Με λένε Ασία

Έχω έρθει εδώ στη πλατεία με τις αδελφές μου για βόλτα. Να παίζουν στις κυλιόμενες. Εγώ παίζω με το ποδήλατο. Μ’ αρέσει το ποδήλατο. Όχι δεν είναι δικό μου είναι μιας φίλης μου που θα έρθει σε λίγο από εδώ. Ο μπαμπάς μου, μου είπε ότι θα μου πάρει και εμένα ποδήλατο αν βρει ένα με 15-20 ευρώ αλλά να είναι και λίγο καινούργιο όχι πολύ παλιό. Ο μπαμπάς μου τώρα δεν δουλεύει. Είχε παλιά δουλειά. Τώρα κάθε απόγευμα πάει και μαζεύει σίδερα με το καροτσάκι και μετά τα πουλάει. Η μαμά μου έχει φύγει. Είναι στην Αυστρία. Έτσι εγώ προσέχω το σπίτι. Μαγειρεύω, πλένω, καθαρίζω. Ναι είμαι κάτι σαν μαμά αλλά όχι ακριβώς. Ναι πάω σχολείο κάθε μέρα. Πάω  5^η. Το πρωί προσέχει ο μπαμπάς τα μικρά και εγώ πάω σχολείο στην Ομόνοια. Είναι πιο μακριά αλλά εκεί πήγαινα από παλιά και δεν ήθελα ν’ αλλάξω σχολείο. Είναι οι φίλες μου εκεί. Μ΄ αρέσουν η ζωγραφική και τα μαθηματικά. Η δασκάλα λέει ότι είμαι και πολύ καλή στα ελληνικά. Εγώ όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω γιατρός για παιδιά. Παιδίατρος.

Οι φίλες μου θα έρθουν σε λίγο. Μας αρέσει να παίζουμε στη πλατεία. Απλά πρέπει να προσέχω. Χθες χτύπησε η μικρή στις σκάλες και έκλαιγε. Σήμερα δεν πήγαμε στο τζαμί. Ναι σχεδόν κάθε απόγευμα πάμε στο τζαμί και μαθαίνουμε το βιβλίο που έχουμε, το Κοράνι σαν αυτό που έχετε και εσείς. Είμαστε πολλά παιδιά από το Αφγανιστάν, το Ιράν και ένα κορίτσι από το Πακιστάν. Ε είμαστε από το Αφγανιστάν ξέρεις πως είναι τα πράγματα. Δεν είμαστε σαν και εσάς. Οι κοπέλες παντρεύονται 19-20 χρονών, μερικές ακόμα και 15. Τις λένε έλα αυτόν θα πάρεις. Ναι και οι γυναίκες φοράνε μαντίλες, μερικές φοράνε σε όλο το πρόσωπο αλλά όχι τόσο όσο παλιά. Και η μαμά μου φόραγε μαντίλα αλλά μόνο στα μαλλιά. Τώρα μερικές φοράνε μόνο μια κορδέλα και ένα πανάκι προς τα πίσω. Εγώ δεν θέλω να φοράω μαντίλα. Δεν μ’ αρέσει. Ναι θέλω να σπουδάσω. 2,5 χρόνια είμαστε στην Ελλάδα. Δύσκολα εδώ δύσκολα και εκεί. Ναι μου το λένε ότι ξέρω πολύ καλά ελληνικά και τα άλλα παιδιά στο τζαμί. Μάλιστα μόλις τον τελευταίο ενάμιση χρόνο τα έμαθα. Οι φασίστες έρχονται που και που. Δεν μας θέλουν. Θέλουν να μας διώξουν και να μας σκοτώσουν. Όταν πρωτοήρθαμε θυμάμαι, 2-3 μήνες, ερχόντουσαν συνέχεια στη πλατεία και μας έδιωχναν και θέλανε να μας χτυπήσουν.

Αυτή ήταν η ιστορία της μικρής Ασίας όπως μου τη διηγήθηκε στην πλ.Βικτωρίας όπου με «πέτυχε» να μοιράζω για το αντιρατσιστικό φεστιβάλ. Ενθουσιάστηκε με τη γιορτή – όπως την είπε. Μου είπε ότι θα πει στον μπαμπά της να έρθουνε.

Σας καλώ και εγώ με τη σειρά μου να έρθετε και εσείς ωσότου το αντιρατσιστικό φεστιβάλ να γίνει αχρείαστο. Αλλά προς το παρόν είναι ζωτικό. Μπορεί χαμένοι στις πολιτικές αναλύσεις και τα διαδικαστικά του κινήματος να μη το καταλαβαίνουμε αλλά για πολλούς ανθρώπους είναι όαση το ότι υπάρχει αυτό το φεστιβάλ ακόμα και αν δεν πάνε ποτέ. Ακόμα και το μοίρασμα του είναι κάτι μοναδικό. Μόνο για το ενθουσιώδες χαμόγελο ενός μικρού μπαγκλαντεσιανού που πήρε το κείμενο στη γλώσσα του αρκούσε η προσπάθεια.

Αλλά δεν είναι μόνο το αντιρατσιστικό φεστιβάλ. Αυτή η συνάντηση δεν αρκεί ούτε γι΄ αστείο. Κάθε μέρα στις γειτονιές αυτές να ενωθούμε με την Ασία, τον κύριο Κώστα και τον Αχμέτ για να παλέψουμε ενάντια στην βαρβαρότητα που εξαπλώνεται. Για να χτίσουμε δεσμούς και κοινότητες που θ’ αλλάξουν εμάς και τη κοινωνία. Όχι για τους μετανάστες αλλά με τους μετανάστες ενάντια στην εκμετάλλευση, τον σεξιμό, την βαρβαρότητα πέρα από φυλετικούς διαχωρισμούς. Να προσπαθήσουμε να κατέβουμε λίγο από τον ηθικό αντιρατσιστικό θρόνο μας και να δούμε τα πραγματικά προβλήματα ντόπιων και ξένων, να βρεθούμε όλοι μαζί και να τα πολεμήσουμε. Όχι ως προστάτες αλλά σε κοινές συνελεύσεις με κοινούς αγώνες είτε στις γειτονιές είτε στο Στέκι Μεταναστών είτε όπως γίνεται στην ΑΣΟΕΕ.

Σας περιμένουμε λοιπόν στο Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ αυτό το Παρασκευοσαββατοκύριακο. Και αν πετύχετε την Ασία να κάνει βόλτα με το ποδήλατο πείτε της ότι η ιατρική είναι όμορφο πράγμα γιατί εγώ δεν πρόλαβα να της το πω.

Είναι επικίνδυνοι παρανοϊκοί

Ξέραμε ότι η συγκυβέρνηση είναι αυταρχική και νεοφιλελεύθερη. Ξέραμε επίσης ότι η ηγετική ομάδα της ΝΔ του Σαμαρά ρέπει προς την ακροδεξιά. Με τις σημερινές εξελίξεις μαθαίνουμε ότι είναι αδίστακτοι και επικύδινοι παρανοικοί. Δεν έχει να κάνει πλέον με την ΕΡΤ ούτε στο ελάχιστο. Έχει να κάνει με την κοινοβουλευτική δημοκρατία. 

Πρώτον η ΝΔ επιβάλει μια απόφαση με πράξη νομοθετικού περιεχομένου ενάντια στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου (που κανονικά είναι για έκτακτη ανάγκη μόνο) που προβλέπει ότι ένας υπουργός μπορεί να κλείσει όποιο δημόσιο οργανισμό θέλει ερήμην του κοινοβουλίου. Ύστερα στέλνει τα ΜΑΤ να κλείσουν την ΕΡΤ ρίχνοντας τις κεραίες πάλι ενάντια στην πλειοψηφία της Βουλής. Βλέπουμε λοιπόν ότι κατά την ΝΔ δεν κυβερνάει όποιος έχει την πλειοψηφία στη Βουλή αλλά όποιος ελέγχει τα ΜΑΤ. Δεύτερον προχωρά σε συνεχές κρεσέντο αυταρχικότητας βγάζοντας παράνομη μια ακόμα καθ' όλα νόμιμη απεργία και στέλνοντας τα ΜΑΤ να φρουρήσουν την έκδοση των απεργοσπαστικών εφημερίδων. Τρίτον ανοίγει την ΝΕΡΙΤ, ένα πειρατικό κανάλι χωρίς νομική υπόσταση, με το αντίστοιχο νομοσχέδιο να μην έχει κατατεθεί καν στην Βουλή! Και μάλιστα ο Σαμαράς θέλει να κάνει διάγγελμα στο λαό από την παράνομη συχνότητα! Είναι τόσο παρανοϊκός; Τι θα κάνει; Θα κηρύξει την μονοκρατορία του ;

Είναι ολοφάνερο ότι η ΝΔ και ο Σαμαράς κυβερνούν όχι μέσω του κοινοβουλίου αλλά αποκλειστικά πλέον με τα ΜΑΤ. Δεν διστάζει να κάνει κάνει ένα σωρό καφρίλες (ρίξιμο ιστοσελίδων και κεραιών, μέχρι και στο Ισραήλ έφτασε για να κυνηγήσει το σήμα της ΕΡΤ). Επιβάλλει αποφάσεις και φέρνει την Βουλή αλλά και το Συμβούλιο της Επικρατείας προ τετελεσμένων γεγονότων. Είναι τόσο παρανοϊκός που είναι ικανός να στείλει τα ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο. Και μετά θα προσπαθήσει να μας πείσει ότι απλά προχωρά στις μεταρρυθμίσεις. Έτσι και ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ δεχτούν όλα αυτά στην απογευματινή συνάντηση θα έχουν διαπράξει την μεγαλύτερη ξετφίλα στην ιστορία τους και θα έχουν ανοίξει πλέον πλήρως την πόρτα για να κυβερνά το παρακράτος και τα ΜΑΤ. 

Έχουμε να κάνουμε με επικίνδυνους παρανοϊκούς που δεν πιστεύουν ούτε στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Δεν μπορούμε να τους επιτρέψουμε να παραμένουν στην εξουσία. Να βγούμε όλοι στους δρόμους, να καλέσουμε ότι συλλογικό φορέα υπάρχει από σωματείο μέχρι φιλοτελιτσικό σύλλογο να συνεδριάσει και να πάρει απόφαση να απεργήσει και να κατέβει στο δρόμο. Να υπερασπιστούμε έστω την κοινοβουλευτική δημοκρατία γιατί αλλιώς μας περιμένουν ακόμα πιο μαύρες μέρες.

Η Κύπρος, το Μνημόνιο κι εμείς.

Υπόγειο με Θέα, τέυχος 10 κ 1/2 , Μάιος 2013  

Μετά τις εκλογές που ανέδειξαν τον Ν. Αναστασιάδη, του δεξιού ΔΗΣΥ, πρόεδρο του νησιού ολοκληρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. για το δάνειο και το μνημόνιο. Η αρχική απόφαση πάρθηκε στο Eurogroup της 17/3 και προέβλεπε δάνειο προς τη Κύπρο ύψους 10 δισ. ευρώ με σκοπό τα χρήματα να δοθούν στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της. Εκτός από την επιβολή Μνημονίου, η συμφωνία προέβλεπε και συμμετοχή των καταθετών στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με κούρεμα των καταθέσεων 10% για τις άνω των 100.000 ευρώ και 6,75% στις κάτω των 100.000.

Η απόφαση αυτή καταψηφίστηκε από την κυπριακή Βουλή σχεδόν παμψηφεί. Οι τράπεζες έκλεισαν για μία εβδομάδα και η νέα διαπραγμάτευση που ακολούθησε κατέληξε σε νέα συμφωνία. Η νέα αυτή συμφωνία αύξησε το ποσοστό κουρέματος των καταθέσεων, αλλά παράλληλα το περιόρισε στις καταθέσεις άνω των 100 χιλ. και μόνο στις δύο μεγάλες τράπεζες του νησιού (Κύπρου και Λαϊκή – Marfin). Η νέα συμφωνία υπερψηφίστηκε από τη κυβερνητική πλειοψηφία (ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ). Φυσικά, υπεγράφη Μνημόνιο με μέτρα, ενώ προβλέπεται και μέρος των εσόδων από το φυσικό αέριο να πάει κατά προτεραιότητα για την αποπληρωμή του νέου δανείου.

Πως φτάσαμε, όμως, ως εδώ;

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η Κύπρος ακολουθούσε ένα πολύ στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης βασισμένο –εκτός από τον τουρισμό- αποκλειστικά στον τραπεζικό τομέα. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα κεφάλαια που βρίσκονται στις τράπεζες της Κύπρου ξεπερνούν κατά πολλές φορές το ΑΕΠ της. Είναι, επίσης, κοινό μυστικό ότι η Κύπρος λειτουργούσε σαν “πλυντήριο” για έλληνες, βαλκάνιους και ρώσους επιχειρηματίες (όχι ότι αυτό δεν συμβαίνει κι αλλού, λ.χ. στην Ελβετία ή στη Μάλτα). Όπως καταλαβαίνετε, ένα τέτοιο μοντέλο είναι ιδιαίτερα σαθρό. Οι κυπριακές τράπεζες ήταν ιδιαίτερα εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος καθώς και σε επενδύσεις στα Βαλκάνια, για αυτό και επλήγησαν σημαντικά από το ξέσπασμα της κρίσης, καθώς και από το PSI. Προσθέστε σ’αυτό την εγκληματική διαχείριση από τον Α. Βγενόπουλο (Marfin) της Λαϊκής Τράπεζας (CPB) και καταλαβαίνετε ότι οι κυπριακές τράπεζες είχαν μεγάλη ανάγκη από ανακεφαλαιοποίηση του ενεργητικού τους.

Η κυπριακή κυβέρνηση δεν μπορούσε να δώσει αυτά τα χρήματα, ούτε, φυσικά, να τα τυπώσει (καθότι είναι στο Ευρώ). Έτσι μετά από την αποτυχία των διαπραγματεύσεων με τη Ρωσία κατέληξε στη παραπάνω συμφωνία με την ΕΕ που περιείχε και το “κούρεμα” των καταθέσεων. Όπως γνωρίζετε, το τραπεζικό σύστημα είναι σύστημα πίστης, και μια φήμη για “κούρεμα” είναι αρκετή για να το καταστρέψει. Και έτσι έγινε στη Κύπρο, με ό,τι καλό μπορεί αυτό να σημαίνει για τις τράπεζες της Ρωσίας, του City ή της Φρανκφούρτης.
 

Μαθήματα για την Ελλάδα

Η κυπριακή Βουλή στην αρχική συμφωνία ψήφισε “Όχι”. Και παρά τις αντίθετες προβλέψεις του Στουρνάρα, του Πρετεντέρη, του Πορτοσάλτε και των λοιπών τηλεμαϊντανών, το νησί δεν βούλιαξε, οι ακρίδες δεν ήρθαν, το νερό δεν έγινε αίμα. Επομένως, βγάζουμε ένα πρώτο συμπέρασμα: ότι μπορείς να πεις όχι στη Τρόικα και να μη πεθάνεις... Το κυπριακό “Όχι” βέβαια, δεν ήταν αποτέλεσμα λαϊκής αντίδρασης αλλά μια άρνηση από πολλές πλευρές με διαφορετικά συμφέροντα: μικροκαταθέτες που δεν ήθελαν να χάσουν τα λεφτά τους, αστοί με μεγάλα κεφάλαια, ρώσοι ολιγάρχες, λαός που δεν ήθελε την υποδούλωση στη τρόικα.

Και γι’ αυτό το “όχι” είχε όρια που φάνηκαν στην νέα συμφωνία που μπορεί να έβγαλε από του κούρεμα τους μικροκαταθέτες (= όχι κούρεμα στις συνεργατικές τράπεζες και στις καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ), αλλά έβαλε στο τραπέζι ένα Μνημόνιο που θα υπογραφεί με τις γνωστές τραγικές συνέπειες. Οι δε ρώσοι ολιγάρχες εν πολλής την γλίτωσαν (εξαίρεση των ξένων τραπεζών στην Κύπρο από το κούρεμα), ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία θα υποστούν μεγάλο κούρεμα. 

 

Και εδώ βλέπουμε το δεύτερο μάθημα για την Ελλάδα: Η οποιαδήποτε μελλοντική διαπραγμάτευση με τη Τρόικα δεν θα είναι καθόλου εύκολη. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για μετωπική σύγκρουση και ρήξη αλλιώς δεν θα υπάρξει καν διαπραγμάτευση. Η ηγεσία της Ε.Ε. δεν θα επιτρέψει εύκολα μια διαφορετική λύση – πέρα από την λιτότητα- στην Ελλάδα, καθώς κάτι τέτοιο θα αμφισβητούσε ολόκληρο το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα που πανευρωπαϊκά προσπαθούν να επιβάλλουν για αντιμετώπιση της κρίσης προς το συμφέρον του κεφαλαίου. 

 

Φαίνονται διατεθειμένοι να διαλύσουν την Ε.Ε. αντί να υποχωρήσουν στην πολιτική τους. Και εμείς πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για αυτό το ενδεχόμενο. Είναι φανερό ότι η πολιτική του Μνημονίου είναι ένα τραγικό αδιέξοδο, που μας καταδικάζει στη φτώχεια και στην ανεργία χωρίς καμιά ελπίδα ανάκαμψης. Είναι καιρός να κοιτάξουμε τις εναλλακτικές χωρίς αυταπάτες. Ούτε εύκολη διαπραγμάτευση μπορεί να υπάρξει, ούτε η επιστροφή στη δραχμή θα λύσει ως δια μαγείας κάποιο πρόβλημα. Σημασία έχει να δούμε στη πράξη τι πολιτική πρέπει να εφαρμοστεί. Σημασία έχει να ανατρέψουμε τους συσχετισμούς, να είμαστε έτοιμοι για διαρκείς και σκληρούς αγώνες για να ξανακερδίσουμε την αξιοπρέπεια μας. Όταν οι τσέπες είναι άδειες δεν έχει τόση σημασία αν έχεις ευρώ ή δραχμή, γιατί το μόνο που βρίσκεις μέσα είναι φόδρα...

3 μέρες με την ΕΡΤ

Την Δευτέρα το απόγευμα έχει προγραμματιστεί η συνάντηση των κυβερνητικών εταίρων. Εκεί ο πρωθυπουργός αφού είδε ότι το "βήμα προς τα μπρος" που πήγε να κάνει με την ΕΡΤ αποδείχτηκε έωλο πιθανότατα θα προσπαθήσει να αναδιπλωθεί. Όπως ήδη διαδίδεται θα προτείνει σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ να λειτουργήσει μια εταιρία (κάτι σαν ΕΡΤ) με τους μισούς εργαζόμενους -λογικά τους πιο "έμπιστους"- μέχρι ν' ανοίξει η ΝΕΡΙΤ τον Σεπτέμβριο. Τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης που ως γνωστόν τρέμουν το ενδεχόμενο εκλογών πιθανότατα θα συμφωνήσουν. Εξάλλου δεν τρέφουμε αυταπάτες. Καθόλου δεν τους νοιάζει για την ΕΡΤ. Επικοινωνιακά παιχνίδια κάνουν. 

Η απόφαση αυτή της συγκυβέρνησης  -αν τελικά παρθεί- πρώτα απ’ όλα θα σταματήσει το χάσμα στη τρικομματική και θα αποτρέψει την κυβερνητική αστάθεια και τις εκλογές. Επίσης έχει την δυνατότητα να ανασχέσει το αγωνιστικό κλίμα στην ΕΡΤ. Στη χειρότερη μπορεί να διχάσει τους εργαζόμενους, με αυτούς που θα μάθουν ότι θα παραμείνουν να μην έχουν πια και τόση διάθεση για αγώνα. Αλλά ακόμα και αυτό να μην πετύχει θα απονομιμοποιηθεί σημαντικά ο αγώνας στα μάτια της κοινωνίας. Οπότε για μένα έχουμε 3 μέρες. Αυτή είναι η απαισιόδοξη εκτίμηση. Για την αισιόδοξη διαβάστε Techie.

Και εμείς τι κάνουμε αυτές τις 3 μέρες; Είναι γεγονός ότι δεν θέλουμε την ΕΡΤ όπως ήταν. Το ίδιο βέβαια λέει και η κυβέρνηση αλλά και πολλοί άλλοι αλληλέγγυοι τώρα στον αγώνα της ΕΡΤ. Πως την θέλει όμως ο καθένας ; Η κυβέρνηση την θέλει πετσοκομμένη και πιο κομματική. Κάποιοι εντός και εκτός ΕΡΤ –κακά τα ψέματα - την θέλουν όπως ήταν μέχρι τώρα ή αν όχι τώρα όπως πέρσι. Και εδώ είναι που πρέπει και εμείς, όλοι εμείς που είμαστε απ’ έξω τόσες μέρες αλλά και οι εργαζόμενοι που τρέχουν τώρα την κατάληψη, να πούμε πως θέλουμε την ΕΡΤ. 

Έχουμε 3 μέρες λοιπόν να κρατήσουμε πρώτα απ’ όλα την κατάληψη αλλά και να δώσουμε νέο νόημα στον αγώνα. Να μη μιλάμε απλά για το «να μη κλείσει η ΕΡΤ» αλλά για το να «αλλάξει η ΕΡΤ». Να αφήσουμε τους βερμπαλισμούς περί Ταξίμ και ας προτάξουμε κάτι στους αγωνιζόμενους που πραγματικά μπορούν να υιοθετήσουν. Να μιλήσουμε για τη λογοκρισία και την υποκουλτούρα που υπάρχει στα ΜΜΕ κρατικά και ιδιωτικά και να δούμε πως αυτό θ’ αλλάξει. Αλλά να μη πούμε απλά πως θέλουμε τη δημόσια τηλεόραση αλλά να το δείξουμε. Ήδη στον αέρα της ΕΡΤ έχουνε ακουστεί πράγματα που ποτέ δεν είχαν ακουστεί στην ελληνική τηλεόραση. Αλήθειες άβολες για τη διαφθορά, την πολιτική κατάσταση, για την οικονομική κρίση, για τις εργολαβίες στο δημόσιο. Επίσης βρήκανε βήμα απλοί άνθρωποι από το δρόμο αλλά και σωματεία, αριστεροί, απολυμένοι που ποτέ δεν τους κάλεσε κανείς σε καμία εκπομπή. Ενώ αντίθετα οι κυβερνητικοί λούφαξαν γιατί ήξερα τις τους περίμενε. Μόνο ο λαλίστατος Άδωνις Γεωργιάδης τόλμησε να εμφανιστεί στην κατειλημμένη ΕΡΤ και ακόμα κι αυτός τα βρήκε μπαστούνια απέναντι στην απελευθερωμένη Κ.Κατσίμη. Ναι, η δημοσιογραφία μπορεί να είναι πολύ όμορφο επάγγελμα.

Έχουμε 3 μέρες όπου το πρόγραμμα μπορεί να διαμορφωθεί σε αλληλεπίδραση με τους αλληλέγγυους. Να δείχνει η ΕΡΤ –που όλο φτάνει και σε περισσότερα σπίτι χάρις τους εκπληκτικά επίμονους τεχνικούς της- όλα αυτά που ποτέ δεν έδειξε η TV. Σοβαρές συζητήσεις και ανατρεπτικά ντοκιμαντέρ. Καλέσματα σε αντιφασιστικές πορείες, δράσεις συνελεύσεων γειτονιάς, ενημέρωση για εργατικούς αγώνες. Και να πάει γενικά το μικρόφωνο στο κόσμο, στη κοινωνία. Δεν λέω να γίνει η ΕΡΤ εργαλείο του κινήματος. Κάτι τέτοιο θα ήταν εξωπραγματικό. Αλλά τουλάχιστον να προβάλλονται ίσα οι απόψεις. Και αυτό ακριβώς θα μπορέσουμε να αντιτάξουμε στην πρόταση της τρικομματικής. Και να περάσει στο πετσί των εργαζομένων η δημοκρατία και γιατί όχι η αυτοδιαχείριση! Συνοψίζοντας να επιδιώξουμε μια πραγματικά δημόσια τηλεόραση: που θα την διαχειρίζονται οι  εργαζόμενοι σ’ αυτήν, που θα είναι ανοιχτή στη κοινωνία, που θα δίνει φωνή και στους «από κάτω». Μια κοινωνική τηλεόραση.

Έχουμε 3 μέρες να κάνουμε το ραδιομέγαρο ένα πραγματικό εργαστήρι. Συνελεύσεις και κείμενα. Συζητήσεις και προβολές. Συναυλίες όπως ήδη γίνονται. Συλλογή τροφίμων και περιφρούρηση. Έμπρακτη αλληλεγγύη. Να γνωριστούμε με τους εργαζόμενους και να μετατρέψουμε την συνάντηση αυτή σε κοινότητα αγώνα. Να κάνουμε πράγματα μαζί και να αποκτήσουμε συλλογικές εμπειρίες. Να αφήσουμε για λίγο τις τιμημένες μας σημαίες (αριστερές ή μαυροκόκκινες) και το στρίμωγμα μπροστά στη κάμερα και να οργανωθούμε. Οι αγώνες δεν κερδίζονται αν απλά είμαστε πολλοί. Χρειάζεται οργάνωση και δράση. Χρειάζεται να βγούμε προς τα έξω και να μιλήσουμε στη κοινωνία με κείμενα, μοιράσματα και μουσικές. Μην τρέφουμε αυταπάτες ότι όλοι διαφωνούν με το κλείσιμο της ΕΡΤ ούτε ότι την βλέπουν όλοι τώρα που εκπέμπει παράνομα.

Έχουμε 3 μέρες να διευρύνουμε τη συζήτηση. Αυτό βέβαια δεν αφορά το ραδιομέγαρο τόσο όσο όλο το κίνημα. Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου δεν αφορά αποκλειστικά το κλείσιμο της ΕΡΤ. Δίνει τη δυνατότητα σε κάθε υπουργό να διαλύσει όποιο δημόσιο οργανισμό θέλει. Αύριο μπορεί να είναι η ΕΥΔΑΠ ή ένα νοσοκομείο. Αυτό πρέπει να ειπωθεί. Πρέπει η μάχη για την ΕΡΤ να μετατραπεί σε μάχη ενάντια σ’ αυτό το νομοθέτημα. Να νοηματοδοτηθεί ως αγώνας για την υπεράσπιση κάθε δημόσιου αγαθού. Και εκεί είναι που η αντιπαράθεση μπορεί να αποκτήσει κεντρικά χαρακτηριστικά. Βήμα, βήμα. Μη προτρέχουμε.

Για 3 μέρες λοιπόν τα λέμε στο Ραδιομεγάρο! Για να κάνουμε αυτές τις 3 μέρες μονιμότητα! Α και να μη ξεχάσουμε να πάμε στην ανοιχτή συνέλευση που καλούν οι εργαζόμενοι την Παρασκευή στις 18:00! Είδατε πως δένουν όλα; Ας είμαστε όλοι και όλες εκεί!!