Ούτε χούντα, ούτε ελευθερία

ούτε χούντα γνώρισα μα ούτε και λευτεριά

Δεν είναι λίγα τα πράγματα που στις μέρες μας μπορούν να σε σοκάρουν. Είναι τόσα πολλά που από κάποια στιγμή και μετά απλά κλείνεις το δέκτη για να μη τρελαθείς. Και τα περνάς έτσι στο ντούκου ως κάτι πια συνηθισμένο ή ως κάτι που ήξερες από πάντα ότι πρέπει να πολεμήσεις ή ακόμα και ως κάτι ανύπαρκτο. Αλλά άμα σε πιάσει κάτι και δεν έχεις προλάβει να τον κλείσεις τον ρημαδοδέκτη μένεις μαλάκας και λες που ζω, τι γίνεται ; Ακόμα και αν αυτό το κάτι δεν είναι τίποτα μπροστά στα υπόλοιπα που έχεις δει.

Αυτό ακριβώς έπαθα και εγώ χθες όταν κατέβαινα στη πορεία του Πολυτεχνείου. Φτάνω στο τοπικό σταθμό του μετρό και βλέπω 5 νεαρούς μπαστακομένους ακριβώς στη κυλιόμενη σκάλα του μετρό -δεξιά κι αριστερά στην είσοδο- να τσεκάρουν ένα, ένα τα πρόσωπα που πέρναγαν. Δίπλα τους και μερικοί αστυνομικοί. Ήταν ολοφάνερα ασφαλίτες, χωρίς καμία προσπάθεια κάλυψης, προσποίησης - τίποτα. Ήταν ασφαλίτες και κάναν "πόρτα" στο μετρό έτοιμοι να προσαγάγουν "προληπτικά" οποιοδήποτε άτυχο νεαρό περνούσε με μακριά μαλλιά ή τσάντα. Επειδή μαντεύουν ότι θα κάνει κάτι. Κοινώς επειδή μπορούν...

Δεν πίστευα ποτέ στη ζωή μου ότι θα έφτανε η μέρα να βλέπω μυστικούς αστυνομικούς στη πόρτα του μετρό, ούτε περίμενα ποτέ να δω να κλείνουν 10 σταθμούς του μετρό και να σταματούν τα λεωφορεία για να μη μπορέσει ο κόσμος να φτάσει στη πορεία.  Και είναι εφιαλτικά πολλά αυτά που δεν περίμενα να δω και σήμερα τα βλέπω να γίνονται: τα συσσίτια στο πεδίον του Άρεως, τους εκατοντάδες ΔΕΛΤΑδες, τους αστέγους στο Θησείο. Περνάνε οι παρέες τα βράδια και χαμηλώνουν τις φωνές τους. "Εδώ κάποιος κοιμάται". Ησυχία και σεβασμός για τη δημόσια κρεβατοκάμαρα ή μάλλον για το δημόσιο νεκροταφείο που έχει γίνει αυτή η πόλη. Tα μέχρι χθες αδιανόητα γίνονται καθημερινότητα. Και εμείς οι νέοι φοιτητές, παιδιά της μεσαίας τάξης οι περισσότεροι, χαμένοι, σοκαρισμένοι  που θα ζήσουμε άλλες ζωές από αυτές που περιμέναμε. Σοκαρισμένοι που τα δικά μας νιάτα δεν θα ναι και τόσο δήθεν και τόσο "χλιαρά" τελικά.

Δεν έχουμε χούντα, όχι. Δεν έχει ελεύθερους σκοπευτές, δεν έχει ΕΑΤ-ΕΣΑ (αν και κάποιοι θέλουν να τους μοιάσουν), δεν έχει τανκς. Το "δημοκρατικό" όμως αστυνομικό κράτος έκτακτης ανάγκης που ζούμε θέλει να μας δείξει ότι δεν αστειεύεται και το έδειξε χθες με το πιο εμφατικό τρόπο. Οι χιλιάδες μπάτσοι, οι ασφαλίτες, ο αποκλεισμός του κέντρου δεν αφήνουν περιθώρια για παρεξηγήσεις. Τελικά είναι δύσκολο να είσαι αριστερός, πόσο μάλλον αναρχικός, σ αυτή τη πόλη. Γίνεται κάθε μέρα και πιο δύσκολο, πιο κουραστικό, πιο επικίνδυνο. Δεν είναι παιχνίδι πιά και εμείς ακόμα δεν το χουμε καταλάβει. Ίσως καλύτερα έτσι. Αν το συνειδητοποιήσουμε μπορεί να φοβηθούμε τόσο που να κρυφτούμε. Δεν είμαστε ήρωες, μικρά παιδιά είμαστε. Αλλά θα μου πεις και αυτοί το 73' τι ήτανε. Μικρά παιδιά ήταν και αυτοί που δε ξέρανε καλά καλά τη κάνανε. Ίσως γιαυτό και να το κάνανε τελικά. Αυτοί πλήρωσαν με αίμα το κουράγιο τους. Εμείς ελπίζω όχι.

Δεν έχει κανένα νόημα να αναζητούμε αναλογίες. Τότε ίσως να ήξερες ότι μπορεί να πεθάνεις, ίσως το είχες δει να συμβαίνει. Τότε ήταν θέμα δημοκρατίας, σήμερα είναι πιο πολύ ταξικό. Τότε οι νέοι μπήκανε μπροστά, σήμερα βλέπω τους άνεργους σαραντάρηδες να έχουν το πρώτο λόγο. Αυτονών οι ζωές καταστρέφονται ολοκληρωτικά - εμείς μπορούμε και να φύγουμε. Δεν ξέρω, μετά βλέπεις όσα γίνονται στη Γάζα και στη Συρία, και η Ελλάδα, ακόμα και αυτή του 2012, ξαφνικά μοιάζει με παιδική χαρά...

Για μας τους φλώρους πάντως και αυτά που ζούμε τώρα δεν είναι καθόλου λίγα αν σκεφτείς πως μεγαλώσαμε. Και θα πρέπει να (αυτό)οργανωθούμε για να τ' αντιμετωπίσουμε. Αλλιώς πάμε χαμένοι. Το παιχνίδι τέρμα. Για να νικήσεις εκτός από πάθος χρειάζεται και δουλειά. Πολύ δουλειά. Και αν το έπαθλο της νίκης είναι πια η αξιοπρεπής ζωή (ή απλά η ζωή) δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια για ήττα.

Τελικά, αν κάτι καταλαβαίνω είναι ότι εμείς δεν είμαστε "νέοι χλιαροί". Ούτε μας βλέπω να γινόμαστε. Όχι γιατί δεν θα το θέλαμε αλλά γιατί δεν θα έχουμε αυτή τη πολυτέλεια... Αυτά μας τύχαν δυστυχώς...

Αν το τραγούδι του Πορτοκάλογλου  συνοψίζει τη γενιά του τότε το κείμενο του βυτίου δε μπορεί παρά να συνοψίζει τη δική μας γενιάς. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσει ποτέ κανένας να πιάσει και να αποδώσει πιο όμορφα και εύστοχα αυτό που αισθανόμαστε όλοι μας. 

Ομορφαίνοντας τη πόλη

Καθαρισμός τσίχλας από τα πεζοδρόμια, λαμπατέρ σε ένα δρόμο, χορηγούμενες από εταιρίες αισθητικές παρεμβάσεις, χριστουγεννιάτικο στόλισμα. Δράσεις που έχουν αναπτυχθεί από "ενεργούς πολίτες" στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια. Μικρής εμβέλειας κατά κανόνα και περιορισμένης μαζικότητας από συλλογικότητες τύπου Atenistas. Και είναι άσχημα θα μου πεις; Δεν λέω ότι με χάλασε ως φάση αλλά να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται.

Δεν ζούμε στο 2004. Σε μια πόλη που πραγματικά μαραζώνει, που οι κάτοικοι της εξαθλιώνονται μέρα με τη μέρα πόσους αφορούν όλα τα παραπάνω; Και να σημειώσουμε εδώ πως η πόλη μαραζώνει για κάποιους λόγους, συγκεκριμένα ζητήματα οικονομικής πολιτικής και όχι επειδή γενικά "όλοι εμείς ήμασταν κακοί και ασυνεπής τόσο καιρό". Κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει. Και αυτός που χάνει, ο άνεργος, ο μετανάστης, ο φτωχός, ο άστεγος χάνει πολύ και περιθωριοποιείται. Και πως τον αντιμετωπίζεις τον περιθωριοποιημένο σα να έχει πρόβλημα ή σαν να είναι πρόβλημα; Το πρεζάκι στο Μουσείο σε ενοχλεί επειδή σου χαλάει την αισθητική η άθλια μορφή του ή επειδή είναι ένας άνθρωπος που λιώνει σα το κερί και χρειάζεται βοήθεια και φροντίδα που το κράτος αρνείται να του δώσει; Και ασχέτως τι λες δημόσια. Τι πραγματικά σε ενοχλεί, τι αισθάνεσαι ότι σε αφορά;

Από εκεί ξεκινά το πρόβλημα. Στο κόσμο των Atenistas και σία δεν υπάρχουν περιθωριοποιημένοι ή αν υπάρχουν απλά είναι ντεκόρ. Οι άνθρωποι αυτοί απλά δεν μπορούν να σκεφτούν ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι μεσοαστοί. Άνθρωποι που δεν έχουν περισσευούμενο λαμπατέρ, που δεν μπορούν να πληρώσουν μια μπύρα στο γκάζι, που δεν έχουν λεφτά ν' αγοράσουν lifo, που έχουνε κάποιες πιο επείγουσες ανάγκες από μια αισθητική αναβάθμιση. 

Δεν λέω ότι τα κινήματα πόλης κάνουν πολύ περισσότερα (που προφανώς και κάνουν) αλλά τουλάχιστον ότι κάνουν το κάνουν με τις δικές τους δυνάμεις. Χωρίς χορηγό τη Coca Cola και προμοτάρισμα από την Athens Voice. Ούτε βέβαια το παίζουν σωτήρες, το αντίθετο. Η εκκλησία πιο πολλούς ταΐζει. Δεν κάνουν όμως  κάτι για το κόσμο αλλά με το κόσμο. Στη τελική απλά είναι ο κόσμος. Οι άνθρωποι που νιώθουν τη ζωή τους να στενεύει και οργανώνονται στις γειτονιές τους για να τη βελτιώσουν. Με διάθεση αντίστασης και αλλαγής θεμελιακά του τρόπου ζωής μας και όχι στα πλαίσια μιας εξουσιαστικής φιλανθρωπίας που πετάει ψίχουλα στους υπηκόους για να συνεχίσουν σιωπηλοί να υποφέρουν, ούτε μιας εμπορευματοποιημένης δήθεν αντικουλτούρας για CEO με ευαισθησίες.

Φυσικά δεν μέμφομαι όλους αυτούς που οργανώνουν ή συμμετέχουν σε αυτές τις δράσεις. Το αντίθετο. Κάποιοι το κάνουν για να το βάλουν στο βιογραφικό τους, κάποιοι άλλοι όμως είναι καλοπροαίρετοι. Απλά δεν μπορούν να καταλάβουν το εξής βασικό: ότι υπάρχουν τάξεις. Με αποτέλεσμα άθελα να τους να αναπαράγουν το εξουσιαστικό σήμερα. Και έτσι είναι καταδικασμένοι να παραμένουν εγκλωβισμένοι ανάμεσα στη προπαγάνδα του ΣΚΑΪ και τα κινήματα πόλης. Ένα μπέρδεμα του αγοραίου και εμπορικού με το κοινωνικό. Φυλακισμένοι  ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη λογική για μια κερδοφόρα πόλη και στη διάθεση για βελτίωση της ζωής των κατοίκων της. Πως να τους κατηγορήσεις που ότι κάνουν αφορά πάρα ελάχιστους μεσοαστούς; Δεν φταίνε αυτοί. Για τους ίδιους οι μεσοαστοί είναι όλοι οι κάτοικοι της πόλης. Δεν ξέρουν και κανέναν άλλον βλέπεται...

Το μεγάλο μας τσίρκο

για τις 7/11/12

Τσίρκο έγινε για μια ακόμα φορά η Βουλή. Θα μου πείτε αστική δημοκρατία δεν έχουμε, τι περίμενες; Ε να κρατάνε τουλάχιστον τα βασικά ή έστω τα προσχήματα.Ούτε καν όμως... Βάλανε τους βουλευτές να ψηφίσουν ένα νομοσχέδιο εκατοντάδων σελίδων μέσα σε 1 μέρα. Χωρίς συζήτηση, χωρίς σκέψη, χωρίς τίποτα. Το ThePressProject χρειάστηκε 10 ώρες απλά για να κάνει μια ανάγνωση. Φαντάσου αυτοί που είναι και οι μισοί ντουβάρια...

Και γιατί έτσι στο κατεπείγον ; Για να πάρουμε λέει όσο πιο γρήγορα τη δόση. Σα τα πρεζάκια ένα πράγμα. Βέβαια η δόση ήδη έχει καθυστερήσει 4-5 μήνες και θα καθυστερήσει κι άλλο απ'οτι φαίνεται μιας και θα μας τη δώσουν κατά Δεκέμβρη μεριά. Μια δόση που δε πάει φυσικά σε μισθούς και συντάξεις αλλά για άλλες "δουλειές" όπως την χωρίς αντάλλαγμα στήριξη των τραπεζών. Από την άλλη τα μέτρα τσακίζουν ότι έχει μείνει από τις εργασιακές σχέσεις, μειώνουν μισθούς και συντάξεις, ανοίγουν το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση των πάντων. Για να ξέρουμε δηλαδή και για τι μιλάμε. Μας καταδικάζουν στη φτώχεια για καμιά δεκαετία και το περνάνε έτσι στο ντούκου...

Ο κλόουν

Και σε ένα τσίρκο δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει ο κλόουν, στη προκειμένη περίπτωση η ΔΗΜΑΡ. Η ΔΗΜΑΡ επίσημα ήταν κατά του πακέτου των μέτρων γι' αυτό και ψήφισε παρών. Βέβαια στηρίζει τη κυβέρνηση που θα το εφαρμόσει. Οι υπουργοί της πάλι που διαφωνούσαν, δέχτηκαν πιέσεις από το πρόεδρο της να το υπογράψουν. Πιέστηκαν δηλαδή από τον Κουβέλη οι υπουργοί του κόμματος να υπογράψουν ένα νομοσχέδιο που ο ίδιος ο Κουβέλης με τη Κ.Ο. του κόμματος δεν θα ψηφίσουν στη Βουλή... Ότι να' ναι. Είναι τέτοια μάλιστα η υποκρισία τους που δύο βουλευτές της ΔΗΜΑΡ (Ψαριανός και Οικονόμου) δεν ψήφισαν αρχικά αλλά περίμεναν να ψηφίσουν όλοι οι άλλοι ώστε αν δεν περάσει το πολυνομοσχέδιο να ψηφίσουν υπέρ! Τελικά όταν είδαν ότι περνά με 153 μπήκαν στην αίθουσα και ψήφισαν παρών μένοντας στη γραμμή. Μετά θα έχουν άδικο κάτι κακεντρεχείς σα του λόγου μου να υποστηρίζουν ότι η όποια διαφωνία της ΔΗΜΑΡ ήταν για τα μάτια του κόσμου ; Σου λέγανε οι έξυπνοι, σίγα τώρα μη σκαλώσει η Τρόικα στα εργασιακά, θα φάμε όλο το υπόλοιπο (περικοπές, ιδιωτικοποιήσεις) και θα το παίξουμε αντίσταση στα εργασιακά και θα φανούμε ήρωες. Αμ δε. Η τρόικα δεν υποχωρεί ούτε θα υποχωρήσει σε κάτι. Είναι σαν μακιαβελικό παιχνίδι εξουσίας. Πρέπει να συνεχίσει να φαίνεται παντοδύναμη, να δείχνει στους άλλους Ευρωπαίους τι είναι ικανή να τους κάνει αν δεν είναι "καλά" παιδιά.

Φίλοι και αδέλφια

Και τα μέτρα λοιπόν πέρασαν. Με μια πετσοκομμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία αλλά πέρασαν. Θα καταφέρουν να τα εφαρμόσουν; Εξαιρετικά αμφίβολο. Όπως και να χει έρχεται ένας πολύ δύσκολος χειμώνας, που πρέπει να προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να τον βγάλουμε όλοι ζωντανοί. Εκεί φτάσαμε. Ειδικά εκεί στα βόρεια με τη τιμή του πετρελαίου θέρμανσης διπλασιασμένη λόγω του φόρου έχουνε άθλο μπροστά τους. 

Και για μας εδώ στην Αθήνα μένει η χθεσινοβραδινή εμπειρία παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Όσοι ήταν εκεί θα έχουν ήδη καταλάβει. Δεν ξέρω πόσοι ήμασταν. 70.000 λένε οι μπάτσοι - λογικά πολύ περισσότεροι. Αλλά ξέρω με ποιο τρόπο ήμασταν εκεί. Παρά τη βροχή, τα δακρυγόνα δεν το κουνήσαμε ρούπι. Στριμωγμένοι κάτω από τις ομπρέλες να ανταλλάσσουμε ονόματα, ανησυχίες και ελπίδες. Μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο συνεχίζαμε να φωνάζουμε. Οι αναρχικοί παρά τον κίνδυνο να γλυστρίσουν, παρά τον φόβο της ΑΥΡΑ συνέχισαν να συγκρούονται. Κατευθείαν στους μπάτσους - όχι μαλακίες. Οι λαϊκές συνελεύσεις, τα σωματεία συνεπή, όπως πάντα εκεί για ώρες. Οι φοιτητές στην Αμαλίας, παιδάκια όλοι και κοπέλες 40 κιλών κυκλωμένοι από ΜΑΤ, δεν κότεψαν. Οι ΣΥΡΙΖΑοι παρότι ακόμα και αυτοί φάγανε δακρυγόνα μέσα στα μπλοκ ξαναγύρισαν. Ακόμα και το ΠΑΜΕ έμεινε για κάποια ώρα στην Φιλελλήνων. Χύμα κόσμος, γέροι, άντρες, γυναίκες και νέοι, πολλοί νέοι. Τελικά ναι δεν είμαστε πλέον αγανακτισμένοι, γίναμε αποφασισμένοι. Άγνωστοι μεταξύ μας δύο χρόνια στις πλατείες και στους δρόμους παρά τις αντιφάσεις μας γίναμε πια σύντροφοι. Και δεν έχω να φοβάμαι τίποτα πια γιατί ξέρω ότι έχω 70.000 συντρόφους δίπλα μου αποφασισμένους να το πάμε μέχρι το τέλος....

Παραπονούμενος

Με μια αβεβαιότητα για το μέλλον, που πάμε, τι κάνουμε; Πικρές οι ήττες τριών ετών. Τόσο πικρές που δεν καταλαβαίνεις πόσα έχουν αλλάξει, πόσο μεγαλώσαμε όλοι, πόσο βάρος βάλαμε στις πλάτες μας. Ανυπομονείς. Τα λάθη, η πολυπλοκότητα των ζητημάτων, οι ευθύνες σε κουράζουν. Κανείς δεν γεννήθηκε κομμουνιστής, ούτε εσύ, αλλά εσύ βαριέσαι να μιλάς με " το κόσμο". Δεν καταλαβαίνει, λες.

Και έτσι μερικές φορές θες απλά να χωθείς στο δικό σου "κόσμο". Στα παζάρια σου, στις καταλήψεις σου, στις κολεκτίβες που θα (;) γίνουν. Ή απλά στο μυαλό σου και να αφήσεις τους άλλους "τους μαλάκες"  να τα λουστούνε. Εξάλλου αυτοί τους ψήφισαν, αυτοί να τη πατήσουν. Τι να κάνουμε όμως που και εσύ θα τα λουστείς και το ξέρεις. Και στη τελική και οι "μάλακες" δικοί σου άνθρωποι δεν είναι; Η Μαρία, ο Κώστας, ο Πέτρος.

Κι έτσι ξενικάς να καλείς για μια ακόμα απεργία. Με νόημα ή χωρίς ; Πάντα έχει νόημα μια απεργία. Και πάλι ελπίζεις τη Τετάρτη να γίνει ο χαμός, να μη πάμε πουθενά, να τους γαμίσουμε τους μπάτσους, να καταλάβει ο κόσμο τι συμβαίνει, να να να να....

Νομίζεις δεν δουλεύει. Ίσως δεν βλέπεις τις συλλογικότητες που μεγαλώνουν, τις κρυμμένες κινήσεις της κοινωνίας. Εξάλλου μ'αυτά που περνάνε εκατομμύρια θα πρέπε να'ναι κάτω. Ε; Βολεμένοι όλοι θα κραχάξεις χωρίς ίσως να έχει συνείδηση τι σημαίνει απεργία που δε βγαίνει, τι σημαίνει παιδί στο διπλανό δωμάτιο να ζητά φαγητό, βιβλία, παιχνίδια.

Θα συνεχίσεις όμως να μιλάς και να φωνάζεις με το "λαό" γιατί στη τελική δεν είναι ότι έχεις και επιλογή. Την ιστορία τη γράφει η πάλη των πολλών και όχι η δράση των "πεφωτισμένων".

Αυτοδιαχειριζόμενο δίκτυο τραμ στη Βαρκελώνη κατά τον ισπανικό εμφύλιο