Τη πατήσαμε ή την πατήσανε;

Ψηφίστηκε τελικά με 199 (επί της αρχής) και 190 (αθροιστικά επί των άρθρων) το Μνημόνιο νούμερο 2, όπως έχουμε συνηθίσει να το λέμε.

Δεν θα αναφερθώ στις διατάξεις για μειώσεις μισθών, εργασιακές σχέσεις, λιτότητα, απολύσεις κοκ. Νομίζω όλοι τα ξέρουν και επίσης ξέρουν ότι αυτά δεν θα μας κάνουν φυσικά ανταγωνιστικούς ή παραγωγικούς (ο,τι στο διάολο σημαίνουν τούτα) αλλά θα μας βυθίσουν στη φτώχεια και την ύφεση με συνέπειες πραγματικά τραγικές.

Τα γενικά συμπεράσματα για μένα από χθες είναι δύο. Πρώτον την έχουμε πατήσει πολύ άσχημα (σώπα...) και δεύτερον έχουμε φάει μεγάλο δούλεμα (ξανά σώπα..) Το πρώτο είναι προφανές. Όσο για το δεύτερο:

Πριν το Μνημόνιο 2 συμφωνώ με πολλούς άλλους που λένε ότι το να μας πετάξουν έξω από το ευρώ -χωρίς να το διαλύσουν- είναι κάτι που δεν γίνεται. Το γιατί το έχει αναλύσει πολλές φορές και τεκμηριωμένα ο Γ.Βαρουφάκης και υπάρχει πλέον και η αναφορά της ίδιας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για το γιατί κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Η απειλή λοιπόν της άτακτης χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ με την οποία μας απειλούσαν ο Παπαδήμος και η κουστωδία του φαίνεται να είναι τζούφια.

Το πρόβλημα είναι ότι υπογράφοντας αυτό το μνημόνιο μόλις κάναμε την απειλή αυτή από τζούφια ένα πιθανό ενδεχόμενο. Με το PSI και τη αναδιάρθρωση μέρους του χρέους, τη μεταφορά του από τις τράπεζες και τα hedge funds στα κράτη και σε ΔΝΤ, ΕΚΤ οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και κεφαλαιοκράτες σταματάνε να είναι εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος. Παράλληλα θα ενισχυθούν με κρατικά κεφάλαια χωρίς να χάσουν οι τραπεζίτες ούτε λίγο από την δικαιοδοσία τους (αναστολή του δικαιώματος ψήφου για τις κρατικές μετοχές) και χωρίς φυσικά να βάλουν ούτε ένα ευρώ από τη τσέπη τους. Όλα αυτά μαζί με τη μεταφορά του ελληνικού χρέους στο αγγλικό δίκαιο, την άρση της ασυλίας λόγω εθνικής κυριαρχίας [άρθρο 13] και την υποθήκευση στη πράξη της δημόσιας περιουσίας κάνουν μια ελληνική χρεοκοπία κάτι λιγότερο επικίνδυνο για το οικοδόμημα του ευρώ. Χτίζουν δηλαδή όπως οι ίδιοι λένε "ένα τοίχος προστασίας του πυρήνα του Ευρώ"[δελτίο Mega 12.2.12] από πιθανή χρεοκοπία χωρών της περιφέρειας. Το Μνημόνιο 2 δηλαδή φέρνει πιο κοντά αυτό που ευαγγελίζονται οι θιασώτες του ότι απομακρύνει, την άτακτη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ. Δεν είμαστε εμείς που κερδίζουμε χρόνο. Αυτοί είναι. Για να ετοιμάσουν τρόπους να κρατήσουν την ευρωζώνη ζωντανή αν χρειαστεί να χρεοκοπήσει η Ελλάδα και η Πορτογαλία.

Αλλά και η όλη λογική που φαίνεται να ακολουθούν οι Μερκοζί και η Τρόικα οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα. Ζητάνε απίστευτα σκληρά, ακόμα και για νεοφιλελεύθεροι, μέτρα που ξέρουν ότι θα φέρουν ταραχή. Φαίνεται να αδιαφορούν για τη μακροημέρευση της μνημονιακής ηγεμονίας στην Ελλάδα, βάζοντας τον Σαμαρά να θυσιαστεί σαν άλλη Ιφιγένεια. Χαρακτηριστικός είναι και ο τρόπος που βάζουν να περάσουν τα νομοσχέδια: πάντα υπό τη πίεσης μιας δόσης ή μιας ευρωπαϊκής συνάντησης, πάντα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, με κενά ποσά (τα περίφημα [XX] στα κείμενα του Μνημονίου 2) και πλήθος παρατυπίες και πατήματα για αιτιάσεις αντισυνταγματικότητας και παρανομίας. Όλη αυτή η τακτική, νομίζω, εκτός του ότι αποτελεί εφαρμογή του λεγόμενος "Δόγματος του ΣΟΚ" φανερώνει και μια θέληση του να πάρουν σύντομα τα λεφτά και να φύγουν.

Οπότε με αυτά ως δεδομένα, πόσα μπορούμε να περιμένουμε από μία διαπραγμάτευση; Τι πράγματι μπορεί να κερδηθεί τώρα που τα χουν υπογράψει όλα οι αγαπητοί μας ηγέτες; Δεν ξέρω αλλά καλύτερα να είμαστε έτοιμοι για όλα. Ίσως αυτοί έχουν σκοπό να μας οδηγήσουν στο μηδέν και να πρέπει να τα χτίσουμε όλα από την αρχή.

Επιπλέον, πραγματικά μου φαίνεται τελείως ανόητο να λέμε ότι το μνημόνιο απέτυχε. Απέτυχε ως προς τους διακηρυγμένους στόχους του όχι ως προς τους πραγματικούς Είμαι σίγουρος ότι η περίπτωση της Ελλάδας θα διδάσκεται σύντομα στα οικονομικά επιτελεία ως μια από τις μεγαλύτερες success stories του νεοφιλελευθερισμού. Κατάφεραν να διασφαλίσουν τις τράπεζες τους, να δέσουν χειροπόδαρα μια ολόκληρη χώρα και να υποθηκεύσουν τη περιουσία της με κόστος ένα κούρεμα του χρέους (όντως μεγάλο αλλά τίποτα σε σχέση με αυτά που θα έχαναν σε περίπτωση πτώχευσης) ενώ βρήκαν και την ευκαιρία να εφαρμόσουν ότι πιο αντιδραστικά μέτρα ήθελαν να δοκιμάσουν κάνοντας χαρούμενους και τους Έλληνες βιομηχάνους και πιέζοντας παράλληλα να εφαρμοστούν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης (Πορτογαλία π.χ.)

Και κάτι για τις κινητοποιήσεις

Χθες ο κόσμος ήτανε μαζικά στους δρόμους. Οι ξένοι δημοσιογράφοι μιλάνε για 80.000 κόσμο, οι διαδηλωτές για παραπάνω. Όλοι οι δρόμοι του κέντρου ήταν γεμάτοι παρά τη βροχή δακρυγόνων. Σε όποιο σημείο τη πόλης υπήρχε μαζεμένος κόσμος του ρίχνανε χημικά.Χτυπούσαν συνέχεια και παντού από τις 5μιση το απόγευμα. Ρίχνανε και φωτοβολίδες και πέτρες. Δεν ήθελαν μόνο να τον διαλύσουν αλλά να τον τρομάξουν τόσο που να μη ξανακατέβει ποτέ. Δεν πέτυχε. Οι περισσότεροι παρέμειναν και διαδήλωναν για ώρες. Πολλοί επέλεξαν να συγκρουστούν. Χιλιάδες. Και ακόμα περισσότεροι στήριζαν αυτούς που συγκρούονταν με την αστυνομία. Δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για 100 κουκουλοφόρους. Παρόμοια ήταν η κατάσταση και σε άλλες πόλεις της ελλάδας όπως η Θεσσαλονική, ο Βόλος και το Ηράκλειο.

Επίσης εμένα μου φαίνεται ότι δεν μπορούμε πια να λέμε απλά ότι "οι κακοί αστυνομικοί μας βαράνε". Δεν τους νοιάζει πια. Το κοινωνικό συμβόλαιο έχει σπάσει. Δεν έχουνε καμία νομιμοποίηση και το μόνο που τους κρατάει είναι η καταστολή. Καταστολή που εμείς κάπως πρέπει να αντιμετωπίσουμε και όχι απαραίτητα με περισσότερη βια.

Όσο για τις καταστροφές επιτρέψετε μου να μη χύσω ούτε ένα δάκρυ για τις τράπεζες, το αντίθετο. Όσο για το καμμένο σινεμά ή τα σπασμένα καταστήματα ας μη τα ρίξουμε όλα σε προβοκάτορες. Στο δρόμο γίνονται και λάθη και εγκλήματα.

Πάντως χθες δεν κάηκε η Αθήνα όπως το Δεκέμβρη του 08' όπως θέλει να μας πείσει το ΒΗΜΑ. Ούτε βέβαια "40 κτίρια καταστράφηκαν ολοσχερώς" όπως γράφει σήμερα, λες και έγινε αεροπορική επιδρομή... Τέτοια καταστροφολαγνεία καταντά χυδαία. Προσπαθούν να ξεχάσουν ότι χθες εκτός από το καμμένο Αττικόν είχαμε και μια τεράστια συγκέντρωση που πνίγηκε στα δακρυγόνα και τη σωματική βία καθώς και τη ψήφιση της περεταίρω καταστροφής των ζωών μας. Ας μη παραλείπουμε να τους το θυμίζουμε και να ξέρουν ότι πάρα πολύ σύντομα θα μας ξαναβρούν μπροστά τους.