Ποτέ τη Κυριακή

Και η κυβέρνηση λοιπόν αποφάσισε να τα βάλει μ' έναν ακόμα αναχρονιστικό θεσμό που κρατάει πίσω τη χώρα. Αυτόν της κυριακάτικης αργίας. Προτείνεται τα καταστήματα να μπορούν να είναι ανοιχτά όλες τις κυριακές του χρόνου, ώστε να κινηθεί η αγορά. Αποτελεί μέγιστη τρολιά, ενώ καταποντίζεις την ενεργή ζήτηση και αναγκάζεις χιλιάδες καταστήματα να βάλουν λουκέτο, να μιλάς για "τόνωση της αγορά" και ν' εντοπίζεις στο άνοιγμα τις κυριακές το προσφορότερο μέσο για να την πετύχεις. Αφού είναι προφανές ότι ο κόσμος απλά δεν έχει λεφτά στη τσέπη τι στο καλό έχουνε στο μυαλό τους ;

Πρώτα απ' όλα να ξεκαθαρίσουμε ότι και το άνοιγμα τις κυριακές να αύξηνε τη ζήτηση, θα παρέμενε απαράδεκτο. Μετά από χρόνια εργατικών αγώνων οι εργαζόμενοι έχουν καταφέρει να θεσμοθετήσουν μια μέρα της εβδομάδας ως μέρα ανάπαυσης (αν και η αλήθεια είναι ότι έβαλε και η εκκλησία το χεράκι της). Το να την απεμπολήσουμε στο όνομα της ανάπτυξης και της κατανάλωσης θα ήταν ένα τραγικό λάθος. Και το άνοιγμα των καταστημάτων αφορά πολύ κόσμο καθώς οι εργαζόμενοι στον εμπορικό τομέα αποτελούν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του εργατικού δυναμικού.

Μας έχουν μάθει να σκέφτομαι σαν καταναλωτές και ξεχνάμε ότι είμαστε και εργαζόμενοι άνθρωποι. Άνθρωποι που χρειάζονται ανάπαυση και σχόλη και δεν θέλουν όλη τους η ζωή να περιστρέφεται γύρω από την εργασία. Η απουσία ταξικής συνείδησης έχει οδηγήσει σ' ένα απίστευτο οικονομισμό που κάνει τα πάντα να περιστρέφονται γύρω από τη δουλεία που κάνεις, τι καταναλώνεις, τι αμάξι έχεις και που απαξιώνει τα πραγματικά σημαντικά πράγματα που είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Περιττό σας να πω τι εργαζόμενους δημιουργεί μια τέτοια κουλτούρα και ποιον εξυπηρετεί. Αν και όλη αυτή η αντίληψη φαίνεται στις μέρες μας ν' αλλάζει, ακόμα δυσκολευόμαστε σα κοινωνία να ξεχωρίσουμε τη προκοπή από τη γκλαμουράτη ζωάρα. Το χαστούκι της κρίσης δεν μας έχει, φαίνεται, ξυπνήσει τελείως.

Το παραπάνω επιχείρημα λοιπόν για το μη άνοιγμα των καταστημάτων τις κυριακές αρκεί από μόνο και δεν χρειάζεται  καμία οικονομετρική εξήγηση. Δεν θα τους παραδώσουμε άλλη μια μέρα μας προς εκμετάλλευση. Όπως και η Μελίνα ως πόρνη στο Never on Sunday, τη κυριακή τη κρατάμε για τους εαυτούς μας. Βέβαια θα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουμε να είμαστε πόρνες γενικά και ν' έχουμε όλες τις μέρες για τους εαυτούς μας αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση.

Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε ότι απλώς δεν θέλουμε να δουλεύουμε τις κυριακές και δε δεχόμαστε την ανάπτυξη ως αυτοσκοπό όπως οι νεοφιλελέδες, ας δούμε τι έχουν αυτοί στο μυαλό τους. Ένα άνοιγμα των καταστημάτων τις κυριακές θα πριμοδοτούσε τα καταστήματα εκείνα που μπορούν ν'αντεπεξέλθουν στο αυξημένο προσωπικό και οικονομικό κόστος που έχει η εργασία την κυριακή. Μια προσωπική ή οικογενειακή επιχείρηση θα δυσκολευόταν ν' αντεπεξέλθει καθώς έχει ένα σπιτικό να κοιτάξει όποτε δε μπορεί να είναι συνεχώς ανοιχτή. Ενώ οι μικρές επιχειρήσεις δύσκολα θα καλύπταν το επιπλέον κόστος της κυριακάτικης εργασίας, κοινώς τις υπερωρίες. Υπό αυτές τις συνθήκες το άνοιγμα της κυριακής εξυπηρετεί καθαρά τις μεγάλες επιχειρήσεις. Χώρια που ανοίγοντας μια συζήτηση για το κόστος εργασίας τις κυριακές μπορεί να δούμε και τη κατάργηση των υπερωριών στη λογική ότι η κυριακή είναι μια μέρα όπως όλες οι άλλες.

Για να αποφευχθούν οι αντιδράσεις το Υπ.Οικ. πρόσθεσε την πρόβλεψη ότι μόνο οι επιχειρήσεις που στεγάζονται σε χώρους κάτω από 250τμ θα μπορούν ν΄ανοίγουν τις κυριακές θέλοντας φαινομενικά να προστατέψει τους μικροκαταστηματάρχες που ξέρουν ότι θίγονται. Εδώ όμως υπάρχουν δύο παγίδες. Πρώτον τα μεγάλα Mall χωρίζουν το χώρο και στεγάζουν εκεί μικρά καταστήματα ανά μάρκα που το καθένα μπορεί να περάσει για ξεχωριστό και να ξεφεύγει από τον περιορισμό. Δεύτερον οι μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις είναι έτοιμες να προσφύγουν στα δικαστήρια μιλώντας για αθέμιτο ανταγωνισμό και η πιθανότητα να πετύχουν την άρση του περιορισμού πλησιάζει το 100% με βάση την υπάρχουσα νομοθεσία. Στάχτη στα μάτια με λίγα λόγια.

Το άνοιγμα των καταστημάτων τις κυριακές είναι στη τελική ένα ακόμα κομμάτι της προσπάθειας που κάνουν οι "από πάνω" για να ενταθεί η συσσώρευση των μέσων παραγωγής σε όλο και λιγότερα χέρια. Θέλουν αντί να υπάρχουν 1000 μαγαζάτορες με έναν εργαζόμενο ο καθένας να υπάρχουν 10 Mall με 1000 εργαζόμενους το καθένα. Έτσι εντείνεται η εκμετάλλευση και οι μικροαστοί μετατρέπονται σε εργάτες. Ότι έγινε στο παρελθόν και με τους μπακάληδες και τα super market δηλαδή. Τόσα χρόνια η ίδια ιστορία αλλά εμείς καθώς σκεφτόμαστε συνεχώς σαν καταναλωτές δε λέμε να το καταλάβουμε...

Οι μπάτσοι έρχονται για σένα

Συνέχεια και παντού βλέπω μπάτσους. Όχι αστυνομικούς από Α.Τ., της γειτονίας που λέμε. Μπάτσους. ΜΑΤ, ΥΜΕΤ ,ΔΕΛΤΑ, ασφαλίτες. Και αυξάνονται ενώ όλοι οι άλλοι κρατικοί υπάλληλοι μειώνονται. Για αυτούς λεφτά βρίσκονται.

Στις πορείες, στις απεργίες, στο δρόμο. Έξω από τη σχολή μου για δεύτερο χρόνο κάθε γαμημένη μέρα. Κλούβες με ΜΑΤ, σιχαμένοι δελτάδες, ασφαλίτες - πολλοί ασφαλίτες. Αλήθεια ποιος θα το περίμενε ότι θα (ξανα)έφτανε η μέρα που μυστικοί αστυνομικοί θα στήνανε καραούλι στις πόρτες πανεπιστημίου...

Και το τελευταίο γεγονός: εισβολή τη Δευτέρα (10/12) από ΔΕΛΤΑ στη σχολή. Μέρα μεσημέρι, χωρίς προσχήματα αλλά με απίστευτο μένος. Κρότου λάμψης και δακρυγόνα στη ψύχρα μέσα στο προαύλιο. Φτάνουν στη πύλη. Τη κλωτσάνε σα τρελοί να μπούνε. Βρίζουν και απειλούν τους φοιτητές. Με μια λύσσα που μόνο "κουμπωμένος" μπορεί να έχει κανείς... "Θα σας γαμήσουμε μουνόπανα". Είχε πολύ κόσμο στο προαύλιο, πάνε από το πλάι. Μπαίνουν μέσα στο ισόγειο κανονικά, ρίχνουν κάτω ότι βρουν. Βρίζουν και απειλούν, τραμπουκίζουν. Από τον ασύρματο "τι κάνετε ρε μαλάκες;".Φεύγουν. Ανάμεσα τους άντρες με πολιτικά να πετάνε πέτρες.

Το ίδιο το κράτος σε ρόλο παρακράτους. Τρελαμένοι χρυσαυγιτόμπατσοι καυλωμένοι από τον κάθε Δένδια αλωνίζουν. Αλλά γιατί αλωνίζουν; Για ποιόν έρχονται αυτοί οι μπάτσοι;

Οι μπάτσοι δεν έρχονται για τον μετανάστη, τον απεργό, τον διαδηλωτή, τον αριστερό, τον αναρχικό. Οι μπάτσοι έρχονται για σένα. Για σένα τον φιλήσυχο φοιτητή, κάτοικο, υπάλληλο. Για σένα που πάντα κοιτούσες μόνο τη δουλειά σου (όσο την είχες) και που τώρα κάθεσαι βουβός και κοιτάς το σύμπαν γύρω σου να καταρρέει. Για σένα που κάνεις πως δεν βλέπεις τα εκατοντάδες πτώματα κάτω από τα συντρίμμια: τους ανέργους, τις ουρές στα συσσίτια, τους άστεγους, τους "αφορολόγητους" ρακοσυλλέκτες, τις διαλυμένες οικογένειες. Αλήθεια ποιος θα το περίμενε ότι θα έφτανε η μέρα που τα παραπάνω δεν θα' ταν λεκτικές υπερβολές αλλά η αθηναϊκή καθημερινότητα...

Οι μπάτσοι λοιπόν έρχονται για να τους βλέπεις εσύ. Να τους βλέπεις και να φοβάσαι. Να μην αντιδράς, να μην αντιστέκεσαι, να μη σκέφτεσαι. Να ανέχεσαι ότι σου επιβάλλουν. Για να βάλεις καλά στο μυαλό σου ότι έτσι και βγάλεις κιχ θα πάθεις τα ίδια με τους άλλους. Και έτσι δεν θα πεις τίποτα όταν σου πάρουν το βιβλίο, όταν θα σε πληρώνουν πενταροδεκάρες που δε θα φτάνουν για τίποτα, όταν θα σου λένε τι να λες και τι να πιστεύεις. Θα φοβάσαι τόσο πολύ πια αυτό το κράτος.

Έτσι γεννιέται ο αυταρχισμός. Με την υποταγή και το φόβο. Θα κάθεσαι και θα κοιτάς άπραγος το τέρας να γεννιέται ;

Μη κοιτάς σα μαλάκας την οθόνη κάνε επιτέλους κάτι.

Δείτε επίσης:
Σχετικά με τα σημερινά γεγονότα
Ένας ξεχασμένος μικροπωλητής
Αυτοί οι μπάτσοι έρχονται για σένα #1
Οι μπάτσοι ο παπαδήμος και εμείς

Σκηνές Δεκέμβρη

σκηνή πρώτη

Ξυπνάω αργά το πρωί. Του Αγ.Νικολάου χθες, πάρτυ σε φιλικό σπίτι, πρώτος έτος. Με το που ξυπνάω μου λέει ο πατέρας μου: "Σκότωσαν ένα παιδί στα εξάρχεια". "Ε;;;" του κάνω αγουροξυπνημένος. Ανοίγω τηλεόραση. Όντως. "Όχι ρε φιλέ, δεν παίζει". Πρώτη αντίδραση. Παίρνω τηλέφωνα." Έχει πορεία, θα κατέβουμε κάτω ε." Δεύτερη αντίδραση

σκηνή δεύτερη

Με τον M ανεβαίνουμε μέσα στα φοιτητικά μπλοκ μια κατάμεστη Σταδίου προς το Σύνταγμα. Τόσος κόσμος! Γιατί το κάνουμε αυτό όλοι εμείς; Έχει νόημα; Αναρωτιέμαι φωναχτά. Για να μη ξαναγίνει, για να ξέρουν τι θα παθαίνουν κάθε φορά που το κάνουν, μου απαντάει. Γεμάτη η Σταδίου.

σκηνή τρίτη

Κάθομαι στο σαλόνι και βλέπω Mega με τους γονείς μου. Θα με σκότωναν οι ίδιοι αν κατέβαινα εκείνο το βράδυ. Καμένα κτίρια, σπασμένο το οπλοπωλείο στην Ομόνοια, χαμός από κόσμο. Συγκρούσεις. Ψεύτικες φήμες  για καμένη Νομική και καμένη Εθνική Βιβλιοθήκη. Ψαρώνω. Γράφω αυτό στο blog μου:

Η Αθήνα έχει παραθωδεί σε 500 αλήτες που καμιά σχέση δεν είχαν με το πραγματικά αδικοχαμένο παιδί και που πραγματικά ΧΕΣΤΗΚΑΝ!!! Και ούτε με το φοιτητικό κίνημα φυσικά. Απλά ήθελαν μια αφορμή για να τα σπάσουν και τώρα κάνουν το κομμάτι τους. Ωραία έγινε το έγκλημα που σχετίζεται και με την αυταρχική αστυνομία. Σκοτώθηκε άδικα ένας εντελώς αθώος και άκυρος. Ζητάς την τιμωρία του αστυνομικού κάνεις και μια πορεία τέλος. Τα καμένα μαγαζιά που κολλάνε!!!??!!??! Έτρεξαν και τα κόμματα της αριστεράς να εκμεταλλευτούν πολιτικά το γεγονός!!! Έλεος πια! Λίγος σεβασμός για τον νεκρό. Και το αποτέλεσμα Μαγαζάτορες χωρίς μαγαζιά, άνθρωποι χωρίς δουλειά, επαγγελματίες χωρίς αμάξι. Άλλαξε το σύστημα??? Έπεσε κανένας καπιταλισμός??? ΜΑΛΑΚΙΕΣ!!! Το αντίθετο! Σπρώχνονται όλοι τώρα ενάντια στο φοιτητικό κίνημα, ενάντια στους αναρχικούς, ενάντια στο άσυλο, ενάντια στην αριστερά ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ. Άλλα δεν φταίει άλλος οι αριστεροί φταίνε που δεν καταδικάζουν τα επεισόδια. Και οι μπάτσοι οι άχρηστοι! Μα τι άχρηστοι θεέ μου!!! Η σχολή μου σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες έχει καταληφθεί και τα εργαστήρια βανδαλίζονται. Και η αρχιτεκτονική έχει απ' ότι ξέρω καταστραφεί. Ωραία Δεν χρειάζεται να υποβαθμίσει η κυβέρνηση τα δημόσια πανεπιστήμια. Όχι ευχαριστώ το κάνουμε και μόνοι μας.

σκηνή τέταρτη

Κατεβαίνω στο κέντρο με τη Λ και την Ε. Η Βιβλιοθήκη στη θέση της, το ίδιο και η Αρχιτεκτονική και η σχολή μου. Κάτι βρωμάει και δεν είναι τα αποκαΐδια. Περπατάμε στη Τζωρτζ, πραγματικό πεδίο μάχης. Το ΠΛΑΙΣΙΟ στη Στουρνάρα καμένο, δεν με θλίβει καθόλου. Περπατάμε την Πατησίων, την Πανεπιστήμιου, όχι από το πεζοδρόμιο. Άδειες και ήσυχες. Η εξέγερση ομόρφυνε τη πόλη. Κάτι είναι διαφορετικό. Γυρίζω σπίτι. Το φούτερ ακόμα μυρίζει κάπνα και δακρυγόνο. Θα μυρίζει έτσι για πολλές μέρες ακόμα.

σκηνή πέμπτη

Πανεπιστημίου και Αμαλίας γωνία. Σύνταγμα. Με τη Λ, την Ε και τον Μ χωθήκαμε στο μπλοκ του ΕΜΠ που μόλις είχε κατέβει από Ζωγράφου με πορεία. Ηρεμία γενικά. Στο άκυρο, πέφτουν δακρυγόνα μέσα στο μπλοκ. Ένα σκάει στα πόδια μας. Πιάνουμε ο ένας τον άλλον από το χέρι. Τρέχουμε. Φτάνουμε Προπύλαια. Ηρεμούμε. Τότε οι μπάτσοι δεν κυνηγάγανε μέχρι τις αποβάθρες της Ομόνοιας. Καθόμαστε σε πεζούλια έξω από το Πανεπιστήμιο. Η Λ αυθόρμητα "τι κακοί που είναι τα ΜΑΤ, μας χτύπησαν χωρίς να κάνουμε τίποτα". Γελάμε. Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε. Συζητάμε για το αν θα πέσει η κυβέρνηση. Δεν γελάμε πια.

σκηνή έκτη

Κατάληψη στη Λυρική, κατάληψη στη Νομική, στο Πολυτεχνείο, στη ΓΣΕΕ, στη Πατησιών 61, στον Γαλαξία στη Ν.Σμύρνη, στο info Café στου Ζωγράφου, στο ΚΕΠ στο Χαλάνδρι και σε χιλιάδες σχολεία και σχολές. Κατάληψη και στη σχολή μου, όχι από εμάς. Πάμε με τον Μ να δούμε τι παίζει. Μολότοφ έτοιμες στη πόρτα. Ψαρώνουμε. Μπαίνουμε στο Α. Μιλάμε με δυο παλιούς αναρχικούς, κόντευαν τα 30. Ο ένας φιλικός. Είδατε δεν έχουμε σπάσει τίποτα, λέει, μόνο λίγα πλακάκια στο προαύλιο να πετάμε στους μπάτσους. Συμφωνούμε χωρίς προσποίηση. Καταλαβαίνουμε πια. Λέμε για Γενική Συνέλευση φοιτητών, το σκέφτονται. Βγαίνουμε έξω στο διάδρομο. Η Σ οργανωμένη είχε έρθει να πει κι αυτή για ΓΣ. Τη βρίζουν. Βρίζουν κι εμάς μαζί. "Αντε ρε φοιτητάκια, να ψωφήσετε. Εμείς είμαστε εδώ τόσες μέρες. Τραβάτε σπίτια σας. Μαζευόμαστε 500 άτομα τα βράδια, πραγματικοί αγωνιστές". Η ΓΣ του Συλλόγου μας μεταφέρεται στη Νομική. Προφανώς δεν έγινε ποτέ. Με τον Μ, το βράδυ το βγάζουμε στη κατάληψη της Ιατρικής. Το αναγνωστήριο ακόμα και τότε γεμάτο με παιδιά να διαβάζουν.

σκηνή έβδομη

Μετά τη πορεία στη στάση στην Αλεξάνδρας περιμένουμε Β5. Τηλέφωνο. Έχουνε εγκλωβίσει κόσμο στην Ασκληπιού. Παίρνω ένα φίλο που είχε μείνει πίσω. Είναι εκεί μέσα στη πολυκατοικία στο νούμερο 14. Είσαι καλά; Μη φοβάσαι δεν θα γίνει τίποτα, του λέω μα ανησυχώ. Περιμένουμε. Να πάμε προς τα κάτω; Και να κάνουμε τι; Μας παίρνει τηλ. Συλλάβανε μερικούς δικηγόρους και αυτούς τους άφησαν. Όλα ΟΚ. Μας μιλά εκστασιασμένος για έναν μαγαζάτορα. Φεύγουμε.

σκηνή όγδοη

 Κάνω πρακτική. Τη σχολή σχεδόν τη τελείωσα. Στο Β5 στην Αλεξάνδρας. Γυρνάω από το φροντιστήριο. Ετοιμάζομαι να φύγω "για έξω". 

Διάβολε δεν θα τελειώσει έτσι. 

Παίρνω τηλέφωνο. "Τι ώρα αύριο ;"  " Ε πέντ-έξι." "Προπύλαια;" "Ναι, προπύλαια." "Οκ, τα λέμε εκεί. "

Διάβολε δεν αφήνουμε δουλείες στη μέση. Θα μείνουμε και θα σας γαμήσουμε μπαστάρδια

 

Ούτε χούντα, ούτε ελευθερία

ούτε χούντα γνώρισα μα ούτε και λευτεριά

Δεν είναι λίγα τα πράγματα που στις μέρες μας μπορούν να σε σοκάρουν. Είναι τόσα πολλά που από κάποια στιγμή και μετά απλά κλείνεις το δέκτη για να μη τρελαθείς. Και τα περνάς έτσι στο ντούκου ως κάτι πια συνηθισμένο ή ως κάτι που ήξερες από πάντα ότι πρέπει να πολεμήσεις ή ακόμα και ως κάτι ανύπαρκτο. Αλλά άμα σε πιάσει κάτι και δεν έχεις προλάβει να τον κλείσεις τον ρημαδοδέκτη μένεις μαλάκας και λες που ζω, τι γίνεται ; Ακόμα και αν αυτό το κάτι δεν είναι τίποτα μπροστά στα υπόλοιπα που έχεις δει.

Αυτό ακριβώς έπαθα και εγώ χθες όταν κατέβαινα στη πορεία του Πολυτεχνείου. Φτάνω στο τοπικό σταθμό του μετρό και βλέπω 5 νεαρούς μπαστακομένους ακριβώς στη κυλιόμενη σκάλα του μετρό -δεξιά κι αριστερά στην είσοδο- να τσεκάρουν ένα, ένα τα πρόσωπα που πέρναγαν. Δίπλα τους και μερικοί αστυνομικοί. Ήταν ολοφάνερα ασφαλίτες, χωρίς καμία προσπάθεια κάλυψης, προσποίησης - τίποτα. Ήταν ασφαλίτες και κάναν "πόρτα" στο μετρό έτοιμοι να προσαγάγουν "προληπτικά" οποιοδήποτε άτυχο νεαρό περνούσε με μακριά μαλλιά ή τσάντα. Επειδή μαντεύουν ότι θα κάνει κάτι. Κοινώς επειδή μπορούν...

Δεν πίστευα ποτέ στη ζωή μου ότι θα έφτανε η μέρα να βλέπω μυστικούς αστυνομικούς στη πόρτα του μετρό, ούτε περίμενα ποτέ να δω να κλείνουν 10 σταθμούς του μετρό και να σταματούν τα λεωφορεία για να μη μπορέσει ο κόσμος να φτάσει στη πορεία.  Και είναι εφιαλτικά πολλά αυτά που δεν περίμενα να δω και σήμερα τα βλέπω να γίνονται: τα συσσίτια στο πεδίον του Άρεως, τους εκατοντάδες ΔΕΛΤΑδες, τους αστέγους στο Θησείο. Περνάνε οι παρέες τα βράδια και χαμηλώνουν τις φωνές τους. "Εδώ κάποιος κοιμάται". Ησυχία και σεβασμός για τη δημόσια κρεβατοκάμαρα ή μάλλον για το δημόσιο νεκροταφείο που έχει γίνει αυτή η πόλη. Tα μέχρι χθες αδιανόητα γίνονται καθημερινότητα. Και εμείς οι νέοι φοιτητές, παιδιά της μεσαίας τάξης οι περισσότεροι, χαμένοι, σοκαρισμένοι  που θα ζήσουμε άλλες ζωές από αυτές που περιμέναμε. Σοκαρισμένοι που τα δικά μας νιάτα δεν θα ναι και τόσο δήθεν και τόσο "χλιαρά" τελικά.

Δεν έχουμε χούντα, όχι. Δεν έχει ελεύθερους σκοπευτές, δεν έχει ΕΑΤ-ΕΣΑ (αν και κάποιοι θέλουν να τους μοιάσουν), δεν έχει τανκς. Το "δημοκρατικό" όμως αστυνομικό κράτος έκτακτης ανάγκης που ζούμε θέλει να μας δείξει ότι δεν αστειεύεται και το έδειξε χθες με το πιο εμφατικό τρόπο. Οι χιλιάδες μπάτσοι, οι ασφαλίτες, ο αποκλεισμός του κέντρου δεν αφήνουν περιθώρια για παρεξηγήσεις. Τελικά είναι δύσκολο να είσαι αριστερός, πόσο μάλλον αναρχικός, σ αυτή τη πόλη. Γίνεται κάθε μέρα και πιο δύσκολο, πιο κουραστικό, πιο επικίνδυνο. Δεν είναι παιχνίδι πιά και εμείς ακόμα δεν το χουμε καταλάβει. Ίσως καλύτερα έτσι. Αν το συνειδητοποιήσουμε μπορεί να φοβηθούμε τόσο που να κρυφτούμε. Δεν είμαστε ήρωες, μικρά παιδιά είμαστε. Αλλά θα μου πεις και αυτοί το 73' τι ήτανε. Μικρά παιδιά ήταν και αυτοί που δε ξέρανε καλά καλά τη κάνανε. Ίσως γιαυτό και να το κάνανε τελικά. Αυτοί πλήρωσαν με αίμα το κουράγιο τους. Εμείς ελπίζω όχι.

Δεν έχει κανένα νόημα να αναζητούμε αναλογίες. Τότε ίσως να ήξερες ότι μπορεί να πεθάνεις, ίσως το είχες δει να συμβαίνει. Τότε ήταν θέμα δημοκρατίας, σήμερα είναι πιο πολύ ταξικό. Τότε οι νέοι μπήκανε μπροστά, σήμερα βλέπω τους άνεργους σαραντάρηδες να έχουν το πρώτο λόγο. Αυτονών οι ζωές καταστρέφονται ολοκληρωτικά - εμείς μπορούμε και να φύγουμε. Δεν ξέρω, μετά βλέπεις όσα γίνονται στη Γάζα και στη Συρία, και η Ελλάδα, ακόμα και αυτή του 2012, ξαφνικά μοιάζει με παιδική χαρά...

Για μας τους φλώρους πάντως και αυτά που ζούμε τώρα δεν είναι καθόλου λίγα αν σκεφτείς πως μεγαλώσαμε. Και θα πρέπει να (αυτό)οργανωθούμε για να τ' αντιμετωπίσουμε. Αλλιώς πάμε χαμένοι. Το παιχνίδι τέρμα. Για να νικήσεις εκτός από πάθος χρειάζεται και δουλειά. Πολύ δουλειά. Και αν το έπαθλο της νίκης είναι πια η αξιοπρεπής ζωή (ή απλά η ζωή) δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια για ήττα.

Τελικά, αν κάτι καταλαβαίνω είναι ότι εμείς δεν είμαστε "νέοι χλιαροί". Ούτε μας βλέπω να γινόμαστε. Όχι γιατί δεν θα το θέλαμε αλλά γιατί δεν θα έχουμε αυτή τη πολυτέλεια... Αυτά μας τύχαν δυστυχώς...

Αν το τραγούδι του Πορτοκάλογλου  συνοψίζει τη γενιά του τότε το κείμενο του βυτίου δε μπορεί παρά να συνοψίζει τη δική μας γενιάς. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσει ποτέ κανένας να πιάσει και να αποδώσει πιο όμορφα και εύστοχα αυτό που αισθανόμαστε όλοι μας. 

Ομορφαίνοντας τη πόλη

Καθαρισμός τσίχλας από τα πεζοδρόμια, λαμπατέρ σε ένα δρόμο, χορηγούμενες από εταιρίες αισθητικές παρεμβάσεις, χριστουγεννιάτικο στόλισμα. Δράσεις που έχουν αναπτυχθεί από "ενεργούς πολίτες" στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια. Μικρής εμβέλειας κατά κανόνα και περιορισμένης μαζικότητας από συλλογικότητες τύπου Atenistas. Και είναι άσχημα θα μου πεις; Δεν λέω ότι με χάλασε ως φάση αλλά να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται.

Δεν ζούμε στο 2004. Σε μια πόλη που πραγματικά μαραζώνει, που οι κάτοικοι της εξαθλιώνονται μέρα με τη μέρα πόσους αφορούν όλα τα παραπάνω; Και να σημειώσουμε εδώ πως η πόλη μαραζώνει για κάποιους λόγους, συγκεκριμένα ζητήματα οικονομικής πολιτικής και όχι επειδή γενικά "όλοι εμείς ήμασταν κακοί και ασυνεπής τόσο καιρό". Κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει. Και αυτός που χάνει, ο άνεργος, ο μετανάστης, ο φτωχός, ο άστεγος χάνει πολύ και περιθωριοποιείται. Και πως τον αντιμετωπίζεις τον περιθωριοποιημένο σα να έχει πρόβλημα ή σαν να είναι πρόβλημα; Το πρεζάκι στο Μουσείο σε ενοχλεί επειδή σου χαλάει την αισθητική η άθλια μορφή του ή επειδή είναι ένας άνθρωπος που λιώνει σα το κερί και χρειάζεται βοήθεια και φροντίδα που το κράτος αρνείται να του δώσει; Και ασχέτως τι λες δημόσια. Τι πραγματικά σε ενοχλεί, τι αισθάνεσαι ότι σε αφορά;

Από εκεί ξεκινά το πρόβλημα. Στο κόσμο των Atenistas και σία δεν υπάρχουν περιθωριοποιημένοι ή αν υπάρχουν απλά είναι ντεκόρ. Οι άνθρωποι αυτοί απλά δεν μπορούν να σκεφτούν ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι μεσοαστοί. Άνθρωποι που δεν έχουν περισσευούμενο λαμπατέρ, που δεν μπορούν να πληρώσουν μια μπύρα στο γκάζι, που δεν έχουν λεφτά ν' αγοράσουν lifo, που έχουνε κάποιες πιο επείγουσες ανάγκες από μια αισθητική αναβάθμιση. 

Δεν λέω ότι τα κινήματα πόλης κάνουν πολύ περισσότερα (που προφανώς και κάνουν) αλλά τουλάχιστον ότι κάνουν το κάνουν με τις δικές τους δυνάμεις. Χωρίς χορηγό τη Coca Cola και προμοτάρισμα από την Athens Voice. Ούτε βέβαια το παίζουν σωτήρες, το αντίθετο. Η εκκλησία πιο πολλούς ταΐζει. Δεν κάνουν όμως  κάτι για το κόσμο αλλά με το κόσμο. Στη τελική απλά είναι ο κόσμος. Οι άνθρωποι που νιώθουν τη ζωή τους να στενεύει και οργανώνονται στις γειτονιές τους για να τη βελτιώσουν. Με διάθεση αντίστασης και αλλαγής θεμελιακά του τρόπου ζωής μας και όχι στα πλαίσια μιας εξουσιαστικής φιλανθρωπίας που πετάει ψίχουλα στους υπηκόους για να συνεχίσουν σιωπηλοί να υποφέρουν, ούτε μιας εμπορευματοποιημένης δήθεν αντικουλτούρας για CEO με ευαισθησίες.

Φυσικά δεν μέμφομαι όλους αυτούς που οργανώνουν ή συμμετέχουν σε αυτές τις δράσεις. Το αντίθετο. Κάποιοι το κάνουν για να το βάλουν στο βιογραφικό τους, κάποιοι άλλοι όμως είναι καλοπροαίρετοι. Απλά δεν μπορούν να καταλάβουν το εξής βασικό: ότι υπάρχουν τάξεις. Με αποτέλεσμα άθελα να τους να αναπαράγουν το εξουσιαστικό σήμερα. Και έτσι είναι καταδικασμένοι να παραμένουν εγκλωβισμένοι ανάμεσα στη προπαγάνδα του ΣΚΑΪ και τα κινήματα πόλης. Ένα μπέρδεμα του αγοραίου και εμπορικού με το κοινωνικό. Φυλακισμένοι  ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη λογική για μια κερδοφόρα πόλη και στη διάθεση για βελτίωση της ζωής των κατοίκων της. Πως να τους κατηγορήσεις που ότι κάνουν αφορά πάρα ελάχιστους μεσοαστούς; Δεν φταίνε αυτοί. Για τους ίδιους οι μεσοαστοί είναι όλοι οι κάτοικοι της πόλης. Δεν ξέρουν και κανέναν άλλον βλέπεται...

Το μεγάλο μας τσίρκο

για τις 7/11/12

Τσίρκο έγινε για μια ακόμα φορά η Βουλή. Θα μου πείτε αστική δημοκρατία δεν έχουμε, τι περίμενες; Ε να κρατάνε τουλάχιστον τα βασικά ή έστω τα προσχήματα.Ούτε καν όμως... Βάλανε τους βουλευτές να ψηφίσουν ένα νομοσχέδιο εκατοντάδων σελίδων μέσα σε 1 μέρα. Χωρίς συζήτηση, χωρίς σκέψη, χωρίς τίποτα. Το ThePressProject χρειάστηκε 10 ώρες απλά για να κάνει μια ανάγνωση. Φαντάσου αυτοί που είναι και οι μισοί ντουβάρια...

Και γιατί έτσι στο κατεπείγον ; Για να πάρουμε λέει όσο πιο γρήγορα τη δόση. Σα τα πρεζάκια ένα πράγμα. Βέβαια η δόση ήδη έχει καθυστερήσει 4-5 μήνες και θα καθυστερήσει κι άλλο απ'οτι φαίνεται μιας και θα μας τη δώσουν κατά Δεκέμβρη μεριά. Μια δόση που δε πάει φυσικά σε μισθούς και συντάξεις αλλά για άλλες "δουλειές" όπως την χωρίς αντάλλαγμα στήριξη των τραπεζών. Από την άλλη τα μέτρα τσακίζουν ότι έχει μείνει από τις εργασιακές σχέσεις, μειώνουν μισθούς και συντάξεις, ανοίγουν το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση των πάντων. Για να ξέρουμε δηλαδή και για τι μιλάμε. Μας καταδικάζουν στη φτώχεια για καμιά δεκαετία και το περνάνε έτσι στο ντούκου...

Ο κλόουν

Και σε ένα τσίρκο δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει ο κλόουν, στη προκειμένη περίπτωση η ΔΗΜΑΡ. Η ΔΗΜΑΡ επίσημα ήταν κατά του πακέτου των μέτρων γι' αυτό και ψήφισε παρών. Βέβαια στηρίζει τη κυβέρνηση που θα το εφαρμόσει. Οι υπουργοί της πάλι που διαφωνούσαν, δέχτηκαν πιέσεις από το πρόεδρο της να το υπογράψουν. Πιέστηκαν δηλαδή από τον Κουβέλη οι υπουργοί του κόμματος να υπογράψουν ένα νομοσχέδιο που ο ίδιος ο Κουβέλης με τη Κ.Ο. του κόμματος δεν θα ψηφίσουν στη Βουλή... Ότι να' ναι. Είναι τέτοια μάλιστα η υποκρισία τους που δύο βουλευτές της ΔΗΜΑΡ (Ψαριανός και Οικονόμου) δεν ψήφισαν αρχικά αλλά περίμεναν να ψηφίσουν όλοι οι άλλοι ώστε αν δεν περάσει το πολυνομοσχέδιο να ψηφίσουν υπέρ! Τελικά όταν είδαν ότι περνά με 153 μπήκαν στην αίθουσα και ψήφισαν παρών μένοντας στη γραμμή. Μετά θα έχουν άδικο κάτι κακεντρεχείς σα του λόγου μου να υποστηρίζουν ότι η όποια διαφωνία της ΔΗΜΑΡ ήταν για τα μάτια του κόσμου ; Σου λέγανε οι έξυπνοι, σίγα τώρα μη σκαλώσει η Τρόικα στα εργασιακά, θα φάμε όλο το υπόλοιπο (περικοπές, ιδιωτικοποιήσεις) και θα το παίξουμε αντίσταση στα εργασιακά και θα φανούμε ήρωες. Αμ δε. Η τρόικα δεν υποχωρεί ούτε θα υποχωρήσει σε κάτι. Είναι σαν μακιαβελικό παιχνίδι εξουσίας. Πρέπει να συνεχίσει να φαίνεται παντοδύναμη, να δείχνει στους άλλους Ευρωπαίους τι είναι ικανή να τους κάνει αν δεν είναι "καλά" παιδιά.

Φίλοι και αδέλφια

Και τα μέτρα λοιπόν πέρασαν. Με μια πετσοκομμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία αλλά πέρασαν. Θα καταφέρουν να τα εφαρμόσουν; Εξαιρετικά αμφίβολο. Όπως και να χει έρχεται ένας πολύ δύσκολος χειμώνας, που πρέπει να προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να τον βγάλουμε όλοι ζωντανοί. Εκεί φτάσαμε. Ειδικά εκεί στα βόρεια με τη τιμή του πετρελαίου θέρμανσης διπλασιασμένη λόγω του φόρου έχουνε άθλο μπροστά τους. 

Και για μας εδώ στην Αθήνα μένει η χθεσινοβραδινή εμπειρία παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Όσοι ήταν εκεί θα έχουν ήδη καταλάβει. Δεν ξέρω πόσοι ήμασταν. 70.000 λένε οι μπάτσοι - λογικά πολύ περισσότεροι. Αλλά ξέρω με ποιο τρόπο ήμασταν εκεί. Παρά τη βροχή, τα δακρυγόνα δεν το κουνήσαμε ρούπι. Στριμωγμένοι κάτω από τις ομπρέλες να ανταλλάσσουμε ονόματα, ανησυχίες και ελπίδες. Μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο συνεχίζαμε να φωνάζουμε. Οι αναρχικοί παρά τον κίνδυνο να γλυστρίσουν, παρά τον φόβο της ΑΥΡΑ συνέχισαν να συγκρούονται. Κατευθείαν στους μπάτσους - όχι μαλακίες. Οι λαϊκές συνελεύσεις, τα σωματεία συνεπή, όπως πάντα εκεί για ώρες. Οι φοιτητές στην Αμαλίας, παιδάκια όλοι και κοπέλες 40 κιλών κυκλωμένοι από ΜΑΤ, δεν κότεψαν. Οι ΣΥΡΙΖΑοι παρότι ακόμα και αυτοί φάγανε δακρυγόνα μέσα στα μπλοκ ξαναγύρισαν. Ακόμα και το ΠΑΜΕ έμεινε για κάποια ώρα στην Φιλελλήνων. Χύμα κόσμος, γέροι, άντρες, γυναίκες και νέοι, πολλοί νέοι. Τελικά ναι δεν είμαστε πλέον αγανακτισμένοι, γίναμε αποφασισμένοι. Άγνωστοι μεταξύ μας δύο χρόνια στις πλατείες και στους δρόμους παρά τις αντιφάσεις μας γίναμε πια σύντροφοι. Και δεν έχω να φοβάμαι τίποτα πια γιατί ξέρω ότι έχω 70.000 συντρόφους δίπλα μου αποφασισμένους να το πάμε μέχρι το τέλος....

Παραπονούμενος

Με μια αβεβαιότητα για το μέλλον, που πάμε, τι κάνουμε; Πικρές οι ήττες τριών ετών. Τόσο πικρές που δεν καταλαβαίνεις πόσα έχουν αλλάξει, πόσο μεγαλώσαμε όλοι, πόσο βάρος βάλαμε στις πλάτες μας. Ανυπομονείς. Τα λάθη, η πολυπλοκότητα των ζητημάτων, οι ευθύνες σε κουράζουν. Κανείς δεν γεννήθηκε κομμουνιστής, ούτε εσύ, αλλά εσύ βαριέσαι να μιλάς με " το κόσμο". Δεν καταλαβαίνει, λες.

Και έτσι μερικές φορές θες απλά να χωθείς στο δικό σου "κόσμο". Στα παζάρια σου, στις καταλήψεις σου, στις κολεκτίβες που θα (;) γίνουν. Ή απλά στο μυαλό σου και να αφήσεις τους άλλους "τους μαλάκες"  να τα λουστούνε. Εξάλλου αυτοί τους ψήφισαν, αυτοί να τη πατήσουν. Τι να κάνουμε όμως που και εσύ θα τα λουστείς και το ξέρεις. Και στη τελική και οι "μάλακες" δικοί σου άνθρωποι δεν είναι; Η Μαρία, ο Κώστας, ο Πέτρος.

Κι έτσι ξενικάς να καλείς για μια ακόμα απεργία. Με νόημα ή χωρίς ; Πάντα έχει νόημα μια απεργία. Και πάλι ελπίζεις τη Τετάρτη να γίνει ο χαμός, να μη πάμε πουθενά, να τους γαμίσουμε τους μπάτσους, να καταλάβει ο κόσμο τι συμβαίνει, να να να να....

Νομίζεις δεν δουλεύει. Ίσως δεν βλέπεις τις συλλογικότητες που μεγαλώνουν, τις κρυμμένες κινήσεις της κοινωνίας. Εξάλλου μ'αυτά που περνάνε εκατομμύρια θα πρέπε να'ναι κάτω. Ε; Βολεμένοι όλοι θα κραχάξεις χωρίς ίσως να έχει συνείδηση τι σημαίνει απεργία που δε βγαίνει, τι σημαίνει παιδί στο διπλανό δωμάτιο να ζητά φαγητό, βιβλία, παιχνίδια.

Θα συνεχίσεις όμως να μιλάς και να φωνάζεις με το "λαό" γιατί στη τελική δεν είναι ότι έχεις και επιλογή. Την ιστορία τη γράφει η πάλη των πολλών και όχι η δράση των "πεφωτισμένων".

Αυτοδιαχειριζόμενο δίκτυο τραμ στη Βαρκελώνη κατά τον ισπανικό εμφύλιο

Για τον ΣΥΡΙΖΑ έξω απ' το χορό

Για τον ΣΥΡΙΖΑ που γνώρισα και αυτόν που δεν θέλω να γνωρίζω

Θυμάμαι παιδί ακόμα αν και από ΠΑΣΟΚική οικογένεια, με μια γιαγιά φουλ ΠΑΣΟΚ που υπεραγαπώ και που στην ουσία μαζί της πέρασα τα παιδικά μου χρόνια βλέποντας Λάμψη και ομιλίες του Σημίτη, έβλεπα με συμπάθεια αυτό το κίτρινο αστέρι του ΣΥΝ τότε με τις γραμμούλες και αυτή τη κίτρινη μπάρα και ήθελα να ανεβαίνει όλα και πιο ψηλά. Μεγάλωσα βέβαια και η διαίσθηση έδωσε τη θέση της στη γνώση και στη λογική.

3 χρόνια σε σχήμα της Αριστερής Ενότητας, ποτέ όμως στην Αριστερή Ενότητα. Όχι γιατί δεν ήθελα αλλά γιατί αυτή δεν υπήρχε. Ποτέ δεν υπήρξα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Πάντα φίλος. Επίσης ποτέ δεν ταυτίστηκα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τον συμπάθησα. Τον συμπάθησα πολύ, ίσως και να τον αγάπησα όλα αυτά τα πολλά, για τη μικρή μου ζωή, χρόνια.

Αγάπησα το ΣΥΡΙΖΑ που γνώρισα το 2008 με τον Α.Αλαβάνο να βγαίνει και να υπερασπίζεται αυτούς που είχαν πλημμυρίσει την Αθήνα με οργή, και ας πέταγαν και καμμια πέτρα. Αγάπησα το ΣΥΡΙΖΑ που δεν δίσταζε να μπει σε καταλήψεις: στο Info Cafe του Ζωγράφου, στο Βοτανικό Κήπο, στην Αγορά Κυψέλης. Αγάπησα το ΣΥΡΙΖΑ που διάβαζε indymedia για να μάθει τι παίζει, που έβαζε κόσμο στα μπλοκ για να τον γλιτώσει από τους μπάτσους και ας φορούσαν κουκούλες, το ΣΥΡΙΖΑ που στήριξε την απεργία πείνας των μεταναστών στην Υπατεία. Αγάπησα το ΣΥΡΙΖΑ που είπε ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ, που είπε όχι στη λογική της ανάθεσης και ότι μόνο με το λαό στους δρόμους μπορεί να γίνει το οτιδήποτε, που καταλαβαίνει ότι το ζήτημα είναι πριν απ' οτιδήποτε άλλο ταξικό. Αγάπησα το ΣΥΡΙΖΑ που δεν καταδικάζει τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, που βγάζει αγωνιστές από τα κρατητήρια, που τον νοιάζουν οι απεργίες όσο και οι εκλογές (αν όχι περισσότερο), που έρχεται στις συνελεύσεις γειτονιάς, που δεν καπελώνει τίποτα και κανέναν, που τον νοιάζει περισσότερο να γίνουν τα πράγματα παρά να λέει ότι τα έκανε αυτός. Αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει ανοιχτά τα αυτιά του και ακούει για αυτονομία, άμεση δημοκρατία, αποανάπτυξη. Τον ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζεται πάνω απ' όλα στο κίνημα και τους αγωνιστές.

Δεν δεν είναι όμως μόνο αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι και ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ που δεν θέλω να γνωρίσω. Ο ΣΥΡΙΖΑ που νοιάζεται μόνο για τα ψηφαλάκια, ο ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να κάνει την Αριστερή Ενότητα παράταξη, ο ΣΥΡΙΖΑ που νομίζει ότι μπορεί μόνος του και δεν τον νοιάζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που στις γειτονιές εμφανίζεται μόνο στις δημοτικές, που έχει στα ψηφοδέλτια του λαμόγια όπως ο Α.Μητρόπουλος, που δεν έχει θέμα με τις παρέες που κάνει ο "Νέος Αγωνιστής", που ξεχνά τις λαμογιές του Κουρουμπλή, που βλέπει παντού προβοκάτορες και προβοκάτσιες. Είναι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει πρόβλημα με την "καλή" επιχειρηματικότητα, που έχει ξεχάσει το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, που τηρεί κάθε νόμο σα καλό παιδί υπακούοντας στα κελεύσματα του Πρετεντέρη. Ο ΣΥΡΙΖΑ του αρχηγισμού, όπου πλακώνονται για τις καρέκλες και τις υποψηφιότητες, που θέλουν με το στανιό να γίνουν περιφερειάρχες. Είναι εκείνος ο ΣΥΡΙΖΑ που θεωρεί όλους τους αναρχικούς μπάχαλους, που δεν ξέρει τι να κάνει αν δεν έχει γραμμή, που δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει κίνημα, που θέλει να τους κάνει όλους μέλη του σαν άλλο ΚΚΕ, που οργανώνει ένα πατριωτικό και όχι ένα ταξικό μέτωπο. Αυτό τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλω να το γνωρίσω, δεν θέλω να τον ξέρω, δεν θέλω να υπάρξει.

Δεν κάνω μια σύγκριση παρελθόντος και μέλλοντος. Και οι δύο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν σήμερα όπως υπήρχαν και τότε. Ακόμα και μέσα στο ίδιο άτομο. Σα δύο κουβάρια κλωστής μπλεγμένα μεταξύ τους. Ποιος θα μείνει δεν μπορώ να το ξέρω. Να απομυθοποιήσω όμως κάτι. Ο λαός δεν είναι απαραίτητα δεξιός και πρέπει εμείς να πάμε να τον βρούμε. Δεν χρειάζονται εκπτώσεις ή δεξιά πορεία για να τον προσεγγίσουμε και να κερδίσουμε. Χρειάζεται απλά σωστή πορεία, με σεβασμό στο κίνημα και τους ανθρώπους του, με συγκροτημένο πρόγραμμα με τους δικούς μας όμως στόχους όχι αλλoνών. Καλή σας τύχη σύντροφοι.

Ένα παστίτσιο για τη Χρυσή Αυγή

Οι περισσότεροι ίσως θα γνωρίζετε για τη σύλληψη του "γέροντος Παστίτσιους", ενός χρήστη του facebook που σατίριζε τον γέροντα Παΐσιο. Ο γέροντας Παΐσιος για όσους δεν ξέρουν ήταν ένας μοναχός, που δεν έχει αναγνωριστεί από την επίσημη εκκλησία ως άγιος ή κάτι τέτοιο, και που αποτελεί ένα φολκλόρ στοιχείο της ελληνικής συντηρητικής χριστιανοδεξίας. Το πρόσωπο του διακινείται στη σφαίρα του ΛάΟΣ, Ελένη Λουκά, ΤηλεΆστυ και τις ανάλογες φυλλάδες εδώ και χρόνια με τρόπο που απαξιώνει πλήρως και την όποια αξία μπορεί να έχει ο ίδιος ο μοναχός και το έργο του για τους κύκλους των θρησκόληπτων. Το θέμα της σύλληψης ξεσήκωσε αρχικά το twitter και εν συνεχεία όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους του internet μέχρι που έφτασε να βγάλει ανακοίνωση και ο ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστικό είναι ότι το hastag #FreeGeronPastitsios έφτασε να είναι νούμερο 2 στο twitter παγκοσμίως! Τι όμως συνέβη και ο ιδιοκτήτης μιας απλής σατιρικής σελίδας στο facebook, από τις χιλιάδες που υπάρχουν, έφτασε να συλληφθεί από την αστυνομία για βλασφημία; Αρχικά τράβηξε τη προσοχή πάνω δημιουργώντας μια πολύ πετυχημένη τρολιά που πλήγωσε πολύ τους εθνικοχριστιανικούς κύκλους. Αυτό στην ουσία έκανε τη Χρυσή Αυγή να τον εντάξει στο σχεδιασμό της.


Η (και) χριστιανική Χρυσή Αυγή

Η Χ.Α. προσπαθώντας να καλύψει όλο το φάσμα της ελληνικής δεξιάς καμώνεται πως τα συνδυάζει όλα. Βάζει μέσα τα πάντα: χούντα, βασιλιάς, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Παναγία, Μπουμπουλίνα, Ναζί, Παγανισμός, Μεταξάς, τάγματα ασφαλείας, παλιός Καραμανλής, ευρώ, εθνικοί ευεργέτες, αντισημιτισμός, θεωρίες συνομωσίας, Soros.  Όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα και πολλές φορές αντιφατικά μεταξύ τους πράγματα που "μιλάνε" στη καρδία του δεξιού ακροατηρίου. Έτσι ,η παγανιστική κατα τ'άλλα Χ.Α., προσπαθεί να προωθήσει την εκχριστιανοποίηση της για να κερδίσει όλο αυτό το χριστιανοσυντηρητικό κόσμο του ΛάΟΣ. Στα πλαίσια της προσπάθειας αυτής εντάσσεται και η ερώτηση στη Βουλή του βουλευτή της Χ.Α. Χρήστου Παππά για το γέροντα Παστίτσιο στο facebook με την οποία ζητάει τη παραδειγματική τιμωρία του από το Υπουργείο Δημοσίας Τάξης. Ερώτηση που κατά τη δική μου γνώμη (και της μισής Ελλάδας εδώ που τα λέμε) είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη σύλληψη του χρήστη.


Το πραγματικά ανησυχητικό

Τι όμως συνδέει την ερώτηση με τη σύλληψη; Ήταν αποτέλεσμα απλής πολιτικής πίεσης, δημοσιοποίησης ή κάτι παραπάνω; Το Υπουργείο Δικαιοσύνης και η εκκλησία της Ελλάδος δηλώνουν άγνοια για το θέμα και υποστηρίζουν ότι η σύλληψη δεν προέκυψε από δική τους προτροπή ή δράση. Και το χειρότερο είναι ότι τους πιστεύω. Νομίζω ότι είναι προφανές πλέον ότι η σύλληψη έγινε με απευθείας εντολή της Χρυσής Αυγής σε κύκλους της αστυνομίας που η ίδια ελέγχει με σκοπό τη πολιτική εκμετάλλευση. Και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό της υπόθεσης: Η Χρυσή Αυγή ελέγχει κομμάτια του κρατικού μηχανισμού και έχει τη δυνατότητα να συλλάβει όποιον θέλει με τη πλήρη ανοχή της κυβέρνησης. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες για το τι θα κάνει αν πότε αποκτήσει την ίδια τη κρατική εξουσία. Είναι για μένα προφανές ότι ο γέροντας Παστίτσιος θα αθωωθεί πανηγυρικά μιας και δεν είναι ακόμα τόσο ξεφτιλισμένο το ελληνικό δικαστικό σύστημα. Αλλά η Χ.Α. την πολιτική της δουλεία θα την έχει κάνει. Θα έχει αναδειχθεί ως αποτελεσματικότατος εκπρόσωπος των εθνικιστοχριστανικών κύκλων (ούτε βδομάδα δε πέρασε από την ερώτηση) και θα έχει πάλι την ευκαιρία να κράζει το δικαστικό σύστημα ως άντρο κοσμικών θολοκουλτουριάριδων, κάτι που επίσης "πουλάει" στο ακροατήριο της.

Το πραγματικά εξωφρενικό

Η πόρτα του παραλόγου έχει ανοίξει για τα καλά και η τρέλα μας χαιρετά από μέσα χαρωπά. Τα μέλη της Χρυσής Αυγής βγαίνουν παγανιά φορώντας τα μπλουζάκια του κόμματος και δέρνουν, μαχαιρώνουν, τραμπουκίζουν, σκοτώνουν και δεν τους ακουμπάει κάνεις. Οι δίκες χρυσαυγιτών (Σκορδέλη, Κασσιδιάρη) αναβάλλονται συνεχώς. Η Χρυσή Αυγή σε επίσημες τοποθετήσεις της και όλα τα γύρω από αυτής blog και εφημερίδες κάνουν συστηματικά κηρύγματα μίσους ξερνώντας ρατσιστικό οχετό και καλώντας συνεχώς σε βίαιες και παράνομες πράξεις και πάλι δεν τρέχει τίποτα. Εδώ η ίδια η Ν.Δ. υιοθετεί συνεχώς όλο και περισσότερα στοιχεία από τη ρητορική της Χ.Α. με πρώτο τον Ν.Δένδια. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά συλλαμβάνεται ένας χρήστης του facebook για βλασφημία! Μιλάμε ή για τρέλα ή για σκοπό. Και επειδή η ερμηνία για τρέλα (ή για ανικανότητα) δεν είναι παρά αποπροσανατολιστικές μπούρδες τύπου Πρετεντέρη είναι προφανές ότι υπάρχουν σκοπιμότητες.

Οι κεντρώοι (;;) δημοσιογράφοι πάλι ταυτίζοντας αριστερά και νεοναζί μιλάνε για τα δύο άκρα που το κράτος πρέπει να πατάξει. Τα γιαούρτια, οι απεργίες και οι οικολογικές διαδηλώσεις ταυτίζονται με τα ρατσιστικά μαχαιρώματα.  Χρησιμοποιούν το φασισμό ενάντια στην αριστερά αλλά και ο ίδιος ο φασισμός τους χρησιμοποιεί. Είναι επικίνδυνα παιχνίδια αυτά. Λένε ότι καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται. Ψεύδονται όμως γιατί τη κρατική βία δεν τη καταδίκασαν ποτέ. Και όποιος ταυτίζει τη βία που προκύπτει από τον αγώνα των μαζών για κοινωνική απελευθέρωση με τη βία του φασισμού έχει ήδη διαλέξει στρατόπεδο και απλά μας το κρύβει. Ας πάει λοιπόν να συναντήσει το Λουδοβίκο στα ανάκτορα, να καταδικάζει από εκεί τη βία της γαλλικής επανάστασης. Και μπορεί εμείς τις γκιλοτίνες να τις στείλαμε στο παλιατζίδικο αλλά ο φασισμός δεν θα λυπηθεί ούτε αυτόν, τον καλύτερο σφουγγοκωλάριο του. 

Τα νέα μέτρα, φέρνουν νεύρα

“Η τρόικα δεν δέχεται τα μέτρα που προτείνει η κυβέρνηση και βάζει πάλι στο τραπέζι την αύξηση της εργάσιμης εβδομάδα στις 6 μέρες και 15.000 απολύσεις στο δημόσιο μέχρι το 2013 . Υπάρχει κίνδυνος να καθυστερήσει επικίνδυνα η επόμενη δόση” κεντρικό δελτίο Real FM 11.9.12

Και έτσι βρέθηκα μεσημεριάτικα να φωνάζω στη ραδιοφωνική μου συσκευή και στο Ν.Χατζινικολάου. Και ήταν οργή. Οργή όχι τόσο ταξική όσο οργή ενάντια σε κάτι που σου φαίνεται παράλογο. Κάκιστα. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Αυτά που κάνουν η Τρόικα και οι (συγ)κυβερνήσεις, ακόμα και αν φαίνονται παράλογα, μόνο τέτοια δεν είναι. Τα πάντα είναι θέμα στοχοθεσίας.

 

Τα κανάλια τα δύο αυτά χρόνια βρήκανε διάφορους τρόπους για να διηγηθούν αυτό που συμβαίνει. Αρχικά το βάφτισαν σωτηρία και μίλησαν για το σπάταλο κράτος και την ανάγκη δημοσιονομικής προσαρμογής. Όμως η μείωση του κατώτατου μισθού καμία σχέση δεν έχει με τα δημοσιονομικά. Αρχίσανε τότε πάλι να πιπιλάνε τη κλασσική καραμέλα για δομικές μεταρρυθμίσεις νεοφιλελεύθερης έμπνευσης προς όφελος της ανταγωνιστικότητας. Όμως και αυτή η καραμέλα λιώνει γρήγορα καθώς και η χώρα κατρακύλησε και φέτος στο πίνακα ανταγωνιστικότητας και διότι το βιοτικό επίπεδο Βουλγαρίας δεν φαντάζει και τόσο ελκυστικό... Πλέον ο κυρίαρχος λόγος ακούγεται όλο και πιο κενός, όλο και πιο παράλογος στη προσπάθεια του να κρύψει μια αλήθεια που τόσο πολύ θέλει να ξεχάσουμε: υπάρχουν τάξεις με διαφορετικά συμφέροντα. Τάξεις που βλέπουν τη κρίση σαν ευκαιρία για επιβάλλουν το πιο σκληρό νεοφιλελευθερισμό και να αυξήσουν το περιθώριο κέρδους τους και τάξεις που παλεύουν για ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής.

Μια άλλη αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα πέρασε την Αργεντινή και είναι πλέον η χώρα με τη μεγαλύτερη σε χρόνο και σε βάθος ύφεση στη σύγχρονη ιστορία σε καιρό ειρήνης. Μια βόλτα στους δρόμους της πληγωμένης Αθήνας αρκεί για να δει κανείς το μέγεθος της καταστροφής. Η φρίκη είναι ήδη εδώ. Χειρότερο χειμώνα έχει να ζήσει αυτή η πόλη εδώ και πολλά χρόνια. Και τα κανάλια πλέον παίζουν μόνο με μπαμπούλες: η έξοδος από το ευρώ, η απομόνωση της χώρας, το χάος. Αλλά αν οι τσέπες είναι άδειες είτε έχουμε ευρώ είτε δραχμή πάλι άδειες είναι. Η φόδρα μένει φόδρα ασχέτως νομίσματος

Τα ψέμματα τελειώσαν. Καπιτάλες ντόπιοι και ξένοι δεν λένε να βάλουν νερό στο κρασί τους. Η επαναδιαπραγμάτευση ήταν, όπως ήταν και αναμενόμενο, μια προεκλογική μπούρδα. Λίγες βδομάδες αρκούσαν για να γυρίσουμε στο καθιερωμένο μοτίβο περί δεσμεύσεων, ευρωπαϊκών πιέσεων και ανάγκη να παρθούν τα μέτρα για να μη χαθεί η δόση... Ακόμα και αν λέει ο Γιούνκερ ότι “δεν μπορούμε να προκαλέσουμε και ανθρωπιστική κρίση στην ελλάδα” ξέρει ότι ήδη την έχουν προκαλέσει και καθόλου δεν τους ενδιαφέρει. Νομίζω ήρθε επιτέλους η ώρα να στυλώσουμε τα ποδάρια μας και να πούμε σα λαός φτάνει πιά. Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, είτε με πλήρη αναστολή πληρωμών είτε όχι αυτή η πολιτική που τα παίρνει από τους πολλούς και τα δίνει στους λίγους πρέπει να σταματήσει. Η μείωση των μισθών, οι ιδιωτικοποιήσεις, η διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων, η πραγματική λεηλασία του εισοδήματός των εργαζομένων δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν το αντέχουμε.  Και δεν πα να γκρινιάζει ο Σόιμπλε και το Focus και το Spiegel και το κάθε απόβρασμα. Και ας φωνάζει ο Σαμαράς και ο κάθε Σαμάρας ότι πρέπει να ξανακερδίσουμε την “εμπιστοσύνη των αγορών”.

Η δουλικότητα του πολιτικού προσωπικού είναι σοκαριστική. Πάνε και καλά να διαπραγματευτούν τα 11,5 δις μέτρα και αντί να βάζουν αυτοί κόκκινες γραμμές βάζει η τρόικα. Ουτε τα προσχήματα δηλαδή. Και μας πετάνε κάτι τρέλες όπως το εξαήμερο που δεν πρόκειται να γίνουν, για να εμφανίζεται να πανηγυρίζει μέτα ο Πρετεντέρης ανακουφισμένος στο δελτίο...  Όσο για τη δόση του δανείου, από τα 31 δις τα 25 θα πάνε στην επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Στη χρηματοδότηση δηλαδή των τραπεζών με δημόσιο χρήμα (γιατί τα δανειζόμαστε τα λεφτά δεν μας τα χαρίζουν)  και χωρίς να δοθούν καν μετοχές με δικαίωμα ψήφου ως αντάλλαγμα. Ας πάει λοιπόν να χαθεί η τρόικα και η κάθε τρόικα. Άντε μη με πιάσουν ακόμα και μένα τα αντιιμπεριαλιστικά μου...

Αλλά όχι, η απάντηση πρέπει να’ναι πανευρωπαϊκή. Να καταλάβουν και οι άλλοι Ευρωπαίοι ότι ο κόσμος στην Ελλάδα πεθαίνει κυριολεκτικά και ότι οι πλούσιοι είναι αυτοί που πρέπει να πληρώσουν. Ότι δεν χωριζόμαστε σε τεμπέληδες Έλληνες και δουλευταράδες Γερμανούς αλλά σε πλούσιους και φτωχούς σε κάθε χώρα. Και να είναι σίγουροι ότι η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα δεν θα σταματήσει εδώ αλλά θα συνεχίσει και βόρια. Η νότια Ευρώπη ως νότια Αμερική. Αυτοί αντιστάθηκαν. Εμείς;

Έχουμε πόλεμο, μη το γελάς μωρό μου

Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
ποτὲ δὲ λένε τὴν ἀλήθεια
ὁ κόσμος ὑποφέρει καὶ πονᾷ
κι ἐσεῖς τὰ ἴδια παραμύθια
Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
εἶναι πολὺ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν σὲ σοκολατόπαιδα
μὰ δὲ ταιριάζουνε γιὰ μένα

Ντίνος Χριστιανόπουλος



Και έτσι με ένα στεναγμό τελειώσαν όλα. Όλες οι ελπίδες ότι είμαστε οι πολλοί, οι περισσότεροι, το 90%. Οι ελπίδες ότι όλοι οι γείτονες μας είναι μαζί μας, όλοι οι συμφοιτητές μας είναι μαζί μας, όλοι οι συγγενείς μας είναι μαζί μας, όλοι οι συνάδελφοι μας είναι μαζί μας.
Δεν είναι και ούτε μας πρόδωσαν. Πάντα έτσι ήταν.

Ίσως πράγματι να είναι στα αλήθεια μαζί μας αλλά να μη το έχουν καταλάβει ακόμα. Ακόμα....
Ο χρόνος μας όμως εσώθη. Πλέον μιλάμε για τις ζωές μας. Δεν υπερασπιζόμαστε ένα παρκάκι, τα δωρεάν συγγράμματα, τη μια μέρα παραπάνω άδεια. Ζωές.

Άνθρωποι, οικογένειες κατεστραμμένες και όνειρα γκρεμισμένα. Νεκροί.
Ναι μάλλον έχουμε πόλεμο. Αυτή είναι η αλήθεια.

Και η συζήτηση στα κανάλια για τη μακροοικονομία, το ευρώ, την ανταγωνιστικότητα, τις "αναγκαίες δομικές μεταρρυθμίσεις" νεοφιλελεύθερης εμπνεύσεως φαντάζουν τόσο μικρές και γελοίες μπροστά στο δράμα που εξελίσσεται στους δρόμους αυτής της πόλης. Δεν έχουν να υποσχεθούν ένα καλύτερο αύριο. Μόνο αποφυγή μιας καταστροφής που έχει ήδη επέλθει.

Γελοίος και ο κάθε Βενιζέλος και Σαμαράς, ο κάθε πολιτικάντης της δεκάρας που αγορεύει με μια απίστευτη αλαζονεία. Λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα.

Τα media κάθε μέρα που περνά όλο και πιο στρατευμένα για να κουρκουτιάσουν τα μυαλά των τηλεθεατών. Πόσα ψέμματα...

Τα αστεία τέλειωσαν όμως. Είτε το χεις καταλάβει είτε όχι έχουν ήδη επιλέξει για σένα το στρατόπεδο που είσαι. Ο διαχωρισμός είναι πριν απ' οτιδήποτε άλλο ταξικός. Και όχι δεν θα σε ρωτήσω τι ψήφισες.

Τι ειρωνεία. Να χρειάζεσαι τις "κότες" για να τα καταφέρεις.

Και ο χρόνος να τελειώνει.

Οι ζωντανοί παρακαλώ να προσέλθουν. Έχουμε επιστράτευση.

Όταν ψήφισες

Όταν ψήφισες ανθρώπους που είναι αποδεδειγμένα κλέφτες και θα πρεπε να δικάζονται

Όταν ψήφισες ανθρώπους που μας έχουν πει χιλιάδες ψέμματα
Όταν ψήφισες ανθρώπους που έχουν πετάξει τόνους λάσπης
Όταν ψήφισες ανθρώπους που θέλουν να κλείσουν άλλους ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης
Όταν ψήφισες ανθρώπους που χρησιμοποίησαν τη διαφθορά για να εκλεγούν ενώ λένε ότι θα τη πολεμήσουν
Όταν ψήφισες ανθρώπους που εξαγοράζουν ψήφους
Όταν ψήφισες ανθρώπους που προμοτάρουν τους νοσταλγούς των ναζί

Όταν ψήφισες ανθρώπους που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και μας εκβιάζουν
Όταν ψήφισες ανθρώπους που έχουν κάνει τη δημοκρατία μας φάρσα
Όταν ψήφισες ανθρώπους που δεν έχουν πρόβλημα μ΄ αυτό
Όταν ψήφισες ανθρώπους που πολιτεύονται ξεκάθαρα ως διαπλεκόμενοι
Όταν ψήφισες ανθρώπους που έχουν πάρει χιλιάδες μίζες
Όταν ψήφισες ανθρώπους που έχουν κάνει το Σύνταγμα στο όποιο υποτίθεται ότι πιστεύουν κουρελόχαρτο
Όταν ψήφισες ανθρώπους για να έχεις τα κονέ και τις θέσεις

Όταν ψήφισες τους ανθρώπους εκείνους που έχουν κάνει τη ζωή μας κόλαση

 δεν σεβάστηκες τον εαυτό σου
αλλά ούτε εμένα σεβάστηκες

και αφού δεν με σεβάστηκες θα πρέπει να με φοβάσαι. Έτσι πάει.

Δεν θα σου κάνω τη χάρη να φύγω.

Θα κατηγορήσεις εμένα για ότι γίνει. Αλλα δεν ήταν δικιά μου επιλογή. Δικιά σου ήταν.
Κρύψου. Έρχομαι.

το τραγουδι το δα απο τν Άκη

Ο κατάλογος της λάσπης

Λάσπη, τρομοκρατία, φόβος. Το τελευταίο καιρό έχω σαστίσει με το πως λειτουργούν τα ΜΜΕ. Θα μου πεις δεν ήξερες; Ήξερα αλλά τέτοιο πράγμα δεν το περίμενα. Όλα τα κανάλια, όλες οι εφημερίδες, όλα τα καθεστωτικά site ξερνάνε κάθε μέρα έναν απίστευτο οχετό λάσπης με μπόλικο παραλογισμό και διαστρέβλωση ενάντια σε οτιδήποτε αντιμνημονιακό και κατά κύριο λόγο ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ έχουν ξεπεράσει τον εαυτό τους.  Είναι τόσες πολλές οι περιπτώσεις εμετικής λασπολογίας και τρομοκράτησης που έχω χάσει τα αυγά και τα πασχάλια! Θα προσπαθήσω όπως μπορώ να καταγράψω κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις αλλά και πάλι θα είναι σταγόνα στον ωκεανό:


#1 Ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει που δεν έγινε κυβέρνηση

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείτε μετεκλογικά με τον εξής παράδοξο τρόπο: φταίει που δεν άλλαξε τις προεκλογικές του θέσεις και δεν έκανε συγκυβέρνηση με τη ΔΗΜΑΡ και τους μνημονιακούς. Εκτός του είναι γελοίο να κατηγορείς κάποιον επειδή έμεινε πιστός στη θέση του είναι και παράλογο να λες κάτι τέτοιο γιατί κυβέρνηση θα μπορούσε να γίνει και χωρίς το ΣΥΡΙΖΑ. Οι έδρες έφταναν άνετα μόνο με τη ΔΗΜΑΡ απλώς θέλανε να βάλουν το ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει απόψεις και να μην μπορεί να αποτελεί πια φορέα έκφρασης της λαϊκής αποδοκιμασίας. Να πάψει δηλαδή να είναι επικίνδυνος για τα σχέδια τους



#2 Ο Στρατούλης και οι καταθέσεις

Έπαιξε και στα κανάλια και σε πάρα πολλά site ότι ο βουλευτής τους ΣΥΡΙΖΑ Δ.Στρατούλης είπε ότι "θα δεσμεύσει τις καταθέσεις". Αυτό αποτελεί μια πρωτοφανή διαστρέβλωση. Ο ίδιος είπε ότι  [μια κυβέρνηση της Αριστεράς] "θα εγγυηθεί τις καταθέσεις και θα τις χρησιμοποιήσει για την ανάπτυξη". Πως το "εγγυηθεί" έγινε "δεσμεύσει" μόνο οι πουλημένοι δημοσιογράφοι το ξέρουν... Και αντιτείνουν μετά οι πανέξυπνοι μνημονιακοί "μα λέει θα τις χρησιμοποιήσει". Μα ρε κουτορνίθια και τώρα τα λεφτά που νομίζεται ότι είναι; Μέσα στις θυρίδες; Δανεισμένα είναι απλά δεν χρησιμοποιούνται για την ανάπτυξη της οικονομίας αλλά για να βγάζουν λεφτά οι τραπεζίτες. Αυτός είναι ο ρόλος ενός δημόσιου τραπεζικού συστήματος να χρηματοδοτεί με γνώμονα τις ανάγκες της παραγωγής και όχι τη κερδοφορία των τραπεζιτών.


#3 Οι 127 ΠΑΣΟΚοι, ο Λαλιώτης και ο Φωτόπουλος

Και επειδή οι μνημονιακοί δεν καταλαβαίνουν από ιδεολογίες ως οπαδοί της μετανεωτερικότητας είπανε να τη πούνε στο ΣΥΡΙΖΑ και από τ' αριστερά! Έτσι άρχισαν οι κατηγορίες ότι μετα την εκλογική άνοδο του κόμματος έχει πάει εκεί "όλο το βαθύ ΠΑΣΟΚ". Υπάρχουν όντως στελέχη του ΠΑΣΟΚ που πήγαν στο ΣΥΡΙΖΑ όπως η Σακοράφα, ο Κουρουμπλής, ο Μητρόπουλος, ο Τσουκαλάς. Αλλά αυτοί ήταν καιρό τώρα και εξελέγησαν και βουλευτές (όχι ότι μερικοί εξ αυτών δεν μου κάθονται στο στομάχι).  Οι κατηγορίες ωστόσο δεν γίνονται γι' αυτό. Καλά για Λαλιώτη και Φωτόπουλο δεν θα πω τίποτα καθότι μόνο και στη σκέψη γελάω. Ύστερα κράζουν για τους 127 πρώην και νυν ΠΑΣΟΚους που βγάλαν κείμενο στήριξης στο ΣΥΡΙΖΑ. Στήριξη δώσανε όπως και η Λ.Κατσέλη δεν πήρανε ούτε θέσεις σε ψηφοδέλτια ούτε φτιάξανε κάποιο κοινό πρόγραμμα με το ΣΥΡΙΖΑ. Τι να τους κάνουν να τους φιμώσουν για να μη δηλώσουν στήριξη; Εν τω μεταξύ το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άνοιξε τα ψηφοδέλτια του, είναι ακριβώς ίδια με της προηγούμενης αναμέτρησης οπότε θέμα μεταγραφών εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει!



#4 Ο Βαρεμένος , ο Γεωργιάδης και το ρίσκο

Ο Γ.Βαρεμένος (ο δημοσιογράφος) βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Αιτωλοακαρνανία λέει απευθυνόμενος στο βουλευτή του ΚΚΕ Ν.Σοφιανό ότι "είναι μιζέρια όταν παίρνουμε ρίσκα να διεκδικήσουμε κυβέρνηση το ΚΚΕ μόνο να κατηγορεί". Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει (όπως συνήθως συμβαίνει στους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ στη TV) και πετάγεται ο Α.Γεωργιάδης φωνάζοντας κατά τον αγαπημένο του τρόπο. "Ώστε ρισκάρεται ε; Ώστε παίζεται τη μοίρα της χώρας στα ζάρια;; Ώστε παίζεται στη τύχη το αν θα μας βγάλουν από το ευρώ!!!". Το μόνο που έχω να προσθέσω σε αυτό είναι FACEPALM....


#5 Ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει που φτάσαμε ως εδώ

Ο Π.Σκουρλέτης εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ στο Mega κοίταγε με ειλικρινή απορία τη Φ.Γεννηματά του ΠΑΣΟΚ να λέει για τις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ που φτάσαμε ως εδώ, που υπάρχει γραφειοκρατία και διαφθορά. Μαζί του και εγώ παρακολουθούσα το θέατρο του παραλόγου... Ακόμα και ο Π.Τσίμας ήταν έτοιμος να σκάσει στα γέλια με αυτά που άκουγε. Ούτε λίγο ούτε πολύ αυτοί που κυβέρνησαν το τόπο τα τελευταία 30 χρόνια κατηγορούν ένα κόμμα που δεν κυβέρνησε ποτέ (που στην ουσία δεν υπήρχε και πιο παλιά για να λέμε την αλήθεια) για όλα τα δεινά μας ενώ οι ίδιοι (ακριβώς οι ίδιοι και ως φυσικά πρόσωπα) παρουσιάζονται ως σωτήρες που θα μας σώσουν από τα δείνα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Bonus track: ο κύριος Βενιζέλος, αυτός καλέ που διεκδικεί τη πρωθυπουργία για το ΠΑΣΟΚ, είναι ο νομοθέτης του καταπληκτικού νόμου περί ευθύνης υπουργών! Πουλάμε τρέλα! Ποιος αγοράζει;;;



#6 Η Ντόρα και η 17Ν


Από τις πιο εμετικές λασπουργιές είναι αυτή της Ντόρας Μπακογιάννη για τη 17Ν. Ουσιαστικά χρησιμοποίησε τον θάνατο του ίδιου της του συζύγου για πολιτικά οφέλη (όπως θα μου πεις τον χρησιμοποιεί τόσα χρόνια και δεν έχει αλλάξει όνομα). Κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι στελέχη του υπήρξαν μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη της 17Ν. Πράγματι 2 στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν μάρτυρες υπεράσπισης ενός κατηγορούμενου  στη δίκη που τελικά αθωώθηκε και σε 1ο και σε 2ο βαθμό. Ένα τρίτο στέλεχος ήταν μάρτυρας υπεράσπισης του συμφοιτητή του Α.Γιωτόπουλο. Αφήνοντας στην άκρη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε τότε και ότι είναι απαράδεκτο να κατηγορείς κάποιον επειδή υπήρξε μάρτυρας υπεράσπισης θα μιλήσω για το λογικό άλμα που κάνει η Ντόρα. Θεωρεί ότι επειδή κάποιος που μετά μπήκε στο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίστηκε κάποιο μέλος της 17Ν συμφωνεί με όλη τη δράση της οργάνωσης και κατά συνέπεια και ότι ο μελλοντικός του πολιτικός φορέας συμφωνεί με τη δράσης της οργάνωσης. Μα το Δία δηλαδή. Με αυτή τη λογική, όπως επισήμανε και ο κ.Στρατούλης στον ΑΝΤ1, τι να βρει να πει κανείς για τα στελέχη της ΝΔ που υπερασπίστηκαν το μέλος της ΝΔ Καλαμπόκα που δολοφόνησε τον Νίκο Τεμπονέρα. Κι όμως τίποτα δεν θα βρει η αριστερά να πει γιατί σε ένα πολιτισμένο κόσμο το να είσαι μάρτυρας υπεράσπισης κάποιου δεν είναι μεμπτό και η αριστερά φαίνεται να ανήκει σε εναν κομματάκι πιο πολιτισμένο κόσμο από τη ΝΔ.



#8 Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να πουλήσει τη ΔΕΗ,ΟΠΑΠ,ΕΛΠΕ

Η λασπουριά αυτή που πέταξε ο Άδωνις Γεωργιάδης στην εκπομπή του Ν.Ευαγγελάτου είναι τόσο γελοία που μπορεί να χαρακτηριστεί και ως τρολιά. Πήγε και βρήκε μια δήλωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ.Σταθάκη σε κάποιο ξένο μέσο την οποία ο ίδιος ερμήνευσε ως δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ ότι θέλει να πουλήσει τη ΔΕΗ, τον ΟΠΑΠ και την ΕΛΠΕ. Η ακριβής φράση στα αγγλικά ήταν ως εξής [η ΔΕΗ, ο ΟΠΑΠ και η ΕΛΠΕ] "are the real three companies that me have to privatise?". Το προφανώς ρητορικό ερώτημα του κ.Σταθάκη μεταφράζεται από τον ΣΚΑΙ ως "πρέπει να συζητήσουμε αν πρέπει να τις ιδιωτικοποιήσουμε". Η πρώτη λαθροχειρία έχει γίνει. Ακόμα και έτσι όμως ο Ν.Ευαγγελάτος προσπαθώντας να κρατήσει τα προσχήματα φαίνεται δύσπιστος "μα δεν λέει ότι θέλει να τις πουλήσει". "Όχι", του αντιτείνει ο κ.Γεωργιάδης, "είναι φανερό ότι θέλει να τις πουλήσει απλά το λέει έτσι για να κερδίσει ψήφους. Το λέει όπως όλοι μας!". Ο αρμόδιος τεχνικός του ΣΚΑΙ φαίνεται να συμφωνεί και η λεζάντα από κάτω γράφει ξεκάθαρα "Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πουλήσει ΔΕΗ,ΟΠΑΠ,ΕΛΠΕ". Εν τω μεταξύ η φάση είναι τελείως γελοία γιατί πρέπει να είσαι στούρνος για να μη καταλάβεις ότι ο Σταθάκης προσπαθεί σε όλη του τη συνέντευξη να πείσει ότι δεν πρέπει να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις. Από τις πιο άκομψες λάσπες που έχουν πεταχτεί από ΝΔ...


αυτό είναι ένα μικρό δείγμα. φοβάμαι ότι ο αριθμός θα συνεχίσει να μεγαλώνει ...

Ο ΣΚΑΙ για την Αθήνα

Κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΙ χθες το βράδυ (26.5.12). Ρεπορτάζ για τις δράσεις ΣΚΑΙ και δήμου στο Κεραμεικό για την "ανάδειξη" της περιοχής. Στην ουσία έκαναν 3 ραδιοφωνικές εκπομπές και φύτεψαν κάποια δεντράκια. Τζάμπα διαφήμιση δηλαδή.


[min 47:00]  Η παρουσιάστρια βάζει το θέμα "συζητώντας με καλλιτέχνες για το πως είναι να δουλεύουν και να δημιουργούν σε μια περιοχή με σοβαρά προβλήματα όπως ναρκωτικά, πορνεία, και εγκληματικότητα"
Στο παράθυρο μια ιδιοκτήτρια γκαλερί: "Κινούνται πάρα πολλά χρήματα εδώ ελεύθερα και δεν υπάρχει κανένας να τους ενοχλήσει, να τους κλείσει, να τους πιάσει, να τους συλλάβει.  Δεν τους ενοχλεί κανείς. Γίνονται όλο και πιο δύσκολα τα πράγματα για να καταφέρουμε να μείνουμε ή όχι." Από πίσω εικόνες με ναρκομανείς.

Κάτι ξενίζει. Για τα ναρκωτικά, τη πορνεία, την εγκληματικότητα βρήκαν να ρωτήσουν μόνο τους ιδιοκτήτες μια γκαλερί; Και με το ναρκομανή; Τους γονείς του ναρκομανή; Τη πόρνη; Τα παιδιά που έχουνε μπλεχτεί σε συμμορίες; Οι κάτοικοι; Αυτοί οι άνθρωποι που είναι άμεσα συνδεδεμένοι με τα παραπάνω δεν αφορούν τον ΣΚΑΙ και το δήμο; Δεν νοιάζονται για τη κατάληξή τους ή τη γνώμη τους; Σημασία έχει μόνο το "δράμα" της ιδιοκτήτριας γκαλερί;

Φυσικά. Νοιάζονται για τη πόλη όπως νοιάζονται για τις επιχειρήσεις τους. Νοιάζονται για τα κέρδη και όχι για τους εργαζόμενους της. Αντίστοιχα νοιάζονται για την εικόνα και την επιχειρηματικότητα της πόλης και όχι για όσους ζουν σε αυτήν. Όποιους δεν έχουν να καταναλώσουν δεν τους θεωρούν καν ανθρώπους.

Οι εξαθλιωμένοι είναι απλώς μια άσχημη εικόνα στο ντεκόρ που πρέπει να φύγει, να εξαφανιστεί. Και τότε θα έχουμε μια υπέροχη πόλη, χωρίς ναρκομανείς καθώς θα έχουνε πεθάνει, χωρίς μετανάστες καθώς θα έχουν κλειστεί σε στρατόπεδα, χωρίς πόρνες και εγκληματίες καθώς θα τους έχουμε κρύψει σε συνοικίες-σκουπιδότοπους, χωρίς φτωχούς και αστέγους καθώς θα έχουν πεθάνει από το κρύο και τη πείνα. Κανείς δεν θα χαλάει τη μόστρα της Αθήνας. Να πάνε πνιγούν οι κάτοικοι, ζήτω τα κτίρια!

Λίγο αργότερα κατέβηκα και ο ίδιος στο Κεραμεικό. Στη Τεχνόπολις για το 10ο φεστιβάλ Jazz. Κόσμος πολύς, η είσοδος δωρεάν. 

Η πόλη ή θα είναι για όλους μας ή δεν θα είναι για κανέναν.

Ξεχνούν φαίνεται οι "αναμορφωτές της Αθήνας" ότι οι φωτιές από τα προάστια λάμπουν πολύ πιο δυνατά από το όμορφα φώτα του Σικουάνα ή του Τάμεση.

Νεοφιλελεύθερος λαϊκισμός

o Σαμαράς έταξε στη σημερινή του ομιλία (26/5/2012) :

-150.000 νέες θέσεις εργασίας το χρόνο

-50.000 θέσεις εργασίας μόνο στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού

-μείωση της ανεργίας στο μισό μέσα σε ένα χρόνο

-όλα αυτά με δραστική μείωση των φόρων σε πολίτες και επιχειρήσεις

-και απόδοση άμεσα όλων των χρημάτων που χρωστά το δημόσιο σε ιδιώτες


σχόλιο: αυτοί οι αριστεροί είναι φοβεροί λαϊκιστές


α και φυσικά για όλα όσα έγιναν μέχρι τώρα φταίει η Αριστερά.
ζήτω η Κίνα και το Βιετνάμ που ζητούν επενδύσεις (omg - το είπε).

Εκλογές: Φωτιά στα αστικά επιτελεία

Για όσους δεν έχουν δει τα τελικά αποτελέσματα :

ΝΔ 18,88 %

ΣΥΡΙΖΑ 16,76 %
ΠΑΣΟΚ 13,19 %
Ανεξάρτητοι Έλληνες 10,59 %
ΚΚΕ 8,47 %
Χρυσή Αυγή 6,97
ΔΗΜΑΡ 6,10 %
Οικολόγοι 2,93 %
ΛάΟΣ 2,90 %









Η κατανομή των εδρών είναι: ΝΔ 108, ΣΥΡΙΖΑ 52, ΠΑΣΟΚ 41, Ανεξ Ελληνες 33, ΚΚΕ 26, Χρυσή Αυγή 21, Δημοκρατική Αριστερά 19.

Δεν θα σχολιάσω τι έχει συμβεί. Νομίζω πιο ενδιαφέρον έχει να μπούμε στη θέση των αστών και να σκεφτούμε (μετά το what the fuck!) τι στο καλό κάνουμε τώρα.

Λύση πρώτη: Κυβέρνηση με τη παρούσα Βουλή

Έχουμε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με λαϊκή νομιμοποίηση της τάξης του 32% και 108+41=149 έδρες λόγω αυτού του καθόλου αντιδημοκρατικού εκλογικού νόμου... Αλλά και πάλι δεν φτάνουν ούτε καν τυπικά. Και να έφταναν και τυπικά δηλαδή με 32% δεν κάνεις κυβέρνηση. Άρα χρειάζονται κάποιον 3ο ή και κάποιον 4ο. Εφόσον ο Καραταζαφύρερ έμεινε εκτός βουλής οι πιο πιθανοί συνεργάτες είναι η ΔΗΜΑΡ και οι Ανεξ Ελληνες. Ποντάροντας στο καιροσκοπισμό και τη μεγαλομανία του Π.Καμμένου θα έλεγα ότι η ΔΗΜΑΡ είναι πιο πιθανό να θυσιαστεί στο βωμό του μνημονίου. Ειδικά κάποια στελέχη όπως ο Γ.Ψαριανός ή οι διάφοροι Σημιτικοί που έχουν βάλει στο κόμμα έτοιμοι είναι για συγκυβέρνηση ακόμα και αν χρειαστεί να αφήσουν την αγκαλιά του Φ.Κουβέλη. Υπάρχει επίσης και η δυνατότητα να σχηματίσουν κυβέρνηση με Χ.Α. a la Hitler αλλά δεν νομίζω να φτάσουν σε τέτοιο ακραίο σημείο.

Επίσης μπορεί να γίνει και κάνα κωμικοτραγικό σενάριο με τον Βενιζέλο να παίρνει ως τρίτος την εντολή και να σχηματίζεται τότε κυβέρνηση με ΝΔ και ΔΗΜΑΡ μπροστά στο φόβο που θα χουν καλλιεργήσει τα ΜΜΕ για "ακυβερνησία"... Και καλά δεν θελαν στην αρχή (όταν είχε την εντολή ο Σαμαράς) και πιέστηκαν και παπαριές...

Λύση δεύτερη: Νέες εκλογές

Αν δεν μπορέσουν να σχηματίσουν κυβέρνηση η εντολή πάει στο Τσίπρα. Αυτός θα πάει σε ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ και θα ζητά συνεργασία. Είτε δεχτούν είτε όχι κυβέρνηση της αριστεράς χωρίς νέες εκλογές δεν γίνεται. Αν λοιπόν δεν σχηματίσει ούτε ο Βενιζέλος κυβέρνηση μας πάνε σε νέες εκλογές. Εκεί πλέον είναι ένα ανοιχτό στοίχημα για τα αστικά επιτελεία. Μπορεί με τους εκβιασμούς από ΔΝΤ και Ε.Ε. , το συνεχές πιπίλισμα από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, το τράβηγμα από το μαλλί των ψηφοφόρων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και με το φόβο της φοβερής και τρομερής "ακυβερνησίας" να ανέβουν τα ποσοστά ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και να μπούνε στη Βουλή τίποτα μνημονιακές σαπίλες (ΛάΟΣ, νεοφιλελεύθεροι) με αποτέλεσμα να σχηματιστεί νέα μνημονιακή συγκυβέρνηση. Αν σκεφτεί κανείς ότι πολλοί ΠΑΣΟΚοι (κοντά 500 χιλιάδες) δεν πήγαν να ψηφίσουν έχουν ελπίδες με αυτό το σενάριο. Αλλά μπορεί να γίνει και το ανάποδο. Να ενωθεί η αριστερά ή να ενωθούν μέρη της αριστεράς ή να πάει όλη η αριστερά στο ΣΥΡΙΖΑ και να βγει πρώτο κόμμα και έτσι να σχηματιστεί αριστερή κυβέρνηση! Εξάλλου η διαφορά ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ για τη πρωτιά δεν είναι παρά 100.000 ψήφοι (2,1%) Λίγο να πάρει από ΚΚΕ,ΔΗΜΑΡ,ΟΙΚ,ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάει βγήκε πρώτος!

Λύση τρίτη: Χοντρά καφριλίκια

Δεν θεωρώ πιθανά τα παρακάτω σενάρια αλλά δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να τα κάνουν. Νοθεία, εξαγορά ψήφων (sorry αυτό το κάνουν ήδη), εξαγορά βουλευτών είναι μέσα στις επιλογές τους.


Λίγα λόγια για τη Χ.Α.

Τα αποτελέσματα της είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά. Δεν χωρά αμφιβολία. Πάντως είναι αλήθεια ότι οι ψηφοφόροι της δεν έχουν τα χαρακτηριστικά νεοναζιστικού ακροατήριο. Και εξηγούμαι. Τα μεγαλύτερα της ποσοστά τελικά η Χ.Α. δεν τα πήρε στις εργατικές συνοικίες με νεαρούς εργάτες, με πολλούς μετανάστες (εκτός από τις πολύ κεντρικές που διατηρεί τη δυναμική των δημοτικών εκλογών). Δεν πήρε δηλαδή αυτό που λέμε τη λαϊκή ψήφο. Τα μεγαλύτερα ποσοστά της τα πήρε στη Κορινθία, τη Λακωνία, την Αργολίδα και το Υπόλοιπο Αττικής μέρη δηλαδή που δεν είναι εργατομάνες και έχουν ελάχιστους εώς καθόλου μετανάστες. Μέρη που ήταν προπύργια της ΝΔ και του ΛάΟΣ, φιλοχουντικές και φιλοβασιλικές περιοχές. Δεν είναι οτι θέλω να καθησυχάσω. Κάθε άλλο. Πρέπει ο αγώνας ενάντια στους φασίστες-νεοναζί να είναι ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ. Απλά ίσως πρέπει να πολεμήσουμε περισσότερο το αντισυστημικό προφίλ που θέλει να καλλιεργήσει η Χ.Α.


Επίλογος

Και προς όλους τους αριστερούς: Μη ξεχνάτε ότι οι ψήφοι δεν σημαίνουν και συνείδηση. Και οι συνειδήσεις είναι που παίζουν ρόλο. Δεν είναι ώρα για πανηγυρισμούς αλλά ώρα για αγώνα.Όπως και να χει ωραίες οι εκλογές αλλά στους δρόμους κρίνονται όλα. Ραντεβού εκεί. Και βλέπουμε.

Ούτε χούντα έχουμε ούτε κατοχή

ουτε χούντα ούτε κατοχή / δημοκρατία έχουμε σκασμός

για να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή κάποια πράγματα:

Κατοχή - θηλυκό - μόνο στον ενικό
1. περίοδος, κατά τη διάρκεια ή στο τέλος μιας πολεμικής συμπλοκής, κατά την οποία ένα κράτος βρίσκεται υπό τις δυνάμεις ενός άλλου χωρίς να προσαρτηθεί σ' αυτό
2. (ειδικότερα) η περίοδος 1941-1944 κατά την οποία η Ελλάδα ήταν υπό τις δυνάμεις Ιταλών και Γερμανών

Η λέξη Χούντα (Junta) έχει ισπανική προέλευση και σημαίνει σύνδεσμος ή γενικότερα επιτροπή διοίκησης/ συμβούλιο διοίκησης/ διοίκηση[1]. Στα ισπανικά, ο όρος χρησιμοποιείται [...] χωρίς να έχει αρνητικό χαρακτήρα. [...]
Στα Ελληνικά ο όρος επικράτησε ιστορικά να σημαίνει ομάδες αξιωματικών που συνωμοτούν για να καταλάβουν την εξουσία με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα [...] Παρόλο που υπάρχει (για την Ελλάδα) ιστορικό πραξικοπημάτων, ο όρος αυτός αναφέρεται περισσότερο στην πιο πρόσφατη επταετή περίοδο δικτατορίας της Χούντας των Συνταγματαρχών 1967-1974, [...] , αλλά και για οποιαδήποτε επιβαλλόμενη στρατοκρατία γενικότερα.

Εσχάτως έχουμε δει πολλές τοποθετήσεις, άλλες σοβαρές άλλες λιγότερο σοβαρές, που θεωρούν ότι το καθεστώς στο οποίο ζούμε είναι χούντα ή κατοχή (ενίοτε και τα δύο). Και αν αυτές οι τοποθετήσεις μέναν σε παρατηρήσεις της παρέας στη θέα των ΜΑΤ ή αντίστοιχα σε προκηρύξεις του Καζάκη τα πράγματα θα ήταν εντάξει. Αλλά βλέπουμε τις απόψεις αυτές να αναπαράγονται από "σοβαρές" αναλύσεις ή να γίνονται βασικά μοτίβα παρέμβασης. Λαϊκές συνελεύσεις, συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προβαίνουν συχνά σε τέτοια ατοπήματα. Όμως χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων είναι η ΚΟΕ (συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΜΑΑ με τον Αλ.Αλαβάνο) που έχει βγάλει αφίσες με γερμανικές μπότες, κράνη, αντίγραφα αφισών του ΕΑΜ και άλλα τέτοια συγκινητικά... Η παρακάτω αφίσα τα συνδυάζει όλα

Και να φύγει η κατοχική κυβέρνηση και να πέσει η χούντα για να ρθει η μεταπολίτευση. Και βουνό και θάλασσα

Θα μου πείτε γιατί ρε φίλε άδικο έχουνε; Τι είμαστε ανεξάρτητοι είμαστε; Εξαρτημένοι από τη ΕΕ και το ΔΝΤ δεν είμαστε; Άρα κατοχή έχουμε. Ή μήπως έχουμε πραγματική δημοκρατία; Άρα έχουμε χούντα.

Λογικό; Εκ πρώτης όψεως θα μπορούμε να πει κανείς ναι. Είναι όμως έτσι;

Κατά την άποψη μου όχι. Και δεν αμφισβητώ φυσικά ότι είμαστε εξαρτημένοι από την ΕΕ και το ΔΝΤ ή ότι δεν έχουμε πραγματική δημοκρατία αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι έχουμε αντίστοιχα κατοχή και χούντα. Και μπορεί οι λέξεις αυτές να "πουλάνε" γενικά και να ξυπνάνε μνήμες στον ελληνικό λαό αλλά αποκρύπτουν πλήρως τη πραγματική διάσταση της κατάστασης που είναι πριν από οτιδήποτε άλλο ταξική.

Όταν μιλάμε για κατοχή έχουμε να κάνουμε με μια ξένη δύναμη την οποία ο "ελληνικός λαός" ενωμένος πρέπει να αντιμετωπίσει. Αυτό αποκρύπτει πλήρως το γεγονός ότι υπάρχουν αντιπαλευόμενες κοινωνικές τάξεις και δίνει πάτημα σε όλες εκείνες τις εθνικιστικές δυνάμεις όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες που μιλάνε ενάντια στο μνημόνιο στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας ενώ παράλληλα προωθούν προγραμματικά την ίδια ακριβώς νεοφιλελεύθερη πολιτική. Επιπλέον για όσους μιλάνε για νέο ΕΑΜ να θυμίσω ότι το ΕΑΜ μπορεί να μιλούσε και για λαοκρατία αλλά ως σκοπό είχε την συνεργασία και με τους αστούς και τα αστικά-δημοκρατικά κόμματα της εποχής ενάντια στη γερμανική ναζιστική λαίλαπα, και πολύ καλά έκανε. Έλα όμως που σήμερα οι αστοί της χώρας και τα αστικά-δημοκρατικά κόμματα όχι απλά δεν είναι διατεθειμένα να παλέψουν ενάντια στον (όχι και τόσο τελικά) ξένο εχθρό αλλά αποτελούν τους πρωτεργάτες αυτής της πολιτικής. Βασικά για μη μακρηγορούμε αποτελούν τον ίδιο τον εχθρό. Για ποια κατοχή και ποιο ΕΑΜ μιλάμε τότε;


Το ίδιο περίπου ισχύει και όταν μιλάμε για χούντα και για νέα μεταπολίτευση. Πάλι η χρήση αυτού του όρου βάζει μπροστά την αντιπαλότητα δημοκρατών και μη και κρύβει τη πραγματική φύση της αντιπαλότητας που είναι ταξική. Επίσης η "νέα" μεταπολίτευση προϋποθέτει μια συμμαχία αστών και εργατών και των αντίστοιχων κομμάτων ενάντια στους ακραίους στρατιωτικούς όμως τα αστικά - δημοκρατικά κόμματα σήμερα είναι τα ίδια οι φορείς της αυταρχικοποίησης. Χώρια που όλη αυτή η ρητορική αθωώνει όλο το προ του Μνημονίου καθεστώς εντάσσοντας τα τωρινά σε μια έκτακτη και ξεχωριστή κατάσταση.

Που καταλήγουμε λοιπόν; Αυτό που έχουμε είναι αστική δημοκρατία και θα πρέπει να αρχίσουμε να το καταγγείλουμε για αυτό που είναι και όχι κάτι άλλο. Ένα καθεστώς όπου εκλέγεις μια χούφτα ανθρώπων για να κυβερνάνε για 4 χρόνια όπως γουστάρουν δεν χρειάζεται να βαφτιστεί χούντα για να δεχθεί κριτική ως αντιδημοκρατικό.

Και αν τώρα έχουμε και πιανόμαστε από το γεγονός ότι η σημερινή συγκυβέρνηση δεν είναι απευθείας εκλεγμένη (αν και αυτό είναι νομιμότατο σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία) ή ότι υπήρξε φαλκίδευση της λαϊκής ψήφου με ψευδείς υποσχέσεις πως θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ονομάζουμε το καθεστώς αυτό "χούντα" αν λάβουν στις επερχόμενες εκλογές ο δικομματισμός και οι παραφυάδες του την νομιμοποίηση που χρειάζονται ;

Και να θυμίσω επιπλέον ότι και το 50' και το 60' που είχαμε τα ξερονήσια, τις φυλακές και όλα τα συναφή αστική δημοκρατία είχαμε όχι στρατιωτική δικτατορία. Γενικά δηλαδή στα πλαίσια της δημοκρατίας συνηθίζονται και οι πολιτικές διώξεις και το σπάσιμο απεργιών και πολλά άλλα όταν τα πράγματα στριμωχτούν. Μια ματιά έξω από το δικό μας μικρόκοσμο, όχι μόνο στο προπολεμικό παρελθόν αλλά και στο διεθνές παρόν θα μας πείσει. Η αυταρχικότητα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας.

Άρα τι; Καιρός να φτύσουμε στη μάπα τη σάπια αστική δημοκρατία και να πάρουμε τα βουνά; Το αντίθετο. Να βρισκόμαστε παντού ως αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας και να παλέψουμε να ανατρέψουμε τη περιστολή των ελευθεριών μας. Να διεκδικήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα δικαιώματα. Πανευρωπαϊκά ,αν όχι παγκόσμια, να απαιτήσουμε να καλυφθούν οι ανάγκες μας σε αντιπαραβολή με τον πολλαπλασιασμό των κερδών τους, αμφισβητώντας έτσι το κυρίαρχο οικονομικό πρότυπο αλλά ανοίγοντας και το δρόμο για την αμφισβήτηση του οικονομισμού πάνω στα ανθρώπινα. Αυτό νομίζω είναι το βασικό αντιπαραθετικό σχήμα που πρέπει να βάλουμε μπροστά [κοινωνικές ανάγκες /  κέρδη ].

Δεν χρειαζόμαστε ούτε ένα αντιδικτατορικό ούτε ένα αντικατοχικό μέτωπο αλλά ένα μέτωπο των εργαζομένων. Πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους ότι το ζήτημα είναι ταξικό. Πως δεν είμαστε όλοι οι έλληνες μαζί ούτε όλος ο λαός μαζί αλλά όλοι εργαζόμενοι μαζί από κάθε χώρα. Πώς όλα όσα μας συμβαίνουν είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας των λίγων πλουσίων να βάλουν εμάς να πληρώσουμε τη κρίση ώστε να μη χρειαστεί να θυσιάσουν ούτε ευρώ από τα κέρδη τους για να συντηρήσουν το σύστημα που αναπαράγει το πλούτο τους. Σύστημα που δεν έχουν απλοϊκά επιβάλει οι ξένοι ή οι χουντικοί αλλά που και εμείς οι ίδιοι αναπαράγουμε ακολουθώντας τον καπιταλιστικό τρόπο ζωής και σκέψης.

Ας αγωνιστούμε λοιπόν απέναντι σε αυτό που πραγματικά έχουμε απέναντι μας και όχι απέναντι σε φαντάσματα που φτιάχνουν κάποιοι αριστεροί για να μαζέψουν κόσμο. Και δεν λέω να μη ψηφίσουμε. Ας ψηφίσουμε την αριστερά που μας κάθεται λιγότερο στο στομάχι. Είναι και αυτό μια στιγμή αποτύπωσης συσχετισμών. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Μια μέρα είναι. Και όσο για τις υπόλοιπες ας τις περάσουμε ενισχύοντας κάθε αγώνα, κάθε σωματείο. Να μπολιάσουμε τις αυτοθεσμιμένες δομές, τα δίκτυα αλληλέγγυας διακίνησης προϊόντων, τις κολεκτίβες, τις λαϊκές συνελεύσεις που αποτελούν όχι μόνο κοιτίδες αγώνα αλλά και τόποι αναζήτησης με μέσο την άμεση δημοκρατία μιας άλλης μορφής κοινωνικής οργάνωσης.

Θα πρέπει να ετοιμαστούμε για πολύχρονους αγώνες καθώς όσο πιο πολύ αρνούνται οι αντίπαλοι μας να υποχωρήσουν τόσο πιο μακριά θα χρειαστεί να πάμε την υπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού για να κερδίσουμε ακόμα και την επιβίωση μας.