Το μήνυμα της υποψηφιότητας Βουδούρη

Κάθε προσέγγιση περί διεύρυνσης της απεύθυνσης της αριστεράς πρέπει να γίνεται καθαρά με ταξικούς όρους¹ και όχι με δημοκοπικούς, με στόχο να εκφράσει ταξικά συμφέροντα και ν’ αλλάξει τις συνειδήσεις των ανθρώπων και όχι να αφομοιώσει τις ήδη υπάρχουσες. Καταλαβαίνω όμως την αγωνία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσει τον κόσμο που παλαιότερα εξέφραζε η κεντροαριστερά. Δεν συμφωνώ με αυτή την λογική αλλά το καταλαβαίνω. Αυτό που δεν καταλαβαίνω υπό αυτό το πρίσμα είναι την συνεργασία με πολιτικά ρετάλια όπως ο Ο.Βουδούρης. Δεν μπορεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσει αυτόν τον κόσμο και προσεγγίζει άλλα πρόσωπα, και πρόσωπα μάλιστα που καμία απήχηση δεν έχουν στη λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ;² Γιατί δεν προσπαθεί να κυριαρχήσει ο ίδιος, με τα δικά του στελέχη και πρόγραμμα και νιώθει την ανάγκη για να πετύχει αυτήν την διεύρυνση να συνεργαστεί και να ασχοληθεί με ένα σωρό τελειωμένους γυρολόγους ; Η υποψηφιότητα Βουδούρη δεν αποτελεί "ατύχημα" αλλά συνειδητή πολιτική πράξη, όπως δείχνει και η σημερινή συνέντευξη του Ν.Παππά στην Real News.³  Και εφόσον η υποψηφιότητα δεν μπορεί να γίνει νοητή ούτε με το δικό τους σκεπτικό ,ως πολιτική διεύρυνση προς τις κεντρώες μάζες, είναι σίγουρο πως κάποιον άλλον σκοπό υπηρετεί.

Μέρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι διεξάγει συστηματικά και εντατικά “πρoεκλογικό αγώνα για αστούς”. Μέρος μάλιστα που διαθέτει προνομιακή σχέση με τα ΜΜΕ με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται ενίοτε σαν να εκφράζει τον όλον ΣΥΡΙΖΑ. Από τις εκλογές του 2012 μέχρι σήμερα άλλοτε με περισσότερη άλλοτε με λιγότερη ένταση φαίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ σαν να αγωνίζεται να πείσει τις αστικές ελίτ, ελληνικές και ευρωπαϊκές, για την συστημικότητα του. Σαν να θέλει να περάσει τις εξετάσεις των ελίτ για να τον αφήσουν να κυβερνήσει. Ενίοτε φαίνεται να έχει μεγαλύτερη αγωνία να προσεταιριστεί ή να έρθει τουλάχιστον σε συνεννόηση με αυτές τις ελίτ παρά να προσεγγίσει την εργαζόμενη πλειοψηφία. Οι τοποθετήσεις του προέδρου και διαφόρων στελεχών που ξεσήκωσαν εξ αριστερών αντιδράσεις αυτή ακριβώς την αγωνία εκφράζουν. Στην ίδια ακριβώς λογική εντάσσεται και η υποψηφιότητα Βουδούρη. Αποτελεί ένα πρώτο βήμα, ένα μήνυμα προς τις ελίτ αλλά και στο εσωτερικό του κόμματος για την «βίαιη ωρίμανση» που θα προσπαθήσουν να επιφέρουν. Φαίνεται η ηγετική ομάδα να απεργάζεται την μελλοντική υποχώρηση του κόμματος σε περίπτωση που η "σκληρή διαπραγμάτευση" με την ΕΕ φτάσει σε αδιέξοδο και η προσπάθεια για κινητοποίηση κοινωνικών δυνάμεων στην Ευρώπη αποτύχει. Όσο για το σωστό συμπέρασμα, ότι για να έχει η έξοδος από την ευρωζώνη φιλολαϊκό χαρακτήρα απατιέται  μια οργάνωση των υποτελών πολύ ανώτερη από την σημερινή, αυτό θα έπρεπε να οδηγεί στην εντατικοποίηση της προσπάθειας για την επίτευξη αυτής της οργάνωσης και όχι στην εκ των προτέρων υποχώρηση.

Προφανώς δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες. Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν έρχεται για να μετασχηματίσει την ελληνική κοινωνία με προορισμό τον σοσιαλισμό. Δεν μπορεί εξάλλου μια κυβέρνηση να κάνει κάτι τέτοιο. Άλλες είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να προωθήσουν έναν τέτοιο μετασχηματισμό. Στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ανατεθεί από την πλειοψηφία της ελληνικής εργατικής τάξης η διεκδίκηση εντός του αστικού πολιτικού συστήματος ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, ενός νέου concesus με τις αστικές δυνάμεις. Εκεί βρίσκεται το περιορισμένο εκ των πραγμάτων καθήκον μιας κυβέρνησης της αριστεράς: η βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα αλλά και η νοηματοδότηση αυτής της βελτίωσης ως δικό της κατόρθωμα και όχι ως επίτευγμα του υπάρχοντος συστήματος ώστε να μην οδηγηθεί η τελευταία στην ενσωμάτωση. Η βελτίωση αυτή μπορεί να συνίσταται σε κάποια πολύ βασικά πράγματα: στην αλλαγή της εργατικής νομοθεσίας, στην ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους και της υποχώρησης του κράτους έκτακτης ανάγκης που θα δώσει μια ανάσα στα κοινωνικά κινήματα κοκ. Όμως με τις διεργασίες που προωθούνται από την ηγεσία ακόμα και αυτός ο ελάχιστος εφικτός τακτικός στόχος τίθεται εν αμφιβόλω. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται σαν Ιανός που από την μία θέλει να αποτινάξει τα μνημόνια και να διεκδικήσει για λογαριασμό των πολλών απέναντι στους αστούς και από την άλλη πλασάρεται σαν ικανότερος διαχειριστής του αστικού συστήματος για να επανέλθει η «ανάπτυξη» για το καλό όλης της χώρας συμπεριλαμβανομένου ΣΕΒ και εκκλησίας. Η υπόθεση είναι δύσκολη και δεν μπορεί να αφήνει κανέναν που πραγματικά ενδιαφέρεται για την εξέλιξη της ταξικής πάλης αδιάφορο. Από την κριτική και επιθετική διεκδίκηση ως την ενεργή συμμετοχή η ενασχόληση με αυτήν την υπόθεση αποτελεί ένα απαραίτητο πάρεργο. Και λέω πάρεργο γιατί έργο όλων μας οφείλει να είναι η ανάπτυξη αυτόνομων ταξικών αγώνων και η (αυτο)οργάνωση των «από κάτω». Ο χιλιασμός που έχει προσβάλει μεγάλο μέρος της αριστεράς και η λογική της ανάθεσης που κατάφεραν να καλλιεργήσουν ξανά οι διπλές εκλογές του 2012 έχουν δυσκολέψει την περαιτέρω ανάπτυξη του κινήματος. Η κυβέρνηση της αριστεράς και μπορεί να μην έρθει ποτέ και δεν πρόκειται να μας σώσει ως δια μαγείας. Ο δρόμος του αγώνα μέσα στη κοινωνία είναι αυτός που όπως πάντα θα δώσει την απάντηση.

-----

¹ "Ο πρώτος στόχος, δηλαδή, είναι να επεκτείνεις την ταξική σου επιρροή ακριβώς σε εκείνες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες, για τις οποίες η αριστερά ιδρύθηκε και υπάρχει." , Περί Συμμαχιών  Τα  συμπεράσματα όμως του άρθρου φαίνονται να είναι αντίθετα με την παραπάνω λογική, δείτε και εδώ: Να μάθουμε να διορθώνουμε τα λάθη μας

² "Αν οι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ είχαν σε εκτίμηση τα στελέχη του, δεν θα το εγκατέλειπαν μαζικά το 2012. Δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση για να ξαναφέρουν από το παράθυρο στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτούς που οι ψηφοφόροι τους έδιωξαν από την πόρτα. Αν τους ήθελαν, θα είχαν μείνει στο ΠΑΣΟΚ." Με ποιους θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ;

³ "O κίνδυνος για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να μετατραπεί σε νέο ΠΑΣΟΚ αλλά να γίνει ακόμη ένα ΚΚΕ" Νίκος Παππάς στην RealNews 16.2.14

υγ. ευχαριστώ τον Ian για την δημιουργική συμβολή

από την "ΑΥΓΗ" 16/2/14