όχι τόσο όσο παλιά. Και η μαμά μου φόραγε μαντίλα αλλά μόνο στα μαλλιά. Τώρα μερικές φοράνε μόνο μια κορδέλα και ένα πανάκι προς τα πίσω. Εγώ δεν θέλω να φοράω μαντίλα. Δεν μ’ αρέσει. Ναι θέλω να σπουδάσω. 2,5 χρόνια είμαστε στην Ελλάδα. Δύσκολα εδώ δύσκολα και εκεί. Ναι μου το λένε ότι ξέρω πολύ καλά ελληνικά και τα άλλα παιδιά στο τζαμί. Μάλιστα μόλις τον τελευταίο ενάμιση χρόνο τα έμαθα. Οι φασίστες έρχονται που και που. Δεν μας θέλουν. Θέλουν να μας διώξουν και να μας σκοτώσουν. Όταν πρωτοήρθαμε θυμάμαι, 2-3 μήνες, ερχόντουσαν συνέχεια στη πλατεία και μας έδιωχναν και θέλανε να μας χτυπήσουν.

Αυτή ήταν η ιστορία της μικρής Ασίας όπως μου τη διηγήθηκε στην πλ.Βικτωρίας όπου με «πέτυχε» να μοιράζω για το αντιρατσιστικό φεστιβάλ. Ενθουσιάστηκε με τη γιορτή – όπως την είπε. Μου είπε ότι θα πει στον μπαμπά της να έρθουνε.

Σας καλώ και εγώ με τη σειρά μου να έρθετε και εσείς ωσότου το αντιρατσιστικό φεστιβάλ να γίνει αχρείαστο. Αλλά προς το παρόν είναι ζωτικό. Μπορεί χαμένοι στις πολιτικές αναλύσεις και τα διαδικαστικά του κινήματος να μη το καταλαβαίνουμε αλλά για πολλούς ανθρώπους είναι όαση το ότι υπάρχει αυτό το φεστιβάλ ακόμα και αν δεν πάνε ποτέ. Ακόμα και το μοίρασμα του είναι κάτι μοναδικό. Μόνο για το ενθουσιώδες χαμόγελο ενός μικρού μπαγκλαντεσιανού που πήρε το κείμενο στη γλώσσα του αρκούσε η προσπάθεια.

Αλλά δεν είναι μόνο το αντιρατσιστικό φεστιβάλ. Αυτή η συνάντηση δεν αρκεί ούτε γι΄ αστείο. Κάθε μέρα στις γειτονιές αυτές να ενωθούμε με την Ασία, τον κύριο Κώστα και τον Αχμέτ για να παλέψουμε ενάντια στην βαρβαρότητα που εξαπλώνεται. Για να χτίσουμε δεσμούς και κοινότητες που θ’ αλλάξουν εμάς και τη κοινωνία. Όχι για τους μετανάστες αλλά με τους μετανάστες ενάντια στην εκμετάλλευση, τον σεξιμό, την βαρβαρότητα πέρα από φυλετικούς διαχωρισμούς. Να προσπαθήσουμε να κατέβουμε λίγο από τον ηθικό αντιρατσιστικό θρόνο μας και να δούμε τα πραγματικά προβλήματα ντόπιων και ξένων, να βρεθούμε όλοι μαζί και να τα πολεμήσουμε. Όχι ως προστάτες αλλά σε κοινές συνελεύσεις με κοινούς αγώνες είτε στις γειτονιές είτε στο Στέκι Μεταναστών είτε όπως γίνεται στην ΑΣΟΕΕ.

Σας περιμένουμε λοιπόν στο Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ αυτό το Παρασκευοσαββατοκύριακο. Και αν πετύχετε την Ασία να κάνει βόλτα με το ποδήλατο πείτε της ότι η ιατρική είναι όμορφο πράγμα γιατί εγώ δεν πρόλαβα να της το πω.


Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

Είναι επικίνδυνοι παρανοϊκοί

Ξέραμε ότι η συγκυβέρνηση είναι αυταρχική και νεοφιλελεύθερη. Ξέραμε επίσης ότι η ηγετική ομάδα της ΝΔ του Σαμαρά ρέπει προς την ακροδεξιά. Με τις σημερινές εξελίξεις μαθαίνουμε ότι είναι αδίστακτοι και επικύδινοι παρανοικοί. Δεν έχει να κάνει πλέον με την ΕΡΤ ούτε στο ελάχιστο. Έχει να κάνει με την κοινοβουλευτική δημοκρατία. 

Πρώτον η ΝΔ επιβάλει μια απόφαση με πράξη νομοθετικού περιεχομένου ενάντια στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου (που κανονικά είναι για έκτακτη ανάγκη μόνο) που προβλέπει ότι ένας υπουργός μπορεί να κλείσει όποιο δημόσιο οργανισμό θέλει ερήμην του κοινοβουλίου. Ύστερα στέλνει τα ΜΑΤ να κλείσουν την ΕΡΤ ρίχνοντας τις κεραίες πάλι ενάντια στην πλειοψηφία της Βουλής. Βλέπουμε λοιπόν ότι κατά την ΝΔ δεν κυβερνάει όποιος έχει την πλειοψηφία στη Βουλή αλλά όποιος ελέγχει τα ΜΑΤ. Δεύτερον προχωρά σε συνεχές κρεσέντο αυταρχικότητας βγάζοντας παράνομη μια ακόμα καθ' όλα νόμιμη απεργία και στέλνοντας τα ΜΑΤ να φρουρήσουν την έκδοση των απεργοσπαστικών εφημερίδων. Τρίτον ανοίγει την ΝΕΡΙΤ, ένα πειρατικό κανάλι χωρίς νομική υπόσταση, με το αντίστοιχο νομοσχέδιο να μην έχει κατατεθεί καν στην Βουλή! Και μάλιστα ο Σαμαράς θέλει να κάνει διάγγελμα στο λαό από την παράνομη συχνότητα! Είναι τόσο παρανοϊκός; Τι θα κάνει; Θα κηρύξει την μονοκρατορία του ;

Είναι ολοφάνερο ότι η ΝΔ και ο Σαμαράς κυβερνούν όχι μέσω του κοινοβουλίου αλλά αποκλειστικά πλέον με τα ΜΑΤ. Δεν διστάζει να κάνει κάνει ένα σωρό καφρίλες (ρίξιμο ιστοσελίδων και κεραιών, μέχρι και στο Ισραήλ έφτασε για να κυνηγήσει το σήμα της ΕΡΤ). Επιβάλλει αποφάσεις και φέρνει την Βουλή αλλά και το Συμβούλιο της Επικρατείας προ τετελεσμένων γεγονότων. Είναι τόσο παρανοϊκός που είναι ικανός να στείλει τα ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο. Και μετά θα προσπαθήσει να μας πείσει ότι απλά προχωρά στις μεταρρυθμίσεις. Έτσι και ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ δεχτούν όλα αυτά στην απογευματινή συνάντηση θα έχουν διαπράξει την μεγαλύτερη ξετφίλα στην ιστορία τους και θα έχουν ανοίξει πλέον πλήρως την πόρτα για να κυβερνά το παρακράτος και τα ΜΑΤ. 

Έχουμε να κάνουμε με επικίνδυνους παρανοϊκούς που δεν πιστεύουν ούτε στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Δεν μπορούμε να τους επιτρέψουμε να παραμένουν στην εξουσία. Να βγούμε όλοι στους δρόμους, να καλέσουμε ότι συλλογικό φορέα υπάρχει από σωματείο μέχρι φιλοτελιτσικό σύλλογο να συνεδριάσει και να πάρει απόφαση να απεργήσει και να κατέβει στο δρόμο. Να υπερασπιστούμε έστω την κοινοβουλευτική δημοκρατία γιατί αλλιώς μας περιμένουν ακόμα πιο μαύρες μέρες.


Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Η Κύπρος, το Μνημόνιο κι εμείς.

Υπόγειο με Θέα, τέυχος 10 κ 1/2 , Μάιος 2013  

Μετά τις εκλογές που ανέδειξαν τον Ν. Αναστασιάδη, του δεξιού ΔΗΣΥ, πρόεδρο του νησιού ολοκληρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. για το δάνειο και το μνημόνιο. Η αρχική απόφαση πάρθηκε στο Eurogroup της 17/3 και προέβλεπε δάνειο προς τη Κύπρο ύψους 10 δισ. ευρώ με σκοπό τα χρήματα να δοθούν στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της. Εκτός από την επιβολή Μνημονίου, η συμφωνία προέβλεπε και συμμετοχή των καταθετών στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με κούρεμα των καταθέσεων 10% για τις άνω των 100.000 ευρώ και 6,75% στις κάτω των 100.000.

Η απόφαση αυτή καταψηφίστηκε από την κυπριακή Βουλή σχεδόν παμψηφεί. Οι τράπεζες έκλεισαν για μία εβδομάδα και η νέα διαπραγμάτευση που ακολούθησε κατέληξε σε νέα συμφωνία. Η νέα αυτή συμφωνία αύξησε το ποσοστό κουρέματος των καταθέσεων, αλλά παράλληλα το περιόρισε στις καταθέσεις άνω των 100 χιλ. και μόνο στις δύο μεγάλες τράπεζες του νησιού (Κύπρου και Λαϊκή – Marfin). Η νέα συμφωνία υπερψηφίστηκε από τη κυβερνητική πλειοψηφία (ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ). Φυσικά, υπεγράφη Μνημόνιο με μέτρα, ενώ προβλέπεται και μέρος των εσόδων από το φυσικό αέριο να πάει κατά προτεραιότητα για την αποπληρωμή του νέου δανείου.

Πως φτάσαμε, όμως, ως εδώ;


Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η Κύπρος ακολουθούσε ένα πολύ στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης βασισμένο –εκτός από τον τουρισμό- αποκλειστικά στον τραπεζικό τομέα. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα κεφάλαια που βρίσκονται στις τράπεζες της Κύπρου ξεπερνούν κατά πολλές φορές το ΑΕΠ της. Είναι, επίσης, κοινό μυστικό ότι η Κύπρος λειτουργούσε σαν “πλυντήριο” για έλληνες, βαλκάνιους και ρώσους επιχειρηματίες (όχι ότι αυτό δεν συμβαίνει κι αλλού, λ.χ. στην Ελβετία ή στη Μάλτα). Όπως καταλαβαίνετε, ένα τέτοιο μοντέλο είναι ιδιαίτερα σαθρό. Οι κυπριακές τράπεζες ήταν ιδιαίτερα εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος καθώς και σε επενδύσεις στα Βαλκάνια, για αυτό και επλήγησαν σημαντικά από το ξέσπασμα της κρίσης, καθώς και από το PSI. Προσθέστε σ’αυτό την εγκληματική διαχείριση από τον Α. Βγενόπουλο (Marfin) της Λαϊκής Τράπεζας (CPB) και καταλαβαίνετε ότι οι κυπριακές τράπεζες είχαν μεγάλη ανάγκη από ανακεφαλαιοποίηση του ενεργητικού τους.

Η κυπριακή κυβέρνηση δεν μπορούσε να δώσει αυτά τα χρήματα, ούτε, φυσικά, να τα τυπώσει (καθότι είναι στο Ευρώ). Έτσι μετά από την αποτυχία των διαπραγματεύσεων με τη Ρωσία κατέληξε στη παραπάνω συμφωνία με την ΕΕ που περιείχε και το “κούρεμα” των καταθέσεων. Όπως γνωρίζετε, το τραπεζικό σύστημα είναι σύστημα πίστης, και μια φήμη για “κούρεμα” είναι αρκετή για να το καταστρέψει. Και έτσι έγινε στη Κύπρο, με ό,τι καλό μπορεί αυτό να σημαίνει για τις τράπεζες της Ρωσίας, του City ή της Φρανκφούρτης.
 

Μαθήματα για την Ελλάδα


Η κυπριακή Βουλή στην αρχική συμφωνία ψήφισε “Όχι”. Και παρά τις αντίθετες προβλέψεις του Στουρνάρα, του Πρετεντέρη, του Πορτοσάλτε και των λοιπών τηλεμαϊντανών, το νησί δεν βούλιαξε, οι ακρίδες δεν ήρθαν, το νερό δεν έγινε αίμα. Επομένως, βγάζουμε ένα πρώτο συμπέρασμα: ότι μπορείς να πεις όχι στη Τρόικα και να μη πεθάνεις... Το κυπριακό “Όχι” βέβαια, δεν ήταν αποτέλεσμα λαϊκής αντίδρασης αλλά μια άρνηση από πολλές πλευρές με διαφορετικά συμφέροντα: μικροκαταθέτες που δεν ήθελαν να χάσουν τα λεφτά τους, αστοί με μεγάλα κεφάλαια, ρώσοι ολιγάρχες, λαός που δεν ήθελε την υποδούλωση στη τρόικα.

Και γι’ αυτό το “όχι” είχε όρια που φάνηκαν στην νέα συμφωνία που μπορεί να έβγαλε από του κούρεμα τους μικροκαταθέτες (= όχι κούρεμα στις συνεργατικές τράπεζες και στις καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ), αλλά έβαλε στο τραπέζι ένα Μνημόνιο που θα υπογραφεί με τις γνωστές τραγικές συνέπειες. Οι δε ρώσοι ολιγάρχες εν πολλής την γλίτωσαν (εξαίρεση των ξένων τραπεζών στην Κύπρο από το κούρεμα), ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία θα υποστούν μεγάλο κούρεμα. 
 
Και εδώ βλέπουμε το δεύτερο μάθημα για την Ελλάδα: Η οποιαδήποτε μελλοντική διαπραγμάτευση με τη Τρόικα δεν θα είναι καθόλου εύκολη. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για μετωπική σύγκρουση και ρήξη αλλιώς δεν θα υπάρξει καν διαπραγμάτευση. Η ηγεσία της Ε.Ε. δεν θα επιτρέψει εύκολα μια διαφορετική λύση – πέρα από την λιτότητα- στην Ελλάδα, καθώς κάτι τέτοιο θα αμφισβητούσε ολόκληρο το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα που πανευρωπαϊκά προσπαθούν να επιβάλλουν για αντιμετώπιση της κρίσης προς το συμφέρον του κεφαλαίου. 
 
Φαίνονται διατεθειμένοι να διαλύσουν την Ε.Ε. αντί να υποχωρήσουν στην πολιτική τους. Και εμείς πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για αυτό το ενδεχόμενο. Είναι φανερό ότι η πολιτική του Μνημονίου είναι ένα τραγικό αδιέξοδο, που μας καταδικάζει στη φτώχεια και στην ανεργία χωρίς καμιά ελπίδα ανάκαμψης. Είναι καιρός να κοιτάξουμε τις εναλλακτικές χωρίς αυταπάτες. Ούτε εύκολη διαπραγμάτευση μπορεί να υπάρξει, ούτε η επιστροφή στη δραχμή θα λύσει ως δια μαγείας κάποιο πρόβλημα. Σημασία έχει να δούμε στη πράξη τι πολιτική πρέπει να εφαρμοστεί. Σημασία έχει να ανατρέψουμε τους συσχετισμούς, να είμαστε έτοιμοι για διαρκείς και σκληρούς αγώνες για να ξανακερδίσουμε την αξιοπρέπεια μας. Όταν οι τσέπες είναι άδειες δεν έχει τόση σημασία αν έχεις ευρώ ή δραχμή, γιατί το μόνο που βρίσκεις μέσα είναι φόδρα...

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

3 μέρες με την ΕΡΤ

Την Δευτέρα το απόγευμα έχει προγραμματιστεί η συνάντηση των κυβερνητικών εταίρων. Εκεί ο πρωθυπουργός αφού είδε ότι το "βήμα προς τα μπρος" που πήγε να κάνει με την ΕΡΤ αποδείχτηκε έωλο πιθανότατα θα προσπαθήσει να αναδιπλωθεί. Όπως ήδη διαδίδεται θα προτείνει σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ να λειτουργήσει μια εταιρία (κάτι σαν ΕΡΤ) με τους μισούς εργαζόμενους -λογικά τους πιο "έμπιστους"- μέχρι ν' ανοίξει η ΝΕΡΙΤ τον Σεπτέμβριο. Τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης που ως γνωστόν τρέμουν το ενδεχόμενο εκλογών πιθανότατα θα συμφωνήσουν. Εξάλλου δεν τρέφουμε αυταπάτες. Καθόλου δεν τους νοιάζει για την ΕΡΤ. Επικοινωνιακά παιχνίδια κάνουν. 

Η απόφαση αυτή της συγκυβέρνησης  -αν τελικά παρθεί- πρώτα απ’ όλα θα σταματήσει το χάσμα στη τρικομματική και θα αποτρέψει την κυβερνητική αστάθεια και τις εκλογές. Επίσης έχει την δυνατότητα να ανασχέσει το αγωνιστικό κλίμα στην ΕΡΤ. Στη χειρότερη μπορεί να διχάσει τους εργαζόμενους, με αυτούς που θα μάθουν ότι θα παραμείνουν να μην έχουν πια και τόση διάθεση για αγώνα. Αλλά ακόμα και αυτό να μην πετύχει θα απονομιμοποιηθεί σημαντικά ο αγώνας στα μάτια της κοινωνίας. Οπότε για μένα έχουμε 3 μέρες. Αυτή είναι η απαισιόδοξη εκτίμηση. Για την αισιόδοξη διαβάστε Techie.

Και εμείς τι κάνουμε αυτές τις 3 μέρες; Είναι γεγονός ότι δεν θέλουμε την ΕΡΤ όπως ήταν. Το ίδιο βέβαια λέει και η κυβέρνηση αλλά και πολλοί άλλοι αλληλέγγυοι τώρα στον αγώνα της ΕΡΤ. Πως την θέλει όμως ο καθένας ; Η κυβέρνηση την θέλει πετσοκομμένη και πιο κομματική. Κάποιοι εντός και εκτός ΕΡΤ –κακά τα ψέματα - την θέλουν όπως ήταν μέχρι τώρα ή αν όχι τώρα όπως πέρσι. Και εδώ είναι που πρέπει και εμείς, όλοι εμείς που είμαστε απ’ έξω τόσες μέρες αλλά και οι εργαζόμενοι που τρέχουν τώρα την κατάληψη, να πούμε πως θέλουμε την ΕΡΤ. 

Έχουμε 3 μέρες λοιπόν να κρατήσουμε πρώτα απ’ όλα την κατάληψη αλλά και να δώσουμε νέο νόημα στον αγώνα. Να μη μιλάμε απλά για το «να μη κλείσει η ΕΡΤ» αλλά για το να «αλλάξει η ΕΡΤ». Να αφήσουμε τους βερμπαλισμούς περί Ταξίμ και ας προτάξουμε κάτι στους αγωνιζόμενους που πραγματικά μπορούν να υιοθετήσουν. Να μιλήσουμε για τη λογοκρισία και την υποκουλτούρα που υπάρχει στα ΜΜΕ κρατικά και ιδιωτικά και να δούμε πως αυτό θ’ αλλάξει. Αλλά να μη πούμε απλά πως θέλουμε τη δημόσια τηλεόραση αλλά να το δείξουμε. Ήδη στον αέρα της ΕΡΤ έχουνε ακουστεί πράγματα που ποτέ δεν είχαν ακουστεί στην ελληνική τηλεόραση. Αλήθειες άβολες για τη διαφθορά, την πολιτική κατάσταση, για την οικονομική κρίση, για τις εργολαβίες στο δημόσιο. Επίσης βρήκανε βήμα απλοί άνθρωποι από το δρόμο αλλά και σωματεία, αριστεροί, απολυμένοι που ποτέ δεν τους κάλεσε κανείς σε καμία εκπομπή. Ενώ αντίθετα οι κυβερνητικοί λούφαξαν γιατί ήξερα τις τους περίμενε. Μόνο ο λαλίστατος Άδωνις Γεωργιάδης τόλμησε να εμφανιστεί στην κατειλημμένη ΕΡΤ και ακόμα κι αυτός τα βρήκε μπαστούνια απέναντι στην απελευθερωμένη Κ.Κατσίμη. Ναι, η δημοσιογραφία μπορεί να είναι πολύ όμορφο επάγγελμα.

Έχουμε 3 μέρες όπου το πρόγραμμα μπορεί να διαμορφωθεί σε αλληλεπίδραση με τους αλληλέγγυους. Να δείχνει η ΕΡΤ –που όλο φτάνει και σε περισσότερα σπίτι χάρις τους εκπληκτικά επίμονους τεχνικούς της- όλα αυτά που ποτέ δεν έδειξε η TV. Σοβαρές συζητήσεις και ανατρεπτικά ντοκιμαντέρ. Καλέσματα σε αντιφασιστικές πορείες, δράσεις συνελεύσεων γειτονιάς, ενημέρωση για εργατικούς αγώνες. Και να πάει γενικά το μικρόφωνο στο κόσμο, στη κοινωνία. Δεν λέω να γίνει η ΕΡΤ εργαλείο του κινήματος. Κάτι τέτοιο θα ήταν εξωπραγματικό. Αλλά τουλάχιστον να προβάλλονται ίσα οι απόψεις. Και αυτό ακριβώς θα μπορέσουμε να αντιτάξουμε στην πρόταση της τρικομματικής. Και να περάσει στο πετσί των εργαζομένων η δημοκρατία και γιατί όχι η αυτοδιαχείριση! Συνοψίζοντας να επιδιώξουμε μια πραγματικά δημόσια τηλεόραση: που θα την διαχειρίζονται οι  εργαζόμενοι σ’ αυτήν, που θα είναι ανοιχτή στη κοινωνία, που θα δίνει φωνή και στους «από κάτω». Μια κοινωνική τηλεόραση.

Έχουμε 3 μέρες να κάνουμε το ραδιομέγαρο ένα πραγματικό εργαστήρι. Συνελεύσεις και κείμενα. Συζητήσεις και προβολές. Συναυλίες όπως ήδη γίνονται. Συλλογή τροφίμων και περιφρούρηση. Έμπρακτη αλληλεγγύη. Να γνωριστούμε με τους εργαζόμενους και να μετατρέψουμε την συνάντηση αυτή σε κοινότητα αγώνα. Να κάνουμε πράγματα μαζί και να αποκτήσουμε συλλογικές εμπειρίες. Να αφήσουμε για λίγο τις τιμημένες μας σημαίες (αριστερές ή μαυροκόκκινες) και το στρίμωγμα μπροστά στη κάμερα και να οργανωθούμε. Οι αγώνες δεν κερδίζονται αν απλά είμαστε πολλοί. Χρειάζεται οργάνωση και δράση. Χρειάζεται να βγούμε προς τα έξω και να μιλήσουμε στη κοινωνία με κείμενα, μοιράσματα και μουσικές. Μην τρέφουμε αυταπάτες ότι όλοι διαφωνούν με το κλείσιμο της ΕΡΤ ούτε ότι την βλέπουν όλοι τώρα που εκπέμπει παράνομα.

Έχουμε 3 μέρες να διευρύνουμε τη συζήτηση. Αυτό βέβαια δεν αφορά το ραδιομέγαρο τόσο όσο όλο το κίνημα. Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου δεν αφορά αποκλειστικά το κλείσιμο της ΕΡΤ. Δίνει τη δυνατότητα σε κάθε υπουργό να διαλύσει όποιο δημόσιο οργανισμό θέλει. Αύριο μπορεί να είναι η ΕΥΔΑΠ ή ένα νοσοκομείο. Αυτό πρέπει να ειπωθεί. Πρέπει η μάχη για την ΕΡΤ να μετατραπεί σε μάχη ενάντια σ’ αυτό το νομοθέτημα. Να νοηματοδοτηθεί ως αγώνας για την υπεράσπιση κάθε δημόσιου αγαθού. Και εκεί είναι που η αντιπαράθεση μπορεί να αποκτήσει κεντρικά χαρακτηριστικά. Βήμα, βήμα. Μη προτρέχουμε.

Για 3 μέρες λοιπόν τα λέμε στο Ραδιομεγάρο! Για να κάνουμε αυτές τις 3 μέρες μονιμότητα! Α και να μη ξεχάσουμε να πάμε στην ανοιχτή συνέλευση που καλούν οι εργαζόμενοι την Παρασκευή στις 18:00! Είδατε πως δένουν όλα; Ας είμαστε όλοι και όλες εκεί!!