Παραπονούμενος

Με μια αβεβαιότητα για το μέλλον, που πάμε, τι κάνουμε; Πικρές οι ήττες τριών ετών. Τόσο πικρές που δεν καταλαβαίνεις πόσα έχουν αλλάξει, πόσο μεγαλώσαμε όλοι, πόσο βάρος βάλαμε στις πλάτες μας. Ανυπομονείς. Τα λάθη, η πολυπλοκότητα των ζητημάτων, οι ευθύνες σε κουράζουν. Κανείς δεν γεννήθηκε κομμουνιστής, ούτε εσύ, αλλά εσύ βαριέσαι να μιλάς με " το κόσμο". Δεν καταλαβαίνει, λες.

Και έτσι μερικές φορές θες απλά να χωθείς στο δικό σου "κόσμο". Στα παζάρια σου, στις καταλήψεις σου, στις κολεκτίβες που θα (;) γίνουν. Ή απλά στο μυαλό σου και να αφήσεις τους άλλους "τους μαλάκες"  να τα λουστούνε. Εξάλλου αυτοί τους ψήφισαν, αυτοί να τη πατήσουν. Τι να κάνουμε όμως που και εσύ θα τα λουστείς και το ξέρεις. Και στη τελική και οι "μάλακες" δικοί σου άνθρωποι δεν είναι; Η Μαρία, ο Κώστας, ο Πέτρος.

Κι έτσι ξενικάς να καλείς για μια ακόμα απεργία. Με νόημα ή χωρίς ; Πάντα έχει νόημα μια απεργία. Και πάλι ελπίζεις τη Τετάρτη να γίνει ο χαμός, να μη πάμε πουθενά, να τους γαμίσουμε τους μπάτσους, να καταλάβει ο κόσμο τι συμβαίνει, να να να να....

Νομίζεις δεν δουλεύει. Ίσως δεν βλέπεις τις συλλογικότητες που μεγαλώνουν, τις κρυμμένες κινήσεις της κοινωνίας. Εξάλλου μ'αυτά που περνάνε εκατομμύρια θα πρέπε να'ναι κάτω. Ε; Βολεμένοι όλοι θα κραχάξεις χωρίς ίσως να έχει συνείδηση τι σημαίνει απεργία που δε βγαίνει, τι σημαίνει παιδί στο διπλανό δωμάτιο να ζητά φαγητό, βιβλία, παιχνίδια.

Θα συνεχίσεις όμως να μιλάς και να φωνάζεις με το "λαό" γιατί στη τελική δεν είναι ότι έχεις και επιλογή. Την ιστορία τη γράφει η πάλη των πολλών και όχι η δράση των "πεφωτισμένων".

Αυτοδιαχειριζόμενο δίκτυο τραμ στη Βαρκελώνη κατά τον ισπανικό εμφύλιο