Οι μπάτσοι, ο Παπαδήμος και εμείς

Τον τελευταίο καιρό έχουμε αρχίζει να βιώνουμε τι σημαίνει συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων μαζί με ΛάΟΣ και με τεχνοκράτη πρωθυπουργό Έχουμε αρχίσει να νιώθουμε στο πετσί μας πως μικραίνουν τα όρια της δημοκρατίας στη μνημονιακή Ελλάδα. Η δημοκρατία, τα δικαιώματα θυσιάζονται με λαμπρότητα προς κατευνασμό των "αγορών" παρέα με τους μισθούς μας...

Είναι πλέον γεγονός ότι η Αθήνα είναι μια μπατσοκρατουμενη πόλη. Όχι μόνο σε μέρες διαδηλώσεων αλλά καθημερινά. Όχι με αστυνομικούς της γειτονιάς αλλά με μπάτσους: κουκουλοφόρους ασφαλίτες, πάνοπλους ΜΑΤάδες, ΔΕΛΤάδες σερίφηδες κυκλοφορούν και τραμπουκίζουν.

Στην αρχή χτυπάνε εύκολους στόχους: Σκούπες στα Εξάρχεια με σπάσιμο μαγαζιών εκεί και συλλήψεις στο σωρό. Συλλήψεις αναρχικών που κάνουν παρεμβάσεις για συντρόφους τους σε ραδιοσταθμούς , παρά την αντίθετη (προς τις συλλήψεις) γνώμη των ίδιων των υπευθύνων του σταθμού, με αστείες κατηγορίες όπως "εκθείαση εγκληματικών πράξεων" και "πρόσκληση προς διέγερση".

Ένας ακόμα εύκολος στόχος οι μετανάστες. Στην αρχή οι μικροπωλητές για να καταπολεμηθεί υποτίθεται το παρεμπόριο αν και όλοι ξέρουμε ότι τα εμπορεύματα οι πωλητές τα προπληρώνουν και έτσι οι λαθρέμποροι από τις εφόδους όχι μόνο δεν πλήττονται αλλά τους συμφέρει κιόλας γιατί αναγκάζονται οι μικροπωλητές να ξαναγοράσουν εμπόρευμα (που μερικές φορές είναι το ίδιο με αυτό που τους πήρε η αστυνομία).

Στην συνέχεια όλοι οι μετανάστες. Τους αρπάζουν με βια από τα λεωφορεία ή τους δρόμους απλά επειδή είναι μαυριδεροί. Τους δέρνουν, τους βάζουν φυλακή για λίγο καιρό όπου τους ξαναδέρνουν και μετά τους αφήνουν. Κάποιοι λίγοι απελαύνονται πίσω στα κολαστήρια χώρες τους ενώ οι περισσότεροι παραμένουν εγκλωβισμένοι σε μια χώρα που δεν αντέχουν και μαζεύονται στα λιμάνια προσπαθώντας να φύγουν για την Ευρώπη.

Έχει γεμίσει πλέον η Πατησίων από ασφαλίτες ή όπως λέγανε οι παλιοί "μυστικούς" να κυνηγάνε αναρχικούς και μετανάστες για να κοιτάμε οι υπόλοιποι να μαθαίνουμε. Να μαθαίνουμε ότι τώρα πια κανείς δεν θα σηκώνει κεφάλι. Να μαθαίνουμε να τρομάζουμε στη θέα τους. Μαινόμενοι πετάγονται από βαν χωρίς διακριτικά για να χτυπήσουν ότι βρουν και αναρωτιέσαι αν πρόκειται για αστυνομικούς ή νεοναζί. Προκαλούν τους φοιτητές του παρακείμενου πανεπιστημίου που αντιδρούν στις επιθέσεις τους κραδαίνοντας τα πτυσσόμενα γκλοπ τους. "Το άσυλο τελείωσε ρε μουνιά - θα μπούμε μέσα σε λίγο να τα πούμε". Ο επόμενος στόχος ήδη φαίνεται στον ορίζοντα.

Εκβιασμοί, απειλές, συλλήψεις, ξύλο, συκοφαντία. Οι εποχές δεν επιτρέπουν πολυτέλειες όπως η δημοκρατία. Και απέναντι από τη ΓΑΔΑ στην Αλεξάνδρας μπορεί κανείς να δει τους ασφαλίτες να αράζουνε χωρίς περιστολές πια. Και οι σειρήνες κατ εντολήν της διεύθυνσης πάντα ανοιχτές...


Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους,
δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές
δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής
Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους,
ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό,
δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.
Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα,
αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου.

B.Brecht