5 χρόνια μετά ένα κύκλος κλείνει. 5 χρονιά γεμάτα με πολλές δυσκολίες και πολλούς αγώνες. 5 χρόνια που φαντάζουνε δεκαετίες στα μυαλά των περισσοτέρων. Οι χρόνοι πύκνωσαν και φαίνεται να χωρούσαν χιλιάδες μέρες στον καθένα. Τώρα που αυτός ο κύκλος κλείνει και εκ των πραγμάτων θα κοιτάμε μπροστά δεν θέλω να ξεχάσουμε.
Δεν θέλω να ξεχάσουμε όλη αυτή την αδικία και την φρίκη. Το Μνημόνιο και ότι ακολούθησε. Τους αστέγους και τα συσσίτια, τους 40ρηδες άνεργους με παιδιά και τους 20ρηδες άνεργους θρασίμια, τους κωλοναζί, τους τραμπούκους μπάτσους, τους πνιγμένους μετανάστες, τον Μελισσανίδη, τον Λάτση και τους επίδοξους μικροαστούς ή hipster συνεχιστές τους και πάνω απ' όλους εκείνους τους αδιάφορους που δεν είχε έρθει ακόμα η σειρά τους να κληρωθούν για φάγωμα.
Δεν θέλω να ξεχάσουμε το μεσημέρι της 5η Μαϊού του 2010 και τους 6 εκείνους νεκρούς, το Καστελόριζο, τις πιο όμορφες πλατείες της οργής εκείνου του Ιούνη του 11', τις φοιτητικές καταλήψεις, την μεγάλη απεργία στις 19 και 20 του Οκτώβρη - εκεί που πιστέψαμε ότι όλα είναι δύνατα - και τον νεκρό εκείνης της μέρας. Την εξέγερση στις 12 του Φλεβάρη. Την χαμένη ευκαιρία του Ιούνη. Τις αντιστάσεις στην βροχή και την ακροδεξιά λαίλαπα που ακολούθησε.
Δεν μπορείς να συνοψίσεις. Τι να χωρέσεις μέσα σε ένα κείμενο; Πόσους πόνους και αγώνες, απογοητεύσεις και ελπίδες να απορυθμίσεις; Οροθετικές, Σκουριές, Κερατέα, Ρωμανός, Σακκάς, Χριστούλας, Καντάρης, Καθαρίστριες, Χαλυβουργία, Σχολικοί Φύλακες, Φαρμακονήσι, Αμυγδαλέζα, Λουκμάν, Φύσσας, ΕΡΤ, Βίλα Αμαλίας, Φυλακές, Κυριακάτικη Αργία,
Η αναφορά σε εμβληματικά γεγονότα σκοτώνει όμως την σκέψη. Αυτό που πρέπει να μείνει είναι η ανάλυση μιας διαδικασίας που ούτε ξεκίνησε το 2010 ούτε τελειώνει το 2015, είναι η ίδια η εξέλιξη της πάλης των τάξεων. Η υποβόσκουσα αδικία έγινε φανερή, η καταστολή θεσμοθετήθηκε. Ούτε Χούντα είχαμε ούτε Κατοχή
Οι μέρες και οι αγώνες που έρχονται θα είναι κι αυτοί δύσκολοι και όπως πάντα οφείλουμε να τους κερδίσουμε. Οφείλουμε να κερδίσουμε την ευτυχία μας. Για εμάς αλλά κυριώς για όσους δεν είναι πια μαζί μας.
Ηταν το 2007 που ξεκίνησα στην blogoσφαιρα με το Επίκαιρο Καφενείο με μια αφ υψηλού ιδεολογική αναλύση. Αυτή ευτυχώς σίγησε και το 2010 πέρασα στην εμπειρική καταγραφή σε αυτό το blog. Οι καιροί άλλαξαν. Μαζί μ αυτόν τον κοινωνικό κύκλο που κλείνει, κλείνει και ο κύκλος αυτού του blog όπως και του αντίστοιχου λογαριασμού στο twitter. Το άχτι βγήκε τώρα είναι η ώρα του χτισίματος. Χωρίς αυταπάτες αλλά και χωρίς ηττοπάθεια. Τα λέμε στο δρόμο.
Η ευτυχία όλων μας θα είναι η πιο γλυκιά εκδίκηση
Αν κάτι αισθάνομαι περισσότερο απόψε το βράδυ δυστυχώς δεν είναι χαρά ούτε αγωνία. Είναι πάνω απ όλα φρίκη. Σαν τον φαντάρο που μετά από πολύμηνη μάχη αναγκάζει τον εχθρό να υποχωρήσει έστω και λίγο και αντικρίζει τον τόπο του ξανά αλλά μέσα στα συντρίμια που ο εχθρός εκείνος άφησε στο διάβα του. Όλους τους νεκρούς, όλα τα ρημαγμένα σπίτια στα χωρία και μέσα σ' όλα αναπολεί αυτούς που στις μάχες χάθηκαν. Και μένει μόνο μία σκέψη : Γιατί ; Γιατί έπρεπε τελικά να ζήσουμε όλη αυτή την βαρβαρότητα ;
