Υπάρχει μια σημαντική διαφορά όταν κάποιος πέφτει νεκρός με οτιδήποτε άλλο
που μπορεί να συμβεί. Τα γκρεμισμένα σπίτια ξαναχτίζονται, τα πεινασμένα
στόματα ταΐζονται, τα ιδιωτικοποιημένα ξανακρατικοποιούνται, τα χαμένα
δικαιώματα ξανακερδίζονται. Οι νεκροί όμως δεν επιστρέφουν. Ποτέ. Είναι μια
απώλεια που δεν καλύπτεται με κανέναν τρόπο. Και μετράμε πολλές τέτοιες
απώλειες τελευταία.
Είναι φρικτό να βλέπω στο τόπο μου η ανθρώπινη ζωή να αποκτά όλο και
μικρότερη αξία. Μέρα με τη μέρα η κοινωνία μας επιστρέφει σε ένα όλο και πιο
κτηνώδες επίπεδο στο οποία οι ζωές δεν αξίζουν τίποτα. Ειδικά κάποιες ζωές, οι
πιο σκουρόχρωμες ας πούμε, όχι απλά δεν αξίζουν τίποτα αλλά δεν είναι καν ζωές
είναι μόνο σκουπιδαριό που πρέπει να ξεφορτωθούμε. Πότε γίναμε τόσο απάνθρωποι
γαμώτο μου; Πόσο δηλητήριο χύσανε τα φασιστικά ερπετά στα ΜΜΕ, σε σχολιάκια στο
internet, σε φρικιαστικούς λόγους οργής, σε πέρα βρέχει δήθεν χαλαρές lifestyle
συζητήσεις για να φτάσουμε να μην δίνουμε αξία στην ανθρώπινη ζωή ως απλά
ανθρώπινη και να τη μετράμε με το πορτοφόλι ή το χρώμα; Πόσο συστηματικά καλλιέργησε
το δήθεν φιλελεύθερο κέντρο αυτό τη κτηνωδία ξερνώντας καλοντυμένο
οικονομίστικο οχετό; Μόνο τα νούμερα έχουν σημασία όποιος επικαλείται τους
ανθρώπους είναι λαϊκιστής...
Ναι η σιχαμένη ρητορεία των κυρίαρχων προσπαθεί να μας μετατρέψει σε ένα λαό
κανιβάλων, που θα τρώγεται αναμεταξύ του. Θα τρώει τους μετανάστες, θα τρώει
τους διαφορετικούς, θα τρώει τους αριστερούς, τους αναρχικούς, τους απεργούς,
τους φτωχούς. Στο τελικό στάδιο θα τρωγόμαστε όλοι με όλους. Όλοι; Όχι όλοι,
κάποιων οι ζωές αξίζουν πολύ. Αυτοί δεν φαγώνονται. Προστατεύονται από τους
νόμους τους, από τους μπάτσους τους, από τους ψηλούς φράκτες των σπιτιών τους
που κρατάει μακριά την "αγάπη" του πλήθους. Αυτοί μας βάζουν να
μισιόμαστε μεταξύ για να μη τους μισήσουμε.
Ο Babacar Ndiaye ήταν ένα από μας. Ένας που
αξίζει να φαγωθεί. Ένας που η ζωή του δεν αξίζει πεντάρα. Δεν με νοιάζει αν
πωλούσε τσάντες ή μπλουζάκια, με νοιάζει ότι ήταν άνθρωπος. Με νοιάζει ότι
"ήταν" και δεν "είναι". Με νοιάζει ότι πέθανε επειδή
ακριβώς κάποιοι δεν τους ένοιαζε αν πεθάνει.
Έτσι πέθαναν και άλλοι πριν απ'αυτόν. Έτσι πέθανε ο Saxtzat Loukman. Δολοφονημένoς από σαλεμένα φασισταριά.
Τον οποίο οι πολιτικοί πατέρες πέσανε στα μαλακά. Στα πολύ μαλακά. Τα
περισσότερα δελτία ειδήσεων δεν είπαν καν τίνος κόμματος ήταν τα φυλλάδια που
βρέθηκαν στο σπίτι του δολοφόνου. Και αυτό μου κάνει να θέλω να ξεράσω
περισσότερο είναι πως εκτός από τον Μπόμπολα, την Τρέμη, τον Κεδίκογλου που
προστατεύουν τη Χ.Α υπάρχουν ένα σωρό άλλοι ανάμεσα, εικονολήπτες, συντάκτες,
τεχνικοί, δημοσιογράφοι που φαίνεται να μη βγάζουν ένα γαμημένο κιχ ενώ
άνθρωποι πεθαίνουν.
Το ίδιο όμως δεν έκαναν και στη περίπτωση του Βαγγέλη; Αυτός φούνταρε από το
παράθυρο κυνηγημένος από το αστυνομικό τους κράτος. Τρελαμένος από τη καταδίωξη
και τη πίεση. Όπως και τόσοι άλλοι τρελάθηκαν από την εξαθλίωση στην οποία μας
αναγκάζουν και πέθαναν.
Έχουμε πόλεμο γαμώτο μου. Πεθαίνει κόσμος το καταλαβαίνετε; Πεθαίνουν
άνθρωποι επειδή αυτοί το θέλουν. Σκοτώνουν ανθρώπους βασικά γιατί να το κρύψουμε;
Και όχι δεν υπάρχουν μονόδρομοι ανάθεμα. Δεν μπορείς να μου λες ότι ο θάνατος
είναι μονόδρομος. Όχι πια. Όχι όταν ξέρω ότι αυτοί καλοπερνούν ενώ εμείς
καταστρεφόμαστε. Όχι άλλες κηδείες. Όχι άλλος κανιβαλισμός. Το μίσος ξέρουμε
που πρέπει να κατευθυνθεί. Μένει να βρούμε και το τρόπο και τότε θα τους
πνίξει. Γιατί έχουμε τη δύναμη αλλά φοβόμαστε να τη χρησιμοποιήσουμε.
τη Πέμπτη 14/2 στις 17:00 στο Θησείο
έλληνες και μετανάστες μαζί
ενάντια
στον θάνατο και τους φονιάδες
