Εγώ VS εμείς

-Μα που να κάνουμε τώρα αγώνες και καταλήψεις. Που να παλεύουμε συλλογικά. Κάτσε να βρούμε τίποτα μήπως και βολευτούμε. Τι κάθεστε και κάνετε διαδηλώσεις και πορείες. Εδώ ο κόσμος καίγεται και το μουνί χτενίζεται...

Απάντηση σε έναν απρόθυμο καταληψία

Ο "κόσμος που καίγεται" είναι ακριβώς οι ζωές μας που υποβαθμίζονται όχι από κάποιο φυσικό φαινόμενο αλλά επειδή κάποιοι τις υποβαθμίζουν με συγκεκριμένα συμφέροντα, διαχρονική ανοχή από πολύ κόσμο και με συγκεκριμένους τρόπους όπως είναι ο νόμος Διαμαντόπουλου ή η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων. Έχεις κάθε δικαίωμα να επιλέξεις τον καθαρά ατομικό δρόμο να αντιμετωπίσεις αυτά που συμβαίνουν. Που ξέρεις μπορεί να σου βγει κιόλας και όχι απαραίτητα επειδή έκανες λαμογιά. Μπορεί απλά να φανείς χρήσιμος σε κάποιους και να προσλάβουνε. Αλλά μη τρέφεις και εσύ αυταπάτες ότι είναι εύκολο. Επειδή οι καθηγητές μας μας παραμυθιάζουν ότι θα γίνουμε όλοι στελεχάρες δεν σημαίνει ότι είναι αλήθεια.

Και λέω καθαρά ατομικό δρόμο με την έννοια ότι δεν θα δοκιμάσεις τίποτα συλλογικό Σου πε κανείς ότι όσοι παλεύουμε συλλογικά δεν θα ψάξουμε να βρούμε δουλειά ή να σπουδάσουμε κάτι άλλο;;; Αυτή είναι μια εντυπωσιακή μυθοπλασία!! Δεν θα σε κατηγορήσω πότε επειδή πήγες να βρεις δουλεία!! Θα σε κατηγορήσω άμα γλείψεις κώλους ή άμα πατήσεις επί πτωμάτων και φαντάζομαι εκεί θα κατηγορείς και εσύ τον εαυτό σου. Αλλά πρώτα απ όλα θα σου πω γιατί δε κάνεις ΚΑΙ κάτι συλλογικό;

Μπορεί να έχεις κάνει άλλες επιλογές ΟΚ αλλά όπως και να χει δεν νομίζω ότι είναι σωστό να απαξιώνεις και εσύ με τη σειρά σου όλους αυτούς που επιλέγουν το συλλογικό δρόμο ως ονειροπόλους ή μελλοντικούς ξεπουλημένους, "μουνιά που χτενίζονται¨ κτλπ. Εγώ δεν είμαι φιλάνθρωπος. Ότι κάνω το κάνω και για το δικό μου συμφέρον, απλά αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το συμφέρον δεν είναι ατομικό, είναι συλλογικό και αυτό ακριβώς γεννά μια νέα ηθική που λέει ότι πάμε όλοι μαζί να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, όχι από φιλανθρωπία αλλά επειδή ξέρουμε ότι έτσι θα ζήσουμε όλοι καλύτερα. Εξάλλου οι συλλογικοί αγώνες ήταν οι πιο πετυχημένοι. Το 8ωρο, η δημόσια υγεία και παιδεία που εγώ και εσύ απολαύσαμε και τώρα προσπαθούν να μας στερήσουν δεν τα πέτυχαν κάποιοι που έκαναν καριέρα αλλά κάποιοι που κατάλαβαν ότι δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις σε συλλογικά προβλήματα. Και αν ο πατέρας σου το έχει καταλάβει αυτό τότε θα καταλάβει και γιατί πρέπει να αντιπαλέψουμε το νόμο Διαμαντοπούλου ακόμα και αν χρειαστεί να κάνουμε κατάληψη.

Τη πατήσαμε ή την πατήσανε;

Ψηφίστηκε τελικά με 199 (επί της αρχής) και 190 (αθροιστικά επί των άρθρων) το Μνημόνιο νούμερο 2, όπως έχουμε συνηθίσει να το λέμε.

Δεν θα αναφερθώ στις διατάξεις για μειώσεις μισθών, εργασιακές σχέσεις, λιτότητα, απολύσεις κοκ. Νομίζω όλοι τα ξέρουν και επίσης ξέρουν ότι αυτά δεν θα μας κάνουν φυσικά ανταγωνιστικούς ή παραγωγικούς (ο,τι στο διάολο σημαίνουν τούτα) αλλά θα μας βυθίσουν στη φτώχεια και την ύφεση με συνέπειες πραγματικά τραγικές.

Τα γενικά συμπεράσματα για μένα από χθες είναι δύο. Πρώτον την έχουμε πατήσει πολύ άσχημα (σώπα...) και δεύτερον έχουμε φάει μεγάλο δούλεμα (ξανά σώπα..) Το πρώτο είναι προφανές. Όσο για το δεύτερο:

Πριν το Μνημόνιο 2 συμφωνώ με πολλούς άλλους που λένε ότι το να μας πετάξουν έξω από το ευρώ -χωρίς να το διαλύσουν- είναι κάτι που δεν γίνεται. Το γιατί το έχει αναλύσει πολλές φορές και τεκμηριωμένα ο Γ.Βαρουφάκης και υπάρχει πλέον και η αναφορά της ίδιας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για το γιατί κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Η απειλή λοιπόν της άτακτης χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ με την οποία μας απειλούσαν ο Παπαδήμος και η κουστωδία του φαίνεται να είναι τζούφια.

Το πρόβλημα είναι ότι υπογράφοντας αυτό το μνημόνιο μόλις κάναμε την απειλή αυτή από τζούφια ένα πιθανό ενδεχόμενο. Με το PSI και τη αναδιάρθρωση μέρους του χρέους, τη μεταφορά του από τις τράπεζες και τα hedge funds στα κράτη και σε ΔΝΤ, ΕΚΤ οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και κεφαλαιοκράτες σταματάνε να είναι εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος. Παράλληλα θα ενισχυθούν με κρατικά κεφάλαια χωρίς να χάσουν οι τραπεζίτες ούτε λίγο από την δικαιοδοσία τους (αναστολή του δικαιώματος ψήφου για τις κρατικές μετοχές) και χωρίς φυσικά να βάλουν ούτε ένα ευρώ από τη τσέπη τους. Όλα αυτά μαζί με τη μεταφορά του ελληνικού χρέους στο αγγλικό δίκαιο, την άρση της ασυλίας λόγω εθνικής κυριαρχίας [άρθρο 13] και την υποθήκευση στη πράξη της δημόσιας περιουσίας κάνουν μια ελληνική χρεοκοπία κάτι λιγότερο επικίνδυνο για το οικοδόμημα του ευρώ. Χτίζουν δηλαδή όπως οι ίδιοι λένε "ένα τοίχος προστασίας του πυρήνα του Ευρώ"[δελτίο Mega 12.2.12] από πιθανή χρεοκοπία χωρών της περιφέρειας. Το Μνημόνιο 2 δηλαδή φέρνει πιο κοντά αυτό που ευαγγελίζονται οι θιασώτες του ότι απομακρύνει, την άτακτη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ. Δεν είμαστε εμείς που κερδίζουμε χρόνο. Αυτοί είναι. Για να ετοιμάσουν τρόπους να κρατήσουν την ευρωζώνη ζωντανή αν χρειαστεί να χρεοκοπήσει η Ελλάδα και η Πορτογαλία.

Αλλά και η όλη λογική που φαίνεται να ακολουθούν οι Μερκοζί και η Τρόικα οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα. Ζητάνε απίστευτα σκληρά, ακόμα και για νεοφιλελεύθεροι, μέτρα που ξέρουν ότι θα φέρουν ταραχή. Φαίνεται να αδιαφορούν για τη μακροημέρευση της μνημονιακής ηγεμονίας στην Ελλάδα, βάζοντας τον Σαμαρά να θυσιαστεί σαν άλλη Ιφιγένεια. Χαρακτηριστικός είναι και ο τρόπος που βάζουν να περάσουν τα νομοσχέδια: πάντα υπό τη πίεσης μιας δόσης ή μιας ευρωπαϊκής συνάντησης, πάντα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, με κενά ποσά (τα περίφημα [XX] στα κείμενα του Μνημονίου 2) και πλήθος παρατυπίες και πατήματα για αιτιάσεις αντισυνταγματικότητας και παρανομίας. Όλη αυτή η τακτική, νομίζω, εκτός του ότι αποτελεί εφαρμογή του λεγόμενος "Δόγματος του ΣΟΚ" φανερώνει και μια θέληση του να πάρουν σύντομα τα λεφτά και να φύγουν.

Οπότε με αυτά ως δεδομένα, πόσα μπορούμε να περιμένουμε από μία διαπραγμάτευση; Τι πράγματι μπορεί να κερδηθεί τώρα που τα χουν υπογράψει όλα οι αγαπητοί μας ηγέτες; Δεν ξέρω αλλά καλύτερα να είμαστε έτοιμοι για όλα. Ίσως αυτοί έχουν σκοπό να μας οδηγήσουν στο μηδέν και να πρέπει να τα χτίσουμε όλα από την αρχή.

Επιπλέον, πραγματικά μου φαίνεται τελείως ανόητο να λέμε ότι το μνημόνιο απέτυχε. Απέτυχε ως προς τους διακηρυγμένους στόχους του όχι ως προς τους πραγματικούς Είμαι σίγουρος ότι η περίπτωση της Ελλάδας θα διδάσκεται σύντομα στα οικονομικά επιτελεία ως μια από τις μεγαλύτερες success stories του νεοφιλελευθερισμού. Κατάφεραν να διασφαλίσουν τις τράπεζες τους, να δέσουν χειροπόδαρα μια ολόκληρη χώρα και να υποθηκεύσουν τη περιουσία της με κόστος ένα κούρεμα του χρέους (όντως μεγάλο αλλά τίποτα σε σχέση με αυτά που θα έχαναν σε περίπτωση πτώχευσης) ενώ βρήκαν και την ευκαιρία να εφαρμόσουν ότι πιο αντιδραστικά μέτρα ήθελαν να δοκιμάσουν κάνοντας χαρούμενους και τους Έλληνες βιομηχάνους και πιέζοντας παράλληλα να εφαρμοστούν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης (Πορτογαλία π.χ.)

Και κάτι για τις κινητοποιήσεις

Χθες ο κόσμος ήτανε μαζικά στους δρόμους. Οι ξένοι δημοσιογράφοι μιλάνε για 80.000 κόσμο, οι διαδηλωτές για παραπάνω. Όλοι οι δρόμοι του κέντρου ήταν γεμάτοι παρά τη βροχή δακρυγόνων. Σε όποιο σημείο τη πόλης υπήρχε μαζεμένος κόσμος του ρίχνανε χημικά.Χτυπούσαν συνέχεια και παντού από τις 5μιση το απόγευμα. Ρίχνανε και φωτοβολίδες και πέτρες. Δεν ήθελαν μόνο να τον διαλύσουν αλλά να τον τρομάξουν τόσο που να μη ξανακατέβει ποτέ. Δεν πέτυχε. Οι περισσότεροι παρέμειναν και διαδήλωναν για ώρες. Πολλοί επέλεξαν να συγκρουστούν. Χιλιάδες. Και ακόμα περισσότεροι στήριζαν αυτούς που συγκρούονταν με την αστυνομία. Δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για 100 κουκουλοφόρους. Παρόμοια ήταν η κατάσταση και σε άλλες πόλεις της ελλάδας όπως η Θεσσαλονική, ο Βόλος και το Ηράκλειο.

Επίσης εμένα μου φαίνεται ότι δεν μπορούμε πια να λέμε απλά ότι "οι κακοί αστυνομικοί μας βαράνε". Δεν τους νοιάζει πια. Το κοινωνικό συμβόλαιο έχει σπάσει. Δεν έχουνε καμία νομιμοποίηση και το μόνο που τους κρατάει είναι η καταστολή. Καταστολή που εμείς κάπως πρέπει να αντιμετωπίσουμε και όχι απαραίτητα με περισσότερη βια.

Όσο για τις καταστροφές επιτρέψετε μου να μη χύσω ούτε ένα δάκρυ για τις τράπεζες, το αντίθετο. Όσο για το καμμένο σινεμά ή τα σπασμένα καταστήματα ας μη τα ρίξουμε όλα σε προβοκάτορες. Στο δρόμο γίνονται και λάθη και εγκλήματα.

Πάντως χθες δεν κάηκε η Αθήνα όπως το Δεκέμβρη του 08' όπως θέλει να μας πείσει το ΒΗΜΑ. Ούτε βέβαια "40 κτίρια καταστράφηκαν ολοσχερώς" όπως γράφει σήμερα, λες και έγινε αεροπορική επιδρομή... Τέτοια καταστροφολαγνεία καταντά χυδαία. Προσπαθούν να ξεχάσουν ότι χθες εκτός από το καμμένο Αττικόν είχαμε και μια τεράστια συγκέντρωση που πνίγηκε στα δακρυγόνα και τη σωματική βία καθώς και τη ψήφιση της περεταίρω καταστροφής των ζωών μας. Ας μη παραλείπουμε να τους το θυμίζουμε και να ξέρουν ότι πάρα πολύ σύντομα θα μας ξαναβρούν μπροστά τους.

Μας (ξάνα) σώζουν

Είναι το βράδυ της Κυριακής 5 Φεβρουαρίου 2011. Εδώ και 3 μέρες παρακολουθώ όπως και οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της χώρας σε ζωντανή μετάδοση μια υπερπαραγωγή με δάκρυα και αίμα (ως προς το σπέρμα ακόμα επιφυλάσσομαι). Ένα καθηλωτικό θρίλερ με ανατροπές, αγωνία, απροσδιόριστο (;) τέλος!

Και σήμερα το βράδυ η αγωνία χτύπησε κόκκινο. Θέατρο του δράματος το μέγαρο Μαξίμου όπου οι ηρωικοί μας ηγέτες, συνεργάτες στην εθνοσωτήριο κυβέρνηση, έδωσαν σκληρή μάχη για να μας υπερασπιστούν από τους ιμπεριαλιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και των Τραπεζών (mr.Dalaras). Η μάχη δεν τελείωσε. Δεν υπαναχωρούν οι ηγέτες μας. Αρνούνται το ζυγό και αποχωρούν για να συσκεφθούν με τους επιτελείς τους για το πως θα κάνουν κιμά τους εχθρούς τους. Η μεγάλη κλιμάκωση πριν την αυριανή λύση της πλοκής.

Δεν μπορώ να πω. Φαίνεται να πουλάει το έργο. Είναι μάλιστα τόσο επιτυχημένο που το παίζουν όλες οι τηλεοράσεις ταυτόχρονα. Επιτρέψτε μου όμως να πω , παρόλο που δεν είμαι και ο Δανίκας, ότι κάπου μπάζει το σενάριο. Σαν να μη στέκει ρε παιδί μου. Άσε που νιώθω ότι το χω ξαναδεί το έργο.

Μπορώ να φανταστώ ήδη το αυριανό εξώφυλλο των ΝΕΩΝ: "Σκληρή διαπραγμάτευση από τον πρωθυπουργό και τους πολιτικούς αρχηγούς".

Μας περνάνε τελικά για τόσο ηλίθιους; Είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι οι άνθρωποι που έχουν ήδη ψηφίσει και εφαρμόσει ένα μνημόνιο και ένα μεσοπρόθεσμο, που μας έχουν σαπίσει επανηλλημέννα στο ξύλο, που έχουν φτιάξει από κοινού μια κυβέρνηση με ένα τραπεζίτη πρωθυπουργό κάνοντας την αντιπροσωπευτική δημοκρατία να μοιάζει με ανέκδοτο έχουν σκοπό να υπερασπίσουν τα συμφέροντα μας;

Επιτρέψτε μου μια εκτίμηση, αν και δεν είμαι ο Δανίκας: Θα μπορούσα να πιστέψω ότι πράγματι σκεπτόμενοι τη λαϊκή δυσαρέσκεια οι πολιτικοί αρχηγοί διαπραγματεύονται με τη Τρόικα αλλά αλήθεια όπως το βλέπω τώρα μου φαίνεται καθαρά επικοινωνιακή διαχείριση της όλης κατάστασης με διττό σκοπό.

Πρώτον μετατοπίζουν το κέντρο του ενδιαφέροντος στο δικό τους πεδίο (διαπραγμάτευση μεταξύ εξουσιών) όπου δεν υπάρχει άμεση συμμετοχή του κοινωνικού στοιχείου (ημών δηλαδή). Προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα σοκ με την αβεβαιότητα και τις συνεχείς απειλές για (και επίσημη) χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ, μη πληρωμή μισθών-συντάξεων και λοιπά τρομακτικά ώστε στο τέλος να νιώθουμε ανακούφιση που "τα βρήκανε" και θα μειώσουν τους μισθούς, θα μας απολύσουν, θα μας φορολήσουν περισσότερο και θα δώσουν τζάμπα λεφτά στις τράπεζες.

Δεύτερον προσπαθούν να παρουσιάσουν τους ευατούς τους ως υπερασπιστές μας. Αύριο η Τρόικα λογικά θα υποχωρήσει στο θέμα του 13ου και 14ου μισθού όπως ήδη έχει προαναγγέλλει ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Τόμσεν στη Καθημερινή και οι πολιτικοί αρχηγοί μαζί με το πρωθυπουργό θα υμνούνται στις εφημερίδες ότι υπερασπίστηκαν τα εθνικά συμφέροντα και τους "έκαναν τη μούρη κρέας". Παράλληλα όμως θα περάσει η χρηματοδότηση των τραπεζών με ελληνικά (αν και δανεισμένα) χρήματα χωρίς μετοχές για ανταλλαγή! Κανονικό χάρισμα μετρητών δηλαδή! Μη τυχόν και θίξουμε τους τραπεζίτες!

2 χρόνια έχουν περάσει. Έχω πραγματικά βαρεθεί κάθε φορά να λένε ότι μας σώζουν ενώ ξέρουμε πολύ καλά ότι το μόνο που σώζουν είναι οι τράπεζες τους. Ξέρουμε καλά ότι τα χρήματα που δίνουν στο κράτος δεν πάνε στις τσέπες μας αλλά στις τράπεζες (όπως και τα χρήματα που μας παίρνουν). Ξέρουμε επίσης πως αν όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο θα βρεθούμε το 2020 (που θα τελειώσει η λυτότητα= "σώσιμο" ) με το χρέος στο ήδη μη βιώσιμο επίπεδο του 2009 (όταν ξεκίνησε το "σώσιμο"). Πρέπει επίσης να έχουμε καταλάβει τώρα πια ότι το μόνο που τους νοιάζει είναι το κέρδος τους και πως θα το αυξήσουν και γι' αυτό διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις που καμία σχέση δεν έχουν με τη δημοσιονομική προσαρμογή πόσο μάλλον με την ανάπτυξη. Εντείνουν την εκμετάλλευση σε όλα τα πεδία είτε μειώνοντας τους μισθούς είτε εντάσσοντας κομμάτια της οικονομικής δραστηριότητας που ήταν δημόσια στην αλυσίδα κερδοφορίας των εταιριών.

Τα συμφέροντα ημών και των κυβερνώντων μου φαίνονται ασυμβίβαστα.
Έχουμε μάχη και δεν ξέρω για σας αλλά εμένα δεν μ' αρέσει να χάνω...

...ειδικά όταν αφορά τη ζωή τη δική μου και των γύρω μου.


UPDATE 1: Ήδη βγήκε ανακοίνωση από το γραφείο του πρωθυπουργού για μερική συμφωνία. Προοικονομία για το αυριανό τέλος τους show. Τα ξαναλέμε στην επόμενη προσπάθεια σωτηρίας με νέα συνταρακτικά επεισόδια.

UPDATE 2 : Ο ΓΑΠ σε επιστολή του λέει ότι ο Παπαδήμος πρέπει να μείνει μέχρι το 2013 και το ρεπορτάζ λέει ότι το θέμα με το 13ο , 14ο μισθό το έχουν λήξει από προχθές και άδικα ο Σαμαράς έκανε πριν λίγο ηρωικές δηλώσεις... Βραβεία κωλοτούμπας σήμερα με Καρατζαφύρερ και Παπανδρέου να δηλώνουν ακραιφνείς αντιμνημονιακοί...