3 μέρες με την ΕΡΤ

Την Δευτέρα το απόγευμα έχει προγραμματιστεί η συνάντηση των κυβερνητικών εταίρων. Εκεί ο πρωθυπουργός αφού είδε ότι το "βήμα προς τα μπρος" που πήγε να κάνει με την ΕΡΤ αποδείχτηκε έωλο πιθανότατα θα προσπαθήσει να αναδιπλωθεί. Όπως ήδη διαδίδεται θα προτείνει σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ να λειτουργήσει μια εταιρία (κάτι σαν ΕΡΤ) με τους μισούς εργαζόμενους -λογικά τους πιο "έμπιστους"- μέχρι ν' ανοίξει η ΝΕΡΙΤ τον Σεπτέμβριο. Τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης που ως γνωστόν τρέμουν το ενδεχόμενο εκλογών πιθανότατα θα συμφωνήσουν. Εξάλλου δεν τρέφουμε αυταπάτες. Καθόλου δεν τους νοιάζει για την ΕΡΤ. Επικοινωνιακά παιχνίδια κάνουν. 

Η απόφαση αυτή της συγκυβέρνησης  -αν τελικά παρθεί- πρώτα απ’ όλα θα σταματήσει το χάσμα στη τρικομματική και θα αποτρέψει την κυβερνητική αστάθεια και τις εκλογές. Επίσης έχει την δυνατότητα να ανασχέσει το αγωνιστικό κλίμα στην ΕΡΤ. Στη χειρότερη μπορεί να διχάσει τους εργαζόμενους, με αυτούς που θα μάθουν ότι θα παραμείνουν να μην έχουν πια και τόση διάθεση για αγώνα. Αλλά ακόμα και αυτό να μην πετύχει θα απονομιμοποιηθεί σημαντικά ο αγώνας στα μάτια της κοινωνίας. Οπότε για μένα έχουμε 3 μέρες. Αυτή είναι η απαισιόδοξη εκτίμηση. Για την αισιόδοξη διαβάστε Techie.

Και εμείς τι κάνουμε αυτές τις 3 μέρες; Είναι γεγονός ότι δεν θέλουμε την ΕΡΤ όπως ήταν. Το ίδιο βέβαια λέει και η κυβέρνηση αλλά και πολλοί άλλοι αλληλέγγυοι τώρα στον αγώνα της ΕΡΤ. Πως την θέλει όμως ο καθένας ; Η κυβέρνηση την θέλει πετσοκομμένη και πιο κομματική. Κάποιοι εντός και εκτός ΕΡΤ –κακά τα ψέματα - την θέλουν όπως ήταν μέχρι τώρα ή αν όχι τώρα όπως πέρσι. Και εδώ είναι που πρέπει και εμείς, όλοι εμείς που είμαστε απ’ έξω τόσες μέρες αλλά και οι εργαζόμενοι που τρέχουν τώρα την κατάληψη, να πούμε πως θέλουμε την ΕΡΤ. 

Έχουμε 3 μέρες λοιπόν να κρατήσουμε πρώτα απ’ όλα την κατάληψη αλλά και να δώσουμε νέο νόημα στον αγώνα. Να μη μιλάμε απλά για το «να μη κλείσει η ΕΡΤ» αλλά για το να «αλλάξει η ΕΡΤ». Να αφήσουμε τους βερμπαλισμούς περί Ταξίμ και ας προτάξουμε κάτι στους αγωνιζόμενους που πραγματικά μπορούν να υιοθετήσουν. Να μιλήσουμε για τη λογοκρισία και την υποκουλτούρα που υπάρχει στα ΜΜΕ κρατικά και ιδιωτικά και να δούμε πως αυτό θ’ αλλάξει. Αλλά να μη πούμε απλά πως θέλουμε τη δημόσια τηλεόραση αλλά να το δείξουμε. Ήδη στον αέρα της ΕΡΤ έχουνε ακουστεί πράγματα που ποτέ δεν είχαν ακουστεί στην ελληνική τηλεόραση. Αλήθειες άβολες για τη διαφθορά, την πολιτική κατάσταση, για την οικονομική κρίση, για τις εργολαβίες στο δημόσιο. Επίσης βρήκανε βήμα απλοί άνθρωποι από το δρόμο αλλά και σωματεία, αριστεροί, απολυμένοι που ποτέ δεν τους κάλεσε κανείς σε καμία εκπομπή. Ενώ αντίθετα οι κυβερνητικοί λούφαξαν γιατί ήξερα τις τους περίμενε. Μόνο ο λαλίστατος Άδωνις Γεωργιάδης τόλμησε να εμφανιστεί στην κατειλημμένη ΕΡΤ και ακόμα κι αυτός τα βρήκε μπαστούνια απέναντι στην απελευθερωμένη Κ.Κατσίμη. Ναι, η δημοσιογραφία μπορεί να είναι πολύ όμορφο επάγγελμα.

Έχουμε 3 μέρες όπου το πρόγραμμα μπορεί να διαμορφωθεί σε αλληλεπίδραση με τους αλληλέγγυους. Να δείχνει η ΕΡΤ –που όλο φτάνει και σε περισσότερα σπίτι χάρις τους εκπληκτικά επίμονους τεχνικούς της- όλα αυτά που ποτέ δεν έδειξε η TV. Σοβαρές συζητήσεις και ανατρεπτικά ντοκιμαντέρ. Καλέσματα σε αντιφασιστικές πορείες, δράσεις συνελεύσεων γειτονιάς, ενημέρωση για εργατικούς αγώνες. Και να πάει γενικά το μικρόφωνο στο κόσμο, στη κοινωνία. Δεν λέω να γίνει η ΕΡΤ εργαλείο του κινήματος. Κάτι τέτοιο θα ήταν εξωπραγματικό. Αλλά τουλάχιστον να προβάλλονται ίσα οι απόψεις. Και αυτό ακριβώς θα μπορέσουμε να αντιτάξουμε στην πρόταση της τρικομματικής. Και να περάσει στο πετσί των εργαζομένων η δημοκρατία και γιατί όχι η αυτοδιαχείριση! Συνοψίζοντας να επιδιώξουμε μια πραγματικά δημόσια τηλεόραση: που θα την διαχειρίζονται οι  εργαζόμενοι σ’ αυτήν, που θα είναι ανοιχτή στη κοινωνία, που θα δίνει φωνή και στους «από κάτω». Μια κοινωνική τηλεόραση.

Έχουμε 3 μέρες να κάνουμε το ραδιομέγαρο ένα πραγματικό εργαστήρι. Συνελεύσεις και κείμενα. Συζητήσεις και προβολές. Συναυλίες όπως ήδη γίνονται. Συλλογή τροφίμων και περιφρούρηση. Έμπρακτη αλληλεγγύη. Να γνωριστούμε με τους εργαζόμενους και να μετατρέψουμε την συνάντηση αυτή σε κοινότητα αγώνα. Να κάνουμε πράγματα μαζί και να αποκτήσουμε συλλογικές εμπειρίες. Να αφήσουμε για λίγο τις τιμημένες μας σημαίες (αριστερές ή μαυροκόκκινες) και το στρίμωγμα μπροστά στη κάμερα και να οργανωθούμε. Οι αγώνες δεν κερδίζονται αν απλά είμαστε πολλοί. Χρειάζεται οργάνωση και δράση. Χρειάζεται να βγούμε προς τα έξω και να μιλήσουμε στη κοινωνία με κείμενα, μοιράσματα και μουσικές. Μην τρέφουμε αυταπάτες ότι όλοι διαφωνούν με το κλείσιμο της ΕΡΤ ούτε ότι την βλέπουν όλοι τώρα που εκπέμπει παράνομα.

Έχουμε 3 μέρες να διευρύνουμε τη συζήτηση. Αυτό βέβαια δεν αφορά το ραδιομέγαρο τόσο όσο όλο το κίνημα. Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου δεν αφορά αποκλειστικά το κλείσιμο της ΕΡΤ. Δίνει τη δυνατότητα σε κάθε υπουργό να διαλύσει όποιο δημόσιο οργανισμό θέλει. Αύριο μπορεί να είναι η ΕΥΔΑΠ ή ένα νοσοκομείο. Αυτό πρέπει να ειπωθεί. Πρέπει η μάχη για την ΕΡΤ να μετατραπεί σε μάχη ενάντια σ’ αυτό το νομοθέτημα. Να νοηματοδοτηθεί ως αγώνας για την υπεράσπιση κάθε δημόσιου αγαθού. Και εκεί είναι που η αντιπαράθεση μπορεί να αποκτήσει κεντρικά χαρακτηριστικά. Βήμα, βήμα. Μη προτρέχουμε.

Για 3 μέρες λοιπόν τα λέμε στο Ραδιομεγάρο! Για να κάνουμε αυτές τις 3 μέρες μονιμότητα! Α και να μη ξεχάσουμε να πάμε στην ανοιχτή συνέλευση που καλούν οι εργαζόμενοι την Παρασκευή στις 18:00! Είδατε πως δένουν όλα; Ας είμαστε όλοι και όλες εκεί!!