ουτε χούντα ούτε κατοχή / δημοκρατία έχουμε σκασμός
για να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή κάποια πράγματα:
Εσχάτως έχουμε δει πολλές τοποθετήσεις, άλλες σοβαρές άλλες λιγότερο σοβαρές, που θεωρούν ότι το καθεστώς στο οποίο ζούμε είναι χούντα ή κατοχή (ενίοτε και τα δύο). Και αν αυτές οι τοποθετήσεις μέναν σε παρατηρήσεις της παρέας στη θέα των ΜΑΤ ή αντίστοιχα σε προκηρύξεις του Καζάκη τα πράγματα θα ήταν εντάξει. Αλλά βλέπουμε τις απόψεις αυτές να αναπαράγονται από "σοβαρές" αναλύσεις ή να γίνονται βασικά μοτίβα παρέμβασης. Λαϊκές συνελεύσεις, συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προβαίνουν συχνά σε τέτοια ατοπήματα. Όμως χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων είναι η ΚΟΕ (συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΜΑΑ με τον Αλ.Αλαβάνο) που έχει βγάλει αφίσες με γερμανικές μπότες, κράνη, αντίγραφα αφισών του ΕΑΜ και άλλα τέτοια συγκινητικά... Η παρακάτω αφίσα τα συνδυάζει όλα
Και να φύγει η κατοχική κυβέρνηση και να πέσει η χούντα για να ρθει η μεταπολίτευση. Και βουνό και θάλασσα
Θα μου πείτε γιατί ρε φίλε άδικο έχουνε; Τι είμαστε ανεξάρτητοι είμαστε; Εξαρτημένοι από τη ΕΕ και το ΔΝΤ δεν είμαστε; Άρα κατοχή έχουμε. Ή μήπως έχουμε πραγματική δημοκρατία; Άρα έχουμε χούντα.
Λογικό; Εκ πρώτης όψεως θα μπορούμε να πει κανείς ναι. Είναι όμως έτσι;
Κατά την άποψη μου όχι. Και δεν αμφισβητώ φυσικά ότι είμαστε εξαρτημένοι από την ΕΕ και το ΔΝΤ ή ότι δεν έχουμε πραγματική δημοκρατία αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι έχουμε αντίστοιχα κατοχή και χούντα. Και μπορεί οι λέξεις αυτές να "πουλάνε" γενικά και να ξυπνάνε μνήμες στον ελληνικό λαό αλλά αποκρύπτουν πλήρως τη πραγματική διάσταση της κατάστασης που είναι πριν από οτιδήποτε άλλο ταξική.
Όταν μιλάμε για κατοχή έχουμε να κάνουμε με μια ξένη δύναμη την οποία ο "ελληνικός λαός" ενωμένος πρέπει να αντιμετωπίσει. Αυτό αποκρύπτει πλήρως το γεγονός ότι υπάρχουν αντιπαλευόμενες κοινωνικές τάξεις και δίνει πάτημα σε όλες εκείνες τις εθνικιστικές δυνάμεις όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες που μιλάνε ενάντια στο μνημόνιο στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας ενώ παράλληλα προωθούν προγραμματικά την ίδια ακριβώς νεοφιλελεύθερη πολιτική. Επιπλέον για όσους μιλάνε για νέο ΕΑΜ να θυμίσω ότι το ΕΑΜ μπορεί να μιλούσε και για λαοκρατία αλλά ως σκοπό είχε την συνεργασία και με τους αστούς και τα αστικά-δημοκρατικά κόμματα της εποχής ενάντια στη γερμανική ναζιστική λαίλαπα, και πολύ καλά έκανε. Έλα όμως που σήμερα οι αστοί της χώρας και τα αστικά-δημοκρατικά κόμματα όχι απλά δεν είναι διατεθειμένα να παλέψουν ενάντια στον (όχι και τόσο τελικά) ξένο εχθρό αλλά αποτελούν τους πρωτεργάτες αυτής της πολιτικής. Βασικά για μη μακρηγορούμε αποτελούν τον ίδιο τον εχθρό. Για ποια κατοχή και ποιο ΕΑΜ μιλάμε τότε;
Το ίδιο περίπου ισχύει και όταν μιλάμε για χούντα και για νέα μεταπολίτευση. Πάλι η χρήση αυτού του όρου βάζει μπροστά την αντιπαλότητα δημοκρατών και μη και κρύβει τη πραγματική φύση της αντιπαλότητας που είναι ταξική. Επίσης η "νέα" μεταπολίτευση προϋποθέτει μια συμμαχία αστών και εργατών και των αντίστοιχων κομμάτων ενάντια στους ακραίους στρατιωτικούς όμως τα αστικά - δημοκρατικά κόμματα σήμερα είναι τα ίδια οι φορείς της αυταρχικοποίησης. Χώρια που όλη αυτή η ρητορική αθωώνει όλο το προ του Μνημονίου καθεστώς εντάσσοντας τα τωρινά σε μια έκτακτη και ξεχωριστή κατάσταση.
Που καταλήγουμε λοιπόν; Αυτό που έχουμε είναι αστική δημοκρατία και θα πρέπει να αρχίσουμε να το καταγγείλουμε για αυτό που είναι και όχι κάτι άλλο. Ένα καθεστώς όπου εκλέγεις μια χούφτα ανθρώπων για να κυβερνάνε για 4 χρόνια όπως γουστάρουν δεν χρειάζεται να βαφτιστεί χούντα για να δεχθεί κριτική ως αντιδημοκρατικό.
Και αν τώρα έχουμε και πιανόμαστε από το γεγονός ότι η σημερινή συγκυβέρνηση δεν είναι απευθείας εκλεγμένη (αν και αυτό είναι νομιμότατο σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία) ή ότι υπήρξε φαλκίδευση της λαϊκής ψήφου με ψευδείς υποσχέσεις πως θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ονομάζουμε το καθεστώς αυτό "χούντα" αν λάβουν στις επερχόμενες εκλογές ο δικομματισμός και οι παραφυάδες του την νομιμοποίηση που χρειάζονται ;
Και να θυμίσω επιπλέον ότι και το 50' και το 60' που είχαμε τα ξερονήσια, τις φυλακές και όλα τα συναφή αστική δημοκρατία είχαμε όχι στρατιωτική δικτατορία. Γενικά δηλαδή στα πλαίσια της δημοκρατίας συνηθίζονται και οι πολιτικές διώξεις και το σπάσιμο απεργιών και πολλά άλλα όταν τα πράγματα στριμωχτούν. Μια ματιά έξω από το δικό μας μικρόκοσμο, όχι μόνο στο προπολεμικό παρελθόν αλλά και στο διεθνές παρόν θα μας πείσει. Η αυταρχικότητα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας.
Άρα τι; Καιρός να φτύσουμε στη μάπα τη σάπια αστική δημοκρατία και να πάρουμε τα βουνά; Το αντίθετο. Να βρισκόμαστε παντού ως αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας και να παλέψουμε να ανατρέψουμε τη περιστολή των ελευθεριών μας. Να διεκδικήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα δικαιώματα. Πανευρωπαϊκά ,αν όχι παγκόσμια, να απαιτήσουμε να καλυφθούν οι ανάγκες μας σε αντιπαραβολή με τον πολλαπλασιασμό των κερδών τους, αμφισβητώντας έτσι το κυρίαρχο οικονομικό πρότυπο αλλά ανοίγοντας και το δρόμο για την αμφισβήτηση του οικονομισμού πάνω στα ανθρώπινα. Αυτό νομίζω είναι το βασικό αντιπαραθετικό σχήμα που πρέπει να βάλουμε μπροστά [κοινωνικές ανάγκες / κέρδη ].
Δεν χρειαζόμαστε ούτε ένα αντιδικτατορικό ούτε ένα αντικατοχικό μέτωπο αλλά ένα μέτωπο των εργαζομένων. Πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους ότι το ζήτημα είναι ταξικό. Πως δεν είμαστε όλοι οι έλληνες μαζί ούτε όλος ο λαός μαζί αλλά όλοι εργαζόμενοι μαζί από κάθε χώρα. Πώς όλα όσα μας συμβαίνουν είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας των λίγων πλουσίων να βάλουν εμάς να πληρώσουμε τη κρίση ώστε να μη χρειαστεί να θυσιάσουν ούτε ευρώ από τα κέρδη τους για να συντηρήσουν το σύστημα που αναπαράγει το πλούτο τους. Σύστημα που δεν έχουν απλοϊκά επιβάλει οι ξένοι ή οι χουντικοί αλλά που και εμείς οι ίδιοι αναπαράγουμε ακολουθώντας τον καπιταλιστικό τρόπο ζωής και σκέψης.
Ας αγωνιστούμε λοιπόν απέναντι σε αυτό που πραγματικά έχουμε απέναντι μας και όχι απέναντι σε φαντάσματα που φτιάχνουν κάποιοι αριστεροί για να μαζέψουν κόσμο. Και δεν λέω να μη ψηφίσουμε. Ας ψηφίσουμε την αριστερά που μας κάθεται λιγότερο στο στομάχι. Είναι και αυτό μια στιγμή αποτύπωσης συσχετισμών. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Μια μέρα είναι. Και όσο για τις υπόλοιπες ας τις περάσουμε ενισχύοντας κάθε αγώνα, κάθε σωματείο. Να μπολιάσουμε τις αυτοθεσμιμένες δομές, τα δίκτυα αλληλέγγυας διακίνησης προϊόντων, τις κολεκτίβες, τις λαϊκές συνελεύσεις που αποτελούν όχι μόνο κοιτίδες αγώνα αλλά και τόποι αναζήτησης με μέσο την άμεση δημοκρατία μιας άλλης μορφής κοινωνικής οργάνωσης.
Θα πρέπει να ετοιμαστούμε για πολύχρονους αγώνες καθώς όσο πιο πολύ αρνούνται οι αντίπαλοι μας να υποχωρήσουν τόσο πιο μακριά θα χρειαστεί να πάμε την υπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού για να κερδίσουμε ακόμα και την επιβίωση μας.
για να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή κάποια πράγματα:
Κατοχή - θηλυκό - μόνο στον ενικό
1. περίοδος, κατά τη διάρκεια ή στο τέλος μιας πολεμικής συμπλοκής, κατά την οποία ένα κράτος βρίσκεται υπό τις δυνάμεις ενός άλλου χωρίς να προσαρτηθεί σ' αυτό
2. (ειδικότερα) η περίοδος 1941-1944 κατά την οποία η Ελλάδα ήταν υπό τις δυνάμεις Ιταλών και Γερμανών
Η λέξη Χούντα (Junta) έχει ισπανική προέλευση και σημαίνει σύνδεσμος ή γενικότερα επιτροπή διοίκησης/ συμβούλιο διοίκησης/ διοίκηση[1]. Στα ισπανικά, ο όρος χρησιμοποιείται [...] χωρίς να έχει αρνητικό χαρακτήρα. [...]
Στα Ελληνικά ο όρος επικράτησε ιστορικά να σημαίνει ομάδες αξιωματικών που συνωμοτούν για να καταλάβουν την εξουσία με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα [...] Παρόλο που υπάρχει (για την Ελλάδα) ιστορικό πραξικοπημάτων, ο όρος αυτός αναφέρεται περισσότερο στην πιο πρόσφατη επταετή περίοδο δικτατορίας της Χούντας των Συνταγματαρχών 1967-1974, [...] , αλλά και για οποιαδήποτε επιβαλλόμενη στρατοκρατία γενικότερα.
Εσχάτως έχουμε δει πολλές τοποθετήσεις, άλλες σοβαρές άλλες λιγότερο σοβαρές, που θεωρούν ότι το καθεστώς στο οποίο ζούμε είναι χούντα ή κατοχή (ενίοτε και τα δύο). Και αν αυτές οι τοποθετήσεις μέναν σε παρατηρήσεις της παρέας στη θέα των ΜΑΤ ή αντίστοιχα σε προκηρύξεις του Καζάκη τα πράγματα θα ήταν εντάξει. Αλλά βλέπουμε τις απόψεις αυτές να αναπαράγονται από "σοβαρές" αναλύσεις ή να γίνονται βασικά μοτίβα παρέμβασης. Λαϊκές συνελεύσεις, συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προβαίνουν συχνά σε τέτοια ατοπήματα. Όμως χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων είναι η ΚΟΕ (συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΜΑΑ με τον Αλ.Αλαβάνο) που έχει βγάλει αφίσες με γερμανικές μπότες, κράνη, αντίγραφα αφισών του ΕΑΜ και άλλα τέτοια συγκινητικά... Η παρακάτω αφίσα τα συνδυάζει όλα
Και να φύγει η κατοχική κυβέρνηση και να πέσει η χούντα για να ρθει η μεταπολίτευση. Και βουνό και θάλασσα
Θα μου πείτε γιατί ρε φίλε άδικο έχουνε; Τι είμαστε ανεξάρτητοι είμαστε; Εξαρτημένοι από τη ΕΕ και το ΔΝΤ δεν είμαστε; Άρα κατοχή έχουμε. Ή μήπως έχουμε πραγματική δημοκρατία; Άρα έχουμε χούντα.
Λογικό; Εκ πρώτης όψεως θα μπορούμε να πει κανείς ναι. Είναι όμως έτσι;
Κατά την άποψη μου όχι. Και δεν αμφισβητώ φυσικά ότι είμαστε εξαρτημένοι από την ΕΕ και το ΔΝΤ ή ότι δεν έχουμε πραγματική δημοκρατία αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι έχουμε αντίστοιχα κατοχή και χούντα. Και μπορεί οι λέξεις αυτές να "πουλάνε" γενικά και να ξυπνάνε μνήμες στον ελληνικό λαό αλλά αποκρύπτουν πλήρως τη πραγματική διάσταση της κατάστασης που είναι πριν από οτιδήποτε άλλο ταξική.
Όταν μιλάμε για κατοχή έχουμε να κάνουμε με μια ξένη δύναμη την οποία ο "ελληνικός λαός" ενωμένος πρέπει να αντιμετωπίσει. Αυτό αποκρύπτει πλήρως το γεγονός ότι υπάρχουν αντιπαλευόμενες κοινωνικές τάξεις και δίνει πάτημα σε όλες εκείνες τις εθνικιστικές δυνάμεις όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες που μιλάνε ενάντια στο μνημόνιο στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας ενώ παράλληλα προωθούν προγραμματικά την ίδια ακριβώς νεοφιλελεύθερη πολιτική. Επιπλέον για όσους μιλάνε για νέο ΕΑΜ να θυμίσω ότι το ΕΑΜ μπορεί να μιλούσε και για λαοκρατία αλλά ως σκοπό είχε την συνεργασία και με τους αστούς και τα αστικά-δημοκρατικά κόμματα της εποχής ενάντια στη γερμανική ναζιστική λαίλαπα, και πολύ καλά έκανε. Έλα όμως που σήμερα οι αστοί της χώρας και τα αστικά-δημοκρατικά κόμματα όχι απλά δεν είναι διατεθειμένα να παλέψουν ενάντια στον (όχι και τόσο τελικά) ξένο εχθρό αλλά αποτελούν τους πρωτεργάτες αυτής της πολιτικής. Βασικά για μη μακρηγορούμε αποτελούν τον ίδιο τον εχθρό. Για ποια κατοχή και ποιο ΕΑΜ μιλάμε τότε;
Το ίδιο περίπου ισχύει και όταν μιλάμε για χούντα και για νέα μεταπολίτευση. Πάλι η χρήση αυτού του όρου βάζει μπροστά την αντιπαλότητα δημοκρατών και μη και κρύβει τη πραγματική φύση της αντιπαλότητας που είναι ταξική. Επίσης η "νέα" μεταπολίτευση προϋποθέτει μια συμμαχία αστών και εργατών και των αντίστοιχων κομμάτων ενάντια στους ακραίους στρατιωτικούς όμως τα αστικά - δημοκρατικά κόμματα σήμερα είναι τα ίδια οι φορείς της αυταρχικοποίησης. Χώρια που όλη αυτή η ρητορική αθωώνει όλο το προ του Μνημονίου καθεστώς εντάσσοντας τα τωρινά σε μια έκτακτη και ξεχωριστή κατάσταση.
Που καταλήγουμε λοιπόν; Αυτό που έχουμε είναι αστική δημοκρατία και θα πρέπει να αρχίσουμε να το καταγγείλουμε για αυτό που είναι και όχι κάτι άλλο. Ένα καθεστώς όπου εκλέγεις μια χούφτα ανθρώπων για να κυβερνάνε για 4 χρόνια όπως γουστάρουν δεν χρειάζεται να βαφτιστεί χούντα για να δεχθεί κριτική ως αντιδημοκρατικό.
Και αν τώρα έχουμε και πιανόμαστε από το γεγονός ότι η σημερινή συγκυβέρνηση δεν είναι απευθείας εκλεγμένη (αν και αυτό είναι νομιμότατο σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία) ή ότι υπήρξε φαλκίδευση της λαϊκής ψήφου με ψευδείς υποσχέσεις πως θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ονομάζουμε το καθεστώς αυτό "χούντα" αν λάβουν στις επερχόμενες εκλογές ο δικομματισμός και οι παραφυάδες του την νομιμοποίηση που χρειάζονται ;
Άρα τι; Καιρός να φτύσουμε στη μάπα τη σάπια αστική δημοκρατία και να πάρουμε τα βουνά; Το αντίθετο. Να βρισκόμαστε παντού ως αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας και να παλέψουμε να ανατρέψουμε τη περιστολή των ελευθεριών μας. Να διεκδικήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα δικαιώματα. Πανευρωπαϊκά ,αν όχι παγκόσμια, να απαιτήσουμε να καλυφθούν οι ανάγκες μας σε αντιπαραβολή με τον πολλαπλασιασμό των κερδών τους, αμφισβητώντας έτσι το κυρίαρχο οικονομικό πρότυπο αλλά ανοίγοντας και το δρόμο για την αμφισβήτηση του οικονομισμού πάνω στα ανθρώπινα. Αυτό νομίζω είναι το βασικό αντιπαραθετικό σχήμα που πρέπει να βάλουμε μπροστά [κοινωνικές ανάγκες / κέρδη ].
Δεν χρειαζόμαστε ούτε ένα αντιδικτατορικό ούτε ένα αντικατοχικό μέτωπο αλλά ένα μέτωπο των εργαζομένων. Πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους ότι το ζήτημα είναι ταξικό. Πως δεν είμαστε όλοι οι έλληνες μαζί ούτε όλος ο λαός μαζί αλλά όλοι εργαζόμενοι μαζί από κάθε χώρα. Πώς όλα όσα μας συμβαίνουν είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας των λίγων πλουσίων να βάλουν εμάς να πληρώσουμε τη κρίση ώστε να μη χρειαστεί να θυσιάσουν ούτε ευρώ από τα κέρδη τους για να συντηρήσουν το σύστημα που αναπαράγει το πλούτο τους. Σύστημα που δεν έχουν απλοϊκά επιβάλει οι ξένοι ή οι χουντικοί αλλά που και εμείς οι ίδιοι αναπαράγουμε ακολουθώντας τον καπιταλιστικό τρόπο ζωής και σκέψης.
Ας αγωνιστούμε λοιπόν απέναντι σε αυτό που πραγματικά έχουμε απέναντι μας και όχι απέναντι σε φαντάσματα που φτιάχνουν κάποιοι αριστεροί για να μαζέψουν κόσμο. Και δεν λέω να μη ψηφίσουμε. Ας ψηφίσουμε την αριστερά που μας κάθεται λιγότερο στο στομάχι. Είναι και αυτό μια στιγμή αποτύπωσης συσχετισμών. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Μια μέρα είναι. Και όσο για τις υπόλοιπες ας τις περάσουμε ενισχύοντας κάθε αγώνα, κάθε σωματείο. Να μπολιάσουμε τις αυτοθεσμιμένες δομές, τα δίκτυα αλληλέγγυας διακίνησης προϊόντων, τις κολεκτίβες, τις λαϊκές συνελεύσεις που αποτελούν όχι μόνο κοιτίδες αγώνα αλλά και τόποι αναζήτησης με μέσο την άμεση δημοκρατία μιας άλλης μορφής κοινωνικής οργάνωσης.
Θα πρέπει να ετοιμαστούμε για πολύχρονους αγώνες καθώς όσο πιο πολύ αρνούνται οι αντίπαλοι μας να υποχωρήσουν τόσο πιο μακριά θα χρειαστεί να πάμε την υπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού για να κερδίσουμε ακόμα και την επιβίωση μας.
