Τα νέα μέτρα, φέρνουν νεύρα

“Η τρόικα δεν δέχεται τα μέτρα που προτείνει η κυβέρνηση και βάζει πάλι στο τραπέζι την αύξηση της εργάσιμης εβδομάδα στις 6 μέρες και 15.000 απολύσεις στο δημόσιο μέχρι το 2013 . Υπάρχει κίνδυνος να καθυστερήσει επικίνδυνα η επόμενη δόση” κεντρικό δελτίο Real FM 11.9.12

Και έτσι βρέθηκα μεσημεριάτικα να φωνάζω στη ραδιοφωνική μου συσκευή και στο Ν.Χατζινικολάου. Και ήταν οργή. Οργή όχι τόσο ταξική όσο οργή ενάντια σε κάτι που σου φαίνεται παράλογο. Κάκιστα. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Αυτά που κάνουν η Τρόικα και οι (συγ)κυβερνήσεις, ακόμα και αν φαίνονται παράλογα, μόνο τέτοια δεν είναι. Τα πάντα είναι θέμα στοχοθεσίας.

 

Τα κανάλια τα δύο αυτά χρόνια βρήκανε διάφορους τρόπους για να διηγηθούν αυτό που συμβαίνει. Αρχικά το βάφτισαν σωτηρία και μίλησαν για το σπάταλο κράτος και την ανάγκη δημοσιονομικής προσαρμογής. Όμως η μείωση του κατώτατου μισθού καμία σχέση δεν έχει με τα δημοσιονομικά. Αρχίσανε τότε πάλι να πιπιλάνε τη κλασσική καραμέλα για δομικές μεταρρυθμίσεις νεοφιλελεύθερης έμπνευσης προς όφελος της ανταγωνιστικότητας. Όμως και αυτή η καραμέλα λιώνει γρήγορα καθώς και η χώρα κατρακύλησε και φέτος στο πίνακα ανταγωνιστικότητας και διότι το βιοτικό επίπεδο Βουλγαρίας δεν φαντάζει και τόσο ελκυστικό... Πλέον ο κυρίαρχος λόγος ακούγεται όλο και πιο κενός, όλο και πιο παράλογος στη προσπάθεια του να κρύψει μια αλήθεια που τόσο πολύ θέλει να ξεχάσουμε: υπάρχουν τάξεις με διαφορετικά συμφέροντα. Τάξεις που βλέπουν τη κρίση σαν ευκαιρία για επιβάλλουν το πιο σκληρό νεοφιλελευθερισμό και να αυξήσουν το περιθώριο κέρδους τους και τάξεις που παλεύουν για ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής.

Μια άλλη αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα πέρασε την Αργεντινή και είναι πλέον η χώρα με τη μεγαλύτερη σε χρόνο και σε βάθος ύφεση στη σύγχρονη ιστορία σε καιρό ειρήνης. Μια βόλτα στους δρόμους της πληγωμένης Αθήνας αρκεί για να δει κανείς το μέγεθος της καταστροφής. Η φρίκη είναι ήδη εδώ. Χειρότερο χειμώνα έχει να ζήσει αυτή η πόλη εδώ και πολλά χρόνια. Και τα κανάλια πλέον παίζουν μόνο με μπαμπούλες: η έξοδος από το ευρώ, η απομόνωση της χώρας, το χάος. Αλλά αν οι τσέπες είναι άδειες είτε έχουμε ευρώ είτε δραχμή πάλι άδειες είναι. Η φόδρα μένει φόδρα ασχέτως νομίσματος

Τα ψέμματα τελειώσαν. Καπιτάλες ντόπιοι και ξένοι δεν λένε να βάλουν νερό στο κρασί τους. Η επαναδιαπραγμάτευση ήταν, όπως ήταν και αναμενόμενο, μια προεκλογική μπούρδα. Λίγες βδομάδες αρκούσαν για να γυρίσουμε στο καθιερωμένο μοτίβο περί δεσμεύσεων, ευρωπαϊκών πιέσεων και ανάγκη να παρθούν τα μέτρα για να μη χαθεί η δόση... Ακόμα και αν λέει ο Γιούνκερ ότι “δεν μπορούμε να προκαλέσουμε και ανθρωπιστική κρίση στην ελλάδα” ξέρει ότι ήδη την έχουν προκαλέσει και καθόλου δεν τους ενδιαφέρει. Νομίζω ήρθε επιτέλους η ώρα να στυλώσουμε τα ποδάρια μας και να πούμε σα λαός φτάνει πιά. Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, είτε με πλήρη αναστολή πληρωμών είτε όχι αυτή η πολιτική που τα παίρνει από τους πολλούς και τα δίνει στους λίγους πρέπει να σταματήσει. Η μείωση των μισθών, οι ιδιωτικοποιήσεις, η διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων, η πραγματική λεηλασία του εισοδήματός των εργαζομένων δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν το αντέχουμε.  Και δεν πα να γκρινιάζει ο Σόιμπλε και το Focus και το Spiegel και το κάθε απόβρασμα. Και ας φωνάζει ο Σαμαράς και ο κάθε Σαμάρας ότι πρέπει να ξανακερδίσουμε την “εμπιστοσύνη των αγορών”.

Η δουλικότητα του πολιτικού προσωπικού είναι σοκαριστική. Πάνε και καλά να διαπραγματευτούν τα 11,5 δις μέτρα και αντί να βάζουν αυτοί κόκκινες γραμμές βάζει η τρόικα. Ουτε τα προσχήματα δηλαδή. Και μας πετάνε κάτι τρέλες όπως το εξαήμερο που δεν πρόκειται να γίνουν, για να εμφανίζεται να πανηγυρίζει μέτα ο Πρετεντέρης ανακουφισμένος στο δελτίο...  Όσο για τη δόση του δανείου, από τα 31 δις τα 25 θα πάνε στην επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Στη χρηματοδότηση δηλαδή των τραπεζών με δημόσιο χρήμα (γιατί τα δανειζόμαστε τα λεφτά δεν μας τα χαρίζουν)  και χωρίς να δοθούν καν μετοχές με δικαίωμα ψήφου ως αντάλλαγμα. Ας πάει λοιπόν να χαθεί η τρόικα και η κάθε τρόικα. Άντε μη με πιάσουν ακόμα και μένα τα αντιιμπεριαλιστικά μου...

Αλλά όχι, η απάντηση πρέπει να’ναι πανευρωπαϊκή. Να καταλάβουν και οι άλλοι Ευρωπαίοι ότι ο κόσμος στην Ελλάδα πεθαίνει κυριολεκτικά και ότι οι πλούσιοι είναι αυτοί που πρέπει να πληρώσουν. Ότι δεν χωριζόμαστε σε τεμπέληδες Έλληνες και δουλευταράδες Γερμανούς αλλά σε πλούσιους και φτωχούς σε κάθε χώρα. Και να είναι σίγουροι ότι η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα δεν θα σταματήσει εδώ αλλά θα συνεχίσει και βόρια. Η νότια Ευρώπη ως νότια Αμερική. Αυτοί αντιστάθηκαν. Εμείς;